Mogelijk verscheen m'n tekst niet omdat ik hem in de virtuele ruimte -zandbak- van Sandboxie schreef en poste. Nogmaal proberen, buiten de zandbak.
Hoi allemaal!
Ik wil enkel het volgende posten om een andere kijk op de zaak te geven.
Erover discussiëren heeft geen zin voor mij. Je aanvaardt het of je aanvaardt het niet. Die beslissing is ieders morele oordeel, en daarom volkomen onafhankelijk van mijn woorden en zelfs van je hersenen. Zoals het volgende duidelijk maakt, dat ik hier ter overweging geef, zodat het mogelijk als een zaadje in je tot leven en vrucht komt:
Óf de sub-atomaire deeltjes van onze hersenen bepalen wat we doen.
Óf wij bepalen wat de sub-atomaire deeltjes in onze hersenen doen.
In het eerste geval zijn we afhankelijk van het gedrag van de sub-atomaire deeltjes van onze hersenen, en zijn we daarom volkomen onschuldig.
In het tweede geval zijn we iets dat niet fysiek is.
Proefpersonen moesten beslissen of zij een linker of rechterknop zouden indrukken. Het bleek via een brainscanner dat er al hersenactiviteit met betrekking tot deze beslissing werd gemeten 7 seconden vóórdat de personen zich bewust waren dat ze een beslissing namen. Dit lijkt inderdaad aan te geven dat we als mensen geen vrije wil hebben.
Het beknopte artikel met mooie illustratie over de 7 seconden vertraging getiteld "Brain Scanners Can See Your Decisions Before You Make Them":
http://www.wired.com/science/discoverie ... d_decision
Maar hebben wij als mensen dan niets meer te vertellen?
Degene die als een ware pionier gedurende veerig jaar de hersenen "in kaart" heeft gebracht is de neurochirurg dr. Wilder Penfield. Deze Canadese wetenschapper vroeg voordat hij ze opereerde aan zijn patiënten -om b.v. een hersentumor te verwijderen- of hij ook enige experimenten met hen mocht doen. Daar kreeg hij altijd toestemming voor. Omdat de hersenen geen pijn voelen door snijwonden, kon de patiënt gewoon bij bewustzijn blijven tijdens de chirurgische ingreep. Alleen de hersenpan waar tijdelijk een stuk uit verwijderd werd moest worden verdoofd.
Dr. Penfield stak tijdens het experiment elektroden op verschillende plaatsen in de hersenen, en vroeg dan de patiënt naar diens ervaring. Hij kon via zijn elektroden in de hersenen van de patiënt b.v. diens linkerhand bewegen. Maar dan zei de patiënt: "Dat doet u dokter. Ik niet." En dan probeerde de patiënt haar linkerhand stil te houden met haar rechterhand. Dus het was een "gevecht" tussen twee beslissingen; die van de patiënt en die van de chirurg.
Dr. Penfield heeft hier gedurende veertig jaar mee geëxperimenteerd, en nooit lukte het hem het oordeel van zijn patiënten te beïnvloeden. Het oordeel -de voorkeur en ware wens- van de patiënt bleek onafhankelijk van de elektrische stroompjes van de elektroden. Dus dat bleek altijd vrij te zijn.
Hetzelfde gold voor de gedachten van de patiënten; Hij kon herinneringen in ze oproepen, en dan zei de patiënt "Ik sta nu in de keuken als klein meisje en ruik de geur van deeg en proef die terwijl mijn moeder koekjes maakt. En tegelijkertijd ben ik hier met u in de operatiezaal en spreek nu met u." Maar hij kon de gedachten van de patiënt niet beïnvloeden met zijn elektrische impulsen.
Daarom concludeerde deze wetenschapper na veertig jaar onderzoek dat hij nooit de "mind" in de hersenen had kunnen vinden, en noemde zijn boek hierover "The Mystery of the Mind". (In het boek staan enige foto's van een patiënt die volkomen bewust uit haar ogen kijkt terwijl je haar hersenen open en bloot ziet in het gedeelte van haar schedel waarvan de rechter bovenhelft tijdelijk is verwijderd.)
Wij ervaren ook vaak een wil en een verlangen te hebben welke we eigenlijk liever niet zouden hebben. Die door ons ongewenste wil en dat ongewenste verlangen zijn dus niet onze ware wil en ware verlangen.
Zoals dat 7 seconden vertraging-experiment aantoont, wordt de keuze van iemand om op een linker of rechter knop te drukken blijkbaar bepaald door een factor die niet direct onder het beheer is van het dagelijkse bewustzijn. Men wordt zich pas aan het eind van dat 7 seconden durende hersenproces bewust een keuze te maken, die blijkbaar al van tevoren op een voor ons onbewust niveau was bepaald.
Maar het ging er in dit experiment niet om een moreel oordeel te vellen. Het betrof het tot bewustzijn komen van de keuze tot een handeling; het op de linker of de rechter knop drukken. En toch wees het 40 jarig onderzoek van dr. Penfield uit dat -alhoewel hij het elektro-chemische hersenproces met zijn elektroden beïnvloedde- er toch altijd een deel van de "mind" -hij noemde het ook de "soul"- onafhankelijk bleef. Zijn patiënten konden altijd -onafhankelijk van de door de electroden elektrisch gestimuleerde hersenen- tot de conclusie komen dat ze eigenlijk niet wilden ervaren wat de chirurg hun lichaam liet doen. Dat was dus een onafhankelijk moreel oordeel. Het ziet er daarom naar uit dat het ons morele geweten is dat onafhankelijk is van de hersenprocessen.
Denkt u eens over het volgende na en kom tot uw eigen conclusies:
Heeft u de onbaatzuchtige liefde, wijsheid en eerlijkheid als uw allerhoogste morele ideaal, of niet?
Keurt u zelfzucht, liefdeloosheid, en domheid af, of niet?
Zou u het moreel idealer vinden van iemand als hij volkomen spontaan en uit zichzelf onbaatzuchtig lief zou hebben, wijs en eerlijk zou zijn, of wanneer hij die morele deugden slechts zou hebben omdat hij zo geconditioneerd zou zijn, en er zich uiteindelijk toch een zelfzuchtig motief achter zou bevinden, zij het in het eigenbelang van iedereen?
Zou niet enkel iemand die in wezen dat morele ideaal zelf was, maar die onder de valse indruk zou verkeren dat niet te zijn -maar iets anders te zijn wat niet voldoet aan zijn ideale zelf- zichzelf voor wat hij lijkt te zijn en de fouten die hij als zodanig lijkt te maken, moreel afkeuren?
Er zijn wel er in wie het morele geweten zo is verdrukt dat we ze als gewetenloos beschouwen. En daarom als krankzinnig, niet gezond, niet normaal, en zeker niet moreel goedgekeurd door ons geweten. Maar dat zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. En zelfs zij zullen zich schuldig voelen wanneer ze b.v. hun baby die ze als volkomen onschuldig beschouwen per ongeluk uit hun handen zouden laten vallen. Dus zelfs zij hebben een moreel geweten, zij het dat het voor hen zó onderbewust is dat ze zichzelf er slechts in een geval als dit van bewust worden.
Maar de norm is dat we enkel de onzelfzuchtige liefde en wijsheid moreel goedkeuren, en in die zin liefhebben.
En het 40 jarige onderzoek van dr. Penfield heeft bewezen dat dit het is dat onafhankelijk is van de hersenen; ons morele geweten.
Om het in religieuze termen te stellen; vervang in de volgende tekst het woord "God" met "je Ideaal", en het wordt duidelijk wat deze uitspraak van de Spaanse mysticus uit de 14e eeuw -St. Juan de Avila- bedoelt:
"Als je je echt één zou kunnen maken met wat je liefhebt, zou je het doen. Dat wat je liefhebt wordt je. Ik kan je zeggen dat, als je God liefhebt, je God bent."
Wie zichzelf deze blijmakende erkening niet geeft, doet dat omdat hij denkt maar een mens te zijn, en daarom die erkenning niet waardig. Hij geeft dus meer om wat waar lijkt te zijn dan zijn ware geluk. Zo van "Liever minder gelukkig maar eerlijk, dan gelukkiger, maar oneerlijk". En dat terwijl hij dacht meer om z'n geluk te geven dan eerlijk te zijn.
De onzelfzuchtige liefde en wijsheid moet de onzelfzuchtige liefde en wijsheid wel liefhebben, al heeft het daarmee zichzelf lief. En volkomen terecht. Want als het onder de valse indruk zou verkeren iets anders te zijn -een mens bijvoorbeeld- dan zou het nog steeds enkel moreel wat het echt is liefhebben, al zou het zichzelf daarvoor als mens van z'n eigen liefde moeten onthouden... denkend als mens dat het die gelukkige erkenning niet waard is...
)
