alles in wat

[Pensee]

Onze zoon Wiegert is enige jaren geleden bekeerd tot het pantheïsme. Hij is niet religieus opgevoed en meneer Suivante en ik zijn altijd van het standpunt uitgegaan dat hij zijn eigen levenspad moet volgen. Hoewel, als ik eerlijk ben, zag ik in zijn pantheïstisch gedachtengoed aanvankelijk wel terug dat hij de zoon van een esthetica is.

Het pantheïsme levert in huize Suivante in ieder geval genoeg gesprekstof op om niet in een onaangenaam stilzwijgen te vervallen onder de maaltijd. Daar wij ons al genoeg met hem bemoeien heeft hij niet ook nog eens een god nodig die dat doet en qua liefde heeft hij vooralsnog genoeg aan ons. Lekker makkelijk, zo redeneert meneer Suivante.

Hij zit in een groepje andere pantheïsten die via email met elkaar brainstormen en waar de wildste ideeën naar voren komen. Zo is hij nu ook vogelaar geworden daar hij zich net zo verbonden weet met de vogels als met ons. Het is natuurlijk niet leuk om te horen als moeder, na alles wat we voor hem gedaan hebben, maar het gaat hier niet om onze kleinzieligheid, het gaat om hem, onze enige zoon die we nooit kwijt willen.

Gisteren hadden wij als dessert een monatoetje met yoghurt, krentjes, kaneel en appel. Hij roert een tijdje door de beige massa en vist er een stukje appel uit. Kijk zegt hij, terwijl hij het stukje lachend door midden bijt, met dit stukje appel heb ik dezelfde band als met jullie. Ik ben maar even naar de keuken gelopen om mijn tranen de vrije loop te laten.

Ik vind het bij nader inzien een wrede aangelegenheid, dat hele pantheïsme.

[Yours]

Dag Pensee,

Het is een hard gelag dat jullie ouderschap als zodanig is weggezet.

Anderzijds zou jullie zoon kunnen refereren aan de rol van 'de appel' in het paradijs van het christelijke geloof op basis waarvan hij geboren zou zijn geworden.
Op basis hiervan blijft zijn opmerking onnadenkend, maar toch niet onbegrijpelijk.

Ik zou dan ook blijven waarnemen hoe hij zich als zoon naar jullie gedraagt. Want het lijkt me dat er, althans dat denk ik aan de hand van de schets van de gezinssituatie, niemand aan jullie moet komen of hij werpt zich op als jullie verdediger.

Of vergis ik mij?

[heeck]

Pensee,

Schrale troost schrijnt ook. Vandaar dat ik mijn best doe:
Ik denk dat het tijd wordt om je opnieuw op je ouderschap te bezinnen, want natuurlijk wil je je enige zoon best kwijt. Alleen heb je nog niet in de gaten dat het je plicht zelfs is om je pul op het juiste moment het nest uit te werken.

Laat die pul van je dus zeker vogels gaan kijken, want ongetwijfeld zal hij kluten leren onderscheiden van slobeenden en onontkoombaar zal tussen zulke soorten onderscheid kunnen maken meer belangstelling oproepen dan het vergelijken van de eeuwig aan elkaar gelijke zoutkorreltjes op jullie ontbijteitje, die hij nog niet van levende wezens kan onderscheiden.

Zie je pul daarom meer als een soort jeugdpuistje van hormoongedreven volwassenen dat gewoon moet rijpen tot het kan worden uitgeknepen naar een zelfstandig bestaan in plaats van wekelijks te worden geplaagd met een bad van zilte moertranen.

Roeland

[Samante]

Gisteren hadden wij als dessert een monatoetje met yoghurt, krentjes, kaneel en appel. Hij roert een tijdje door de beige massa en vist er een stukje appel uit. Kijk zegt hij, terwijl hij het stukje lachend door midden bijt, met dit stukje appel heb ik dezelfde band als met jullie. Ik ben maar even naar de keuken gelopen om mijn tranen de vrije loop te laten.

Ik vind het bij nader inzien een wrede aangelegenheid, dat hele pantheïsme.

Sorry Pensee, als ik tijdens het lezen van jouw relaas een appel had gegeten, was ik er waarschijnlijk in gestikt. Het doet zeer komisch aan, het werkte op mijn lachspieren deze ochtend

Vanuit het pantheïsme bezien heeft jouw zoon niet eens ongelijk. Alles, zo ook een stukje appel, is met je zoon verbonden. Ik vermoed dat hij dit probeerde duidelijk te maken en ergens is het natuurlijk zeer diepzinnig van je zoon. Maar natuurlijk had hij het niet over de band die hij met jullie als ouders heeft, de liefdevolle, emotionele en gevoelsmatige en familiale verbinding. Ik durf te veronderstellen dat het stukje appel door hem verzwolgen is, vermalen door zijn gebit en vervolgens werd verteerd al in de mond door zijn speeksel. Dat laatste zal jullie als ouders toch zeker bespaard blijven.

[Maria]

Lieve Pensee.
Ik kon niet nalaten even te glimlachen.
Zoals ondertussen bekend mag zijn: niet duidelijk hoe serieus je dit bedoeld, maar uitermate geschikt als intro voor een discussie.

Altijd bij te stellen, maar mijn eerste reactie?
Daar gaat ie dan.
Wat een prachtige zoon hebben jullie.
Zo bewust bezig te onderzoeken en op zijn manier te leven naar zijn denkwijze van dit moment.

Ook jouw reactie.
Zo echt te doen alsof je je primaire primitieve moeder reacties tot uiting brengt, terwijl je drommels goed weet, dat het echt niet zo ligt met zijn gevoel.
Maar wel leuk zo beschreven als intro.

Al enige jaren schrijf je.
Hoe oud is je zoon eigenlijk?

12 jaar?
Heel bijzonder en goed te besturen door gedeeltelijk mee te gaan in zijn denken en dan je eigen weg en gedachten hierin duidelijk maken.

14 jaar?
Ook heel bijzonder.
Laat hem z'n gang gaan.
Rekken en er bij blijven.

16 jaar?
Dito
Met respect voor zijn mening, mee gaan discussiëren en ervoor zorgen dat hij ook respect blijft houden voor jouw mening.

18 jaar?
Beter vroeg dan laat, om je bewust te worden van je omgeving.
Maar dat zijn jullie dan vast al van hem gewend.
En dit zal dan ook niet de eerste keer zijn, dat hij zijn onorthodoxe gedachten uit.
Ik zou zeggen:
Houwen zo.
Dat betekent, dat hij dat ook altijd bij jullie heeft kunnen doen.
Zijn invulling van die stukkjes fruit, die hij zo ontzettend belangrijk vindt?
Is dat niet wat laat om zo'n bewust wording te ervaren en het zo te uiten?
Ik krijg toch de neiging om te denken dat hij jullie er tussen zit te nemen.
Ik ken jullie niet, maar er zijn mi. diverse scenario.
Misschien weet hij, dat hij je zo op de kast kan krijgen?
Blijft hier ook:
Glimlachen van binnen.
en....
Afhankelijk van hoe jullie zijn gedachten en motieven in schatten.
Hardop lachen of zwijgen.

20 jaar?
Het laten voor wat het is.

Het meest waarschijnlijke voor alle leeftijden?
Beschouw al het geschrevene maar als een primaire reactie van deze kant uit gezien:
Hij is een zoon van zijn moeder.

[Maria]

Door mijn lap tekst, waren de twee vorige reacties mij voor.

Mijn intenties waren dubbel.
De grap ervan inzien en daarop reageren?
Of toch daar doorheen enige serieuse momenten.

Dat is er ook uitgekomen, dacht ik.

[GayaH]

*
De appel valt nu eenmaal niet ver van de boom en
nu je zoon laat zien bereid te zijn zijn
tanden ergens in te zetten en
niet alleen maar van zich af te willen bijten maar
ook door de zure appel heen durft te bijten

nu begrijp ik jouw vreugde tranen best wel want
het leven is inderdaad een wrede aangelegenheid en
aangezien jouw zoon zijn tanden durft te laten zien en
die ook durft te gebruiken ...

... Monatoetje? Hoe decadent!
Geen wonder ...

-

[Pensee]

Dank Yours, voor je medeleven.

Ik moet zeggen dat die paradijselijke appel ook wel even mijn geest kruiste maar ik kon hem gelukkig nog snel inslikken. Als een blikseminslag had ik een donkerbruin vermoeden waar dit alles toe zou leiden. Ik zou het allemaal weer te horen krijgen, hoe hij er ook niet om gevraagd had geboren te worden en dat het ons pleziertje was geweest en dat hij weigerde om verder na te denken over ons pleziertje, gewoon omdat dat smerig is van je eigen ouders.

[Rereformed]

Pensee, misschien kun je je troosten met de gedachte dat Goethe en Emerson pantheïsten waren. Ze schreven af en toe een tekst die men nog wel eens kwoot. Heeft je zoon al iets onsterfelijks uitgesproken?
Daar staat natuurlijk tegenover dat je ook per ongeluk kan denken aan Giordano Bruno, die zijn geloof op de brandstapel moest bekopen. De Pantheïst Mansur al-Hallaj werd tot de marteldood veroordeeld voor het uitspreken van enkel twee woorden (in het arabisch) "Ik ben de Waarheid". Maar ja, als zo'n geloof zelfs bereid is om brandstapels en marteldood te doorstaan is het wellicht zeer waardevol om aan te hangen. Maar het blijft een riskante zaak.

Even uit nieuwgierigheid, aangezien Richard Dawkins nu eindelijk voor eens en altijd uit de doeken heeft gedaan dat pantheïsme sexed-up atheism is: wat zijn overigens de denkbeelden van je zoon over seks, aangezien hij zich zo verbonden voelt met iedereen? Hebben jullie iedere zondag een nieuw meisje op bezoek of strekt zijn pantheïsme zich enkel uit tot de virtuele wereldziel?

[Pensee]

Heeck,

Je goedbedoelde troost is niet alleen schraal maar hij klopt ook nog eens niet. Een leuke knul van 16 zet je niet zomaar bij het groot vuil en we hebben het doorgaans ook heel gezellig met zijn drietjes.
Het is alleen dat pantheïsme dat er even is tussengekomen wat ons tijdelijk nekt en de invloed van zijn pantheïstische vrienden.

Mijn tranen zijn alleen de mijne, zelfs meneer Suivante heeft er geen weet van. Je hebt echt een heel verkeerd beeld van me.

[Rereformed]

Maar Heeck doet tenslotte nog zijn best.

[Pensee]

dag Mariakat,

Echt een hele lieve reactie met al die leeftijden zo.

Wat ik echter niet helemaal begrijp is de rede waarom je me niet zou vertrouwen. Feitelijk ken je me niet en toch ga je er vanuit dat de gegevens van mijn eigen leven onderhevig zijn aan leugen en bedrog.
Waarom, in hemelsnaam, zou ik zoiets doen, wie heeft daar nu iets bij te winnen?

Ik zou me er nog iets bij kunnen voorstellen als ik een beetje gewichtig ging zitten doen maar ik stel me juist op als een kwetsbare vrouw die ook zo haar problemen kent in het leven.

Het zou de foto kunnen zijn, dacht ik nog, het is maar een beeld, ik had ook een fietsbel kunnen nemen. Een fot van mijn reeële gezicht zou ik hier wat ongepast vinden en ijdel bovendien. Je kunt veel van me zeggen en voor mijn part twijfel je aan geheel mijn wezen maar ijdel ben ik niet.

[Rereformed]

Waarom, in hemelsnaam, zou ik zoiets doen, wie heeft daar nu iets bij te winnen?

Misschien om de Godfried Bomans prijs in de wacht te slepen met gloednieuwe Buitelingen & Capriolen?
Als die prijs er nog niet is dan moeten we die maar in het leven roepen. Mijn dag is altijd goed wanneer je weer een topic opent.

[Pensee]

Samanthe,

Je bent verantwoordelijk voor je eigen spieren, ik mag de mijne ook graag trainen. Dat houdt me jong en gezond.

Natuurlijk heeft onze Wiegert gelijk, dat te beseffen maakt het juist zo moeilijk. Alles is met alles verbonden, zegt onze Wiegert dan, en met het een is hij niet meer verbonden dan met het ander, dat kan ook niet. Maar een heel klein beetje verbonden zijn met de appel is niet verbonden zijn en het gaat juist om het geheel dat verbonden is. Een klein beetje zwanger kan ook niet. Daarin begrijp ik onze Wiegert heel goed maar pijnlijk is het wel, als moeder.

[Pensee]

GayaH,

Toen Wiegert nog op de basisschool zat, kwam hij eens thuis en zei dat hij vegetatiër was geworden dat had zijn juf bij hem ingeprent. Na een maandje gehannes met de tofu had ik daar schoon genoeg van en vertellen ik Wiegertje dat er ook bestanddelen van de koe in het monatoetje zitten. Vanaf dat moment at hij gelukkig weer normaal met ons mee.

Heerlijk zo over je eigen zoon te mogen schrijven en dat er dan waarschijnlijk nog mensen zijn die dit allemaal gaan lezen ook.

Dank, een trotse moeder