Waarom is er iets?

[Peter van Velzen]

In een reeks gesprekken over atheism kwam deze vraag op in een gesprek met een hoogleraar Theologie. (NB deze hoogleraar is een Atheist!): “Why is there something rather than nothing”/



Deze vraag kan op twee manieren beantwoord worden: Met het aangeven van een reden of het aangeven van een oorzaak. Redenen, zijn overwegingen mbt de toekomst, gemaakt door redelijke wezens. De enige min of meer redelijke wezens die wij kennen, zijn pas laat in geschiedenis van de evolutie ontstaan, en de enige reden die zij kunnen geven voor het feit dat er iets is, is het het “antropic argument”: Als er niets was, dan waren zij er ook niet.

Maar daarmee is de nieuwsgierige mens niet tevreden. Hij wil een Oorzaak. Helaas leidt vrijwel elke kandidaat oorzaak, tot de doorvraag, “maar waarom was die oorzaak er in plaats van niets? Elke kandidaatoorzaak verlengt slechts de regressie. Een god lost het probleem evenmin op: Waarom was er een god in plaats van geen god? De godgelovigen hebben dus geen antwoord. Nog veel onthullender is de positie waarin de “ietsjisten” zich bevinden. Hun alternatief voor een god : “Iets”, is nu juist datgene waarvan we de oorzaak willen weten.

Sherlock Holmes gaf het al aan. Als je alle andere mogelijkheden hebt uitgesloten, dan moet het enige wat overbiijft – hoe onwaarschijnlijk ook – het juiste antwoord zijn.

De oorzaak van alles is niets.

[heeck]

Peter,
Bij je setje past David Albert's commentaar op Krauss:

Well, let’s see. There are lots of different sorts of conversations one might want to have about a claim like that: conversations, say, about what it is to explain something, and about what it is to be a law of nature, and about what it is to be a physical thing. But since the space I have is limited, let me put those niceties aside and try to be quick, and crude, and concrete.

Where, for starters, are the laws of quantum mechanics themselves supposed to have come from? Krauss is more or less upfront, as it turns out, about not having a clue about that.

Dat haalde weer wat los bij Victor Stenger:

Philosopher David Albert will have none of it. In a review in the New York Times,[3] he asks, “Where, for starters, are the laws of quantum mechanics themselves supposed to have come from?” Krauss admits he does not know, but suggests they may arise randomly, in which case some universe like ours would have arisen without a prescribed cause. In my 2006 book The Comprehensible Cosmos, I attempt to show that the laws of physics arise naturally from the symmetries of the void

En ik moet je zeggen dat ik dan al met al het nakijken heb. Ik zou niet weten hoe ik de ene topexpert tegen de ander zou moeten of kunnen afwegen.
Behoudens dat het inpluggen van een of andere god me de minst gelukkige greep lijkt.

Roeland

[Kevin]

Ik denk dat het vooral met de woordjes 'iets' en 'niets' te maken heeft.

Zoals met almacht en alwetend, zijn het extremen. 'iets' kan worden verward met 'alles' en 'niets' met de afwezigheid van 'alles'.

Het zijn conceptuele en contextuele definities. Ze beschrijven op zichzelf géén integere entiteit en zijn totaal abstract. (er ligt hier een nadruk op integer en wat dat betekend: een bestaande entiteit die definieerbaar is en waarvan de definitie werkbaar is).

Wanneer ze worden gebruikt in context met een situatie komt er pas een reële betekenis maar voordat zoiets gebeurt zijn het werkelijk waardeloze woorden.

De vraag "waarom is er iets en niet niets" komt dan ook m.i. voort uit onbegrip over taal en de toepassing daarvan op realiteit. De vraag klopt niet.

Zoals ik eens met een vriend besprak "Niets is een leugen". Het woord zelf beschrijft alleen de afwezigheid van iets en dat iets kan van alles zijn. Zo wordt de indruk gewekt dat er een mogelijkheid bestaat dat dat alles er ooit eens niet geweest heeft kunnen zijn. Alleen is dat nog steeds aan onderzoek onderhevig.

[heeck]

Kevin,

Dat wordt toch in die eerste BBC-video van Peter afgehandeld?!!
En als je een verhaal wilt lezen waarin wordt gepoogd daar filosofen-garen bij te spinnen:
http://philosophiadeus.blogspot.nl/2012 ... ponse.html" onclick="window.open(this.href);return false;

en vanzelf ons aller naslag:
http://plato.stanford.edu/entries/nothingness/" onclick="window.open(this.href);return false;

Roeland

[Kevin]

Ik had het filmpje nog niet gekeken. Was puur een poging uit eigen beweging er iets "zinvols" over te zeggen.

Had ik er misschien beter even bij gezet. Sorry voor de verwarring.

De filmpjes kijk ik en de linkjes lees ik. Daarna nog eens reageren als ik het gevoel heb iets wezenlijks bij te kunnen dragen!

*werkt verder aan website* ...

[Peter van Velzen]

De natuurwetten kunnen al net zo min als oorzaak worden gezien van het feit dat er iets is, want ook de natuurwetten zijn “iets”. Ze verschillen niet wezenlijk van “god”. Sterker nog: toen Einstein meende dat de onzekerheid in de quantumechanica geen wezenlijk aspect van de werkelijkheid kon zijn, zij hij niet “de natuurwetten dobbelen niet”, maar “God dobbelt niet”.

De vraag of de vraag bestaansrecht heeft, doet me denken aan de uitspraak “er bestaan geen domme vragen, alleen domme antwoorden. Vragen die als vraag worden afgewezen bevatten meestal het kenmerk, dat ze een veronderstelling inhouden, die wellicht onjuist is. Mogelijkerwijs geldt dit voor deze vraag ook. Maar wat wordt er verondersteld? Zo op het eerste gezicht “dat er iets is”. Dit is een zeer belangrijke veronderstelling, die de grondslag vormt voor heel ons menselijk denken. De meest nuttige theorie die de mensheid ooit heeft bedacht is dat er een werkelijkheid bestaat, die de oorzaak is van onze waarnemingen. Principieel is deze theorie nooit met zekerheid te bewijzen. Ze is ons allereerste axioma.

Het is de menselijke evolutie die er toe heeft geleid dat wij van mening zijn dat er iets is. Die evolutie vormt dan ook de enige “reden”. Maar is er wel iets? Die vraag is gek genoeg niet te beantwoorden, we kunnen slechts toegeven dat wij niets anders kunnen dan te veronderstellen dat er iets is. Een wereld met waarnemingen maar zonder status kunnen wij ons niet voorstellen. Desalniettemin kunnen we de vraag toch stellen. Wij beseffen heel goed dat “de werkelijkheid” niet noodzakelijkerwijs iets hoeft te zijn dat wij ons kunnen voorstellen.

We zullen dus op sommige vragen nooit een – bevredigend – antwoord krijgen. We zullen het moeten doen, met onze waarnemingen, ons verstand, en onze mentale hulpmiddelen. Vaak met het hulpmiddel van de wiskunde. Vaak met meer dimensies en meer onzekerheden (=waarschijnlijkheden) dan wij ons kunnen voorstellen. Altoos pogend om betere voorspellingen te kunnen doen over de toekomst, teneinde die toekomst voor onszelf aantrekkelijker te maken. Totdat een kosmische gebeurtenis, ons streven tot een definitief einde brengt. Ondertussen zullen wij ons die vragen echter steeds weer blijven stellen.

[Klikzoi]

Bestaat er iets als een definitieve oorzaak van alles?

Kan wat ons toeschijnt als een mogelijke oorzaak juist een gevolg zijn van datgene wat buiten onze horizonwaarneming ligt?

[heeck]

1) Bestaat er iets als een definitieve oorzaak van alles?

2) Kan wat ons toeschijnt als een mogelijke oorzaak juist een gevolg zijn van datgene wat buiten onze horizonwaarneming ligt?

ad 1)
Een vraag van het type waarover Kevin gelijk al nattigheid voelde; want de gebruikte begrippen *) zijn als het ware verkleefd met ons begripsvermogen dat past bij onze huidige omgeving.
Zie hier Bart Klink zijn overzicht van de inzetbare argumenten.

ad 2)
Zo een situatie nodigt uit tot het opstellen van onderzoekbare hypotheses.
Zoals ik je begrijp is het op een rijtje krijgen van de plaattektoniek een mooi voorbeeld van iets dat daarvoor buiten ieders begripsvermogen lag.
Voordien zullen er voor geologische fenomenen allerlei oorzaken verzonnen zijn die allemaal wegens het toen onbereikbare juiste(re) perspectief fout waren.

Aannemen dat er principiële onkenbaarheden zouden zijn vereist een erg vreemde soort kennis van de toekomst. Uiterst moeilijk te bewijzen dat we vandaag zouden kunnen bevroeden wat er over 1000 jaar zeker nog onbekend zal zijn.


Roeland

*)
Inclusief een reli-logica-treintje naar een god toe.

[Klikzoi]

Wat ons als een eerste oorzaak toeschijnt (bv. de oerknalhypothese die het begin van ons universum inluidde) kan mogelijkerwijs juist een gevolg zijn van een daarvoor liggende oorzaak. (denk aan de hypothese van een multiversum)

God als eerste oorzaak is niet logisch want wie heeft God dan geschapen? De gelovige zal zeggen dat God eeuwig bestaat wat weer in tegenspraak is dat er maar één eerste oorzaak kan zijn. Want eeuwigheid kent immers geen begin of einde.

Bovenstaande geeft weer dat het begripsvermogen van het menselijke denken beperkt is en dat we die gaten zelf invullen. Ongeacht we dit via een hypothese doen of via blind geloof.

[Peter van Velzen]

Klikzoi:
Ongetwijfeld vallen heel veel oorzaken buiten onze waarnemingshorizon. Dus in het algemeen zullen we slechts een beperkt aantal van de voorafgaande oorzaken kunnen terugvinden. In de praktijk is er meestal sprake van een eindige regressie. Maar ik behandelde hier alleen de vraag waarom er iets is in plaats van niets. Ook iets dat buiten onze waarnemingshorizon ligt, is nog altijd iets en kan dus niet de gezochte oorzaak zijn. (want het was al iets)

Een multiversum beantwoordt de vraag al evenmin, maar breidt hem slechts uit met nog meer ietsen waarvan we ons afvragen waarom ze bestaan.

[Klikzoi]

Volgens bestaande natuurkundige wetten en hypothesen bestond er voor de oerknal geen ruimte en tijd. (zoals bij een zwart gat waar volgens bestaande hypothesen idem de tijd stopt)

Wanneer er geen tijd is kan er ook niet zoiets bestaan als een eerste oorzaak.

Het spontaan verschijnen van een universum kan zich daarom altijd al hebben afgespeeld zonder begin of einde. Dat sluit een beetje aan bij het concept van een multiversum. Binnen de kwantumfysica zien we hetzelfde verschijnsel van partikels die vanuit het niets opduiken en weer verdwijnen. Ligt daar een eerste oorzaak aan ten grondslag? Wat als er helemaal geen eerste oorzaak bestaat?

[Fish]

Omdat er niet niets is.

[Peter van Velzen]

Volgens bestaande natuurkundige wetten en hypothesen bestond er voor de oerknal geen ruimte en tijd. (zoals bij een zwart gat waar volgens bestaande hypothesen idem de tijd stopt)

Wanneer er geen tijd is kan er ook niet zoiets bestaan als een eerste oorzaak.

Het spontaan verschijnen van een universum kan zich daarom altijd al hebben afgespeeld zonder begin of einde. Dat sluit een beetje aan bij het concept van een multiversum. Binnen de kwantumfysica zien we hetzelfde verschijnsel van partikels die vanuit het niets opduiken en weer verdwijnen. Ligt daar een eerste oorzaak aan ten grondslag? Wat als er helemaal geen eerste oorzaak bestaat?

Zoals ik al eerder zei: Dan is niets de oorzaak.

[Singulariteit]

Hallo allemaal,

Mijn denkbeeld is als volgt:

Een singulariteit kan gedefinieerd worden als iets zonder tijd. Dat betekent dan volgens mij niet dat er niets is, maar dat de gebeurtenissen zo snel gaan (oneindig hoge snelheid) dat ze als het ware geen enkele tijd kosten om zich af te spelen. Deze singulariteit kun je als gegeven aannemen. Een afgeleide van de singulariteit, een verschijningsvorm van de singulariteit, is dan een universum waarin de maximum snelheid een bepaalde waarde heeft. De verschijningsvorm valt samen met het persoonlijk bewustzijn en dus met een specifieke maximale snelheid. De singulariteit kan gezien worden als Schepper, als God, omdat alles er een afgeleide van is. God heeft dan maar één regel: Voor iedere weg heen, is er een weg terug. Dat kun je ook fysisch uitleggen als Actie= Reactie, of economisch uitleggen: Alles heeft zijn prijs.

Volgens mij is dit de synthese tussen religieus en wetenschappelijk denken.

[Jinny]

Welkom iig,

Dienstmededeling,
Deze link geeft in het kort het gedrag van het forum weer voor newbies.
De uitgebreide regels vind U hier

FreeThinker op Facebook