Het verhaal van Rereformed

[Rereformed]

Even een persoonlijk vraagje hoor, voelde jij je schuldig toen je het hele verhaal had verteld, of nam je het meteen al het christendom zelf kwalijk? Want ik heb heel erg het gevoel dat het mijn schuld is dat ik mijn ouders heb teleurgesteld, ook omdat ik mijn ouders blij heb gemaakt met een dooie mus, toen ik me liet dopen.

Ik had de bijbel al jaren niet meer gelezen, noch ging ik meer naar de kerk, maar mijn christelijk geloof zat rotsvast in me, totdat 9/11 een enorme crisis in mijn gedachtenwereld opwekte. Opeens werd ik op niet mis te verstane wijze geconfronteerd met het religieuze fanatisme. Opeens besefte ik dat niet godloze mensen de grootste hel op aarde creëren, maar de dwepers, veelal juist de vroomste godgelovers. En ik was als evangelisch christen een dweper geweest, behoorde nog steeds officieel tot die groep. Ik was zelfs zo'n dweper geweest dat ik me als jong volwassen christen nog eens volwassen liet dopen hoewel ik als kind al gedoopt was, omdat de kinderdoop zogenaamd niet bijbels was...
Toen ik even daarna met evangelische preken en kreten werd geconfronteerd dat het allemaal voorspeld stond in Openbaring 18, of dat God dit toeliet vanwege de zonde zus en zo die in Amerika hoogtij viert, sloegen bij mij opeens allemaal stoppen door. Een ongekende nausea kwam bij me op, hetgeen me daarna nooit meer losliet.
Ik schreef mijn vader (iemand die helemaal gebrainwashed was met dat evangelische eindtijdgeloof) een brief waarin ik malse kritiek uitte op deze vorm van geloof waar ik zelf al eerder afstand van had genomen, maar voelde me al meteen zo schuldig dat ik de brief niet eens durfde te versturen!
https://volwassengeloof.nl/23-2/
Dus zelfs wanneer je er als kind al een andere christelijke mening op nahoudt en die naar voren brengt, creëert het al een schuldgevoel. De kloof tussen christenen onderling met verschillende opvattingen is in de geschiedenis overigens minstens zo groot of soms veel groter gebleken dan de kloof tussen een christen en een ongelovige.

Maar vanaf dat moment zat mijn geloof in de knel. Was ik eigenlijk nog wel een christen? In die brief had ik me heel emotioneel geuit. Ik geloofde enkel in liefde en wilde totaal niets meer horen over straffen en oordelen. Maar zoiets kan helemaal niet in het christelijk geloof. In christelijk geloof zijn oordeel en liefde, straf en vergeving, vergelding en beloning. Je kan niet het één weglaten en enkel het andere behouden. Maar ik kon absoluut niet meer met die donkere keerzijde van de christelijke opvattingen leven. Het gelovige fundamentalisme maakte me woedend.

Een maand later begon ik de bijbel weer eens door te lezen. Ik begon op bladzijde 1 en nam me voor al mijn eerlijkste gedachten erover op te schrijven, om te weten te komen wat ik nu eigenlijk geloof.
https://volwassengeloof.nl/2-2/
Met deze bezigheid was ik vervolgens wel vier jaar lang zo ongeveer dag en nacht bezig. Het liet me niet meer los. Er groeide een heel boek uit. Mijn manier om te vertellen dat ik er nu anders over denk was dit boekwerk aan mijn ouders en broers op te sturen. Het was een soort bomaanslag...

Ik bemerkte bij het opnieuw lezen van de bijbel al meteen op die eerste bladzijden dat ik geen enkel respect meer kan opbrengen voor de bijbel. Het was enkel en alleen kaf, onzin, wreedheid, primitief denken en ongeloofwaardige fantasie dat me in het gezicht sloeg.
Maar ik was wel dertig jaar christen geweest. Mijn grootste schuldgevoel voelde ik tegenover God zelf. Een christen is volledig geprogrammeerd op de gedachte dat God laten varen dom en dwaas is. Ik liet dan ook wel de bijbel geheel vallen, maar probeerde God lange tijd overeind te houden. Een god a la Neale Donald Walsch, Pantheïsme, Spinoza, Samante (op dit forum).
Ik heb uit die fase nog leuke teksten overgehouden. Het was een zeer therapeutische bezigheid om de bijbel te herschrijven met geheel eigen gedachten, gedachten die ikzelf kon eerbiedigen en waarmee ik boekgelovigen aan het denken wilde zetten. Zo schreef ik veel bijbelse psalmen opnieuw, en de brief aan de romeinen en korinthiërs.

Nu ik ze achteraf weer eens lees merk ik op dat het een mengeling was van zeer idealistisch bezig zijn en zoete wraak nemen op de bijbel, een kinderlijk plezier aan spelen met taal en gedachten en de geestelijke overwinning behalen op wat mij ooit geknecht had. Op deze manier werd het voor mezelf duidelijk hoe een mens zijn eigen denkwereld creëert en je de hele realiteit met het grootste gemak kan boetseren naar je eigen verlangens.

Uiteindelijk zag ik via het lezen van Nietzsche en de atheïstische bestsellers van de laatste jaren in dat alle religie eenvoudig de capriolen zijn van de mens die een fopspeen nodig heeft om het leven aan te kunnen. Ik werd anderhalf jaar geleden wat men noemt atheïst. Het kostte geen centje pijn. Mijn nausea van de religie was inmiddels zo groot dat het sindsdien enkel en alleen een opluchting is geweest me op geen enkele manier meer bij de religieuze mens te hoeven rekenen.

Het christendom iets kwalijk nemen, of wie dan ook iets kwalijk nemen is uiteraard iets waar een mens van af moet komen. Het hoort tot een fase van boosheid, je moet er doorheen, maar uiteindelijk heb je altijd zelf de beslissingen om wel of niet te geloven gedaan, en moet je slechts jezelf iets kwalijk nemen. Door die fase moet je dan ook weer heen, ook daar moet je weer van afkomen. Een mens hoeft zichzelf niet zo kwalijk te nemen dat hij ooit eens zus of zo deed of dacht. Een mens is gewoon mens, en hij blijft vaak een nar, of hij nu religieus of atheïst is. Je moet om jezelf en het leven glimlachen.

[Rereformed]

In de Gereformeerde kerk waar ik op 17-jarige leeftijd netjes heenging was ook een soos, maar omdat ik ook bij de youth for christ kwam kijken werd ik al gauw zo vroom dat ik ook dát niet door de beugel kon vinden. Met drie andere gelovige jongens uit de Hervormde kerk richtte ik een koffiebar op en brachten we vele jongeren tot geloof met oa mooie dreigfilms over 'de opname' die voor de deur stond ( ). Ik herinner me voor een hele mooie poster gezorgd te hebben om op de muur van de christelijke koffiebar indruk te maken. Er stond een ontploffende atoombom op met een tekst die verwees naar de zondige mens en Gods antwoord hierop. Ik leidde ook een bijbelstudiekring waar wel 15-20 jongeren aan meededen.

Ik herinner me ook zo'n ludieke dominee. Hij stond op het punt om af te studeren in de theologie, en wanneer hij kwam preken in de kerk kwam hij met ongekamd lang haar en in witte gymschoenen de kansel op, waar na afloop menige opmerking van afkeuring over gesproken werd. Ik vond hem erg leuk, en had eens een gesprek met hem, en hij vertelde mij dat hij elke zaterdag naar de kroeg ging en daar met mensen over het leven praatte. Hij raadde me aan om Kierkegaard en Bonhöffer te lezen. Ik sloeg al die dingen in de wind, omdat ik me verdiepte in Hal Lindsey, Rob Matzken en Willem Ouweneel, die mij de honderdduizend paden van de duivel haarfijn uitlegden...

Ik ben later in Engeland ook overgestapt naar de Baptistenkerk, en werd daar voor de tweede keer gedoopt, nadat ik in de bibliotheek van wat tegenwoordig de London School of Theology heet, waaraan ik studeerde, een week lang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat alle boeken over de juiste theologie van de doop - van kerkvaders tot aan moderne theologen - tot in de kleinste puntjes bestudeerd had en tot de conclusie kwam dat de kinderdoop niet juist was.

Ik schreef ellenlange artikelen over God en geloof in de schoolkrant en hoop van harte dat al die oude schoolkrantjes van de aardbodem zijn verdwenen en ik ze nooit toevallig weer eens onder ogen zal krijgen... Maar iedereen was wel zo beschaafd om er nooit een opmerking over te maken. Één keer zag ik tijdens een proefwerk aardrijkskunde dat de leraar mijn artikel in de nieuwste schoolkrant met alle wetenswaardigheden over de Heilige Geest en hoe een mens in elkaar zit, aandachtig doorlas en glimlachte...

[Rereformed]

Veel van mijn teksten op mijn site Volwassen Geloof laten mij zien als iemand die half christen is, of diep in zijn hart toch nog christen, of een christen die tegen de stroom inzwemt. Zo voelde het toen ook steeds.
Het opgeven van mijn christelijke geloof was ondenkbaar, onmogelijk, een absolute onmogelijkheid omdat het als een axioma bij mijn leven behoorde.

Maar dag en nacht hield deze problematiek van geloof en eerlijk zijn me bezig. Ik werd heen en weer geslingerd door opstand, berusting, furieuze wil om alles in duigen te slaan en de stem van redelijkheid die altijd zoekt naar opbouwen en liefde.

Ik was in een stroom terecht gekomen, en kwam erachter dat juist de stroom mijn diepste zelf is: altijd nieuwe vergezichten willen zien, altijd een nieuw land verkennen, nooit ergens blijven staan in je denken, maar altijd op weg zijn naar iets anders. Ik ging het leven door van een vroeggestorven oom van mij, in wie ik altijd mezelf heb gezien, en wist dat ik het anders moest doen in het leven dan hij. Dat de hoogste waarde misschien wel eens geen liefde is, maar moed. Moed om in het pikdonker te lopen en in het pikdonkere god- en mensverlaten Finse bos te slapen.

Tijdens een eindeloos lange autorit in dat donkere, eenzame, koude winterse Finland, werd ik overstelpt van gedachten over mijn geloof en mijn leven. Ik voelde alles instorten, absolute bleakness, maar wist dat moed zelfs de dood overwint. Door naar een vreemd, guur, eenzaam en donker land te gaan en mijn hele leven op vreemde bodem te slijten had ik ooit eerder eens bewezen dat het onmogelijke mogelijk is, en nu moest het voor de tweede keer gebeuren. Ik schreef deze woorden op:

"Ik wil trouw zijn aan mijzelf, zelfs als ik voor God sta wil ik slechts mijn eerlijke eigen gedachten eerbiedigen. Ik weet het nu geheel zeker. Ik kan en wil niet leven met deze primitieve God van oorlog, straf, ‘losgebarsten toorn’ en hel en nog primitievere gedachten van een satan en demonen om me heen. Ik leg de tiran van m’n leven, die dikke bijbel, nu volledig naast me neer, doe hem dicht. Ik weet na een half leven eindelijk waarom hij bijna altijd een zwarte kaft heeft.

In ieder geval heb ik deze definitieve keuze gemaakt in mijn leven. Zoals Christus zei heer over de sabbat te zijn zeg ik dat ik baas wil zijn in eigen hoofd, ja, baas over de bijbel.

Zo dit godslastering is, zo ik een ketter van de grootste orde ben, zo ik dwaal, mijn eigen glorie zoek, mensen op een dwaalweg zend, mijn gedachten verderfelijk zijn, zo moge de God van de bijbel mij met oud- of nieuwtestamentisch bliksemvuur of Fins noorderlicht uit de hemel verteren, zo moge Hij de wereld ervoor behoeden ooit deze woorden te lezen.

Maar zo de bijbelse god het maaksel van mensen is en zo ik de God van liefde predik, en de God van hemel en aarde eer aan doe, zo moge Hij deze gedachten onder duizenden fundamentalistische gelovigen vermenigvuldigen, zo moge Hij het boek dat ik schrijf de wereld doen rondgaan. Laat mensen later mijn kinderen vragen hoe het met mij en mijn boek afliep en laat dat een teken zijn. "


Voor het eerst in mijn leven voelde ik angst voor God. Ik had de bijbelgod met een plechtige eed afgezworen. Maar juist omdat ik op dat moment overvallen werd door angst voelde wist ik tegelijkertijd dat het geen te vereren god was, want zo'n god verdient geen ontzag, geen eerbiedigheid van mij. En een paar weken later wist ik dat mijn moed het had gewonnen van mijn ingebeelde bijbelgod, en wist ik dat ik van nu af aan ex-christen was. Maar ik merkte ook op hoezeer ik diep binnenin mij nog vol van bijgeloof was en mezelf nu lange tijd grondig onder handen moest nemen.

Tezelfdertijd werden mijn twee zonen en dochter bekeerd tot het christelijk geloof en sloten ze zich aan bij de Pinksterkerk! Dit is de achtergrond van dit hoofdstuk, "Bij Paulus op bezoek". De afschuwelijke pijn die er ontstaat wanneer familieleden van elkaar gescheurd worden vanwege het geloof is wellicht de grootste pijn die ik heb ondervonden in mijn leven, en bezegelde mijn lot. Het deed me uitgroeien tot één van de sterkste aanklagers van het boekgeloof.

Mijn geestelijke reis is zeer enerverend en intensief geweest. In het jaar dat ik begon met schrijven wist ik niet of ik het Nederlands nog beheerste! Ik had het sinds 1978 maar heel af en toe weer gesproken of gelezen. De wereldreis die ik nu maak verandert steeds de gezichten die ik voor me zie. In welk denkland ik verblijf is voor mezelf niet meer te zeggen. Ik wil op reis zijn, hoge bergen zien en prachtige meren, uitgestrekte zeeën en Finse bossen.

[Rereformed]

Het geloof is in de grond de verachting van het leven zelf

Dit is de kern van Nietzsches gedachten over het christendom. Hij was de eerste en enige die het zag.
Het is wellicht de grootste waarheid die ik ontdekte in mijn leven, een enorme eye-opener, en reden waarom ik in deze fase van mijn leven veel Nietzsche lees om van hem iets te leren waar ik een half leven blind voor was.

Mensen zoals ik - kunstenaars, mensen die van de verbeelding leven - hebben voortdurend de bijstelling nodig, het met de beide benen op de grond getrokken worden, die voorkomt dat ze over de cliff gaan en in waandenken vervallen.
Nietzsche merkte dat ook op in zichzelf, en schreef erover dat dichters 'boetelingen van de geest' moeten worden.
https://volwassengeloof.nl/ii-17/

[Rereformed]

Wat ik als een probleem zie is dat als je een gesprek met jezelf wil aangaan je tegen jezelf moet praten en je niet mag vergeten dat je op een forum als deze tegen andere mensen praat. Wat jij hebt meegemaakt is misschien heel moeilijk te verwerken, maar wat ik of iemand anders heb meegemaakt kan ook best moeilijk zijn. We zijn allemaal een stuk gevormd door ons verleden, en de beslissingen die we nemen hangen samen met wat er in het verleden gebeurd is. Dus mag je je eigen belevingen niet projecteren op anderen. Laat ik het anders zeggen ik vind het verkeerd om dat te doen omdat je dan reageert vanuit je gekwetstheid. Verwoord je pijn maar val er andere mensen niet mee aan. Dan zal de ander ook bereid zijn om naar je te luisteren en dan vind er een gesprek plaats vinden waaruit beiden iets kunnen leren. Begrijp je wat ik bedoel ?

Groetjes Daniella

Ik begrijp het, maar kom bij het overdenken nooit tot een eensluidende conclusie. De zaak heeft altijd veel kanten.

Ten eerste denk ik vaak over het gekwetst zijn. Ik heb het mezelf en anderen zo vaak horen uitspreken dat we gekwetst zijn dat ik er tegenwoordig vaak hartelijk om moet lachen. Wat mezelf betreft zeg ik dan altijd: "kom op Rereformed, Chopin mag dan je liefste muziek zijn, en je kunt menige Hollywoodfilm niet zonder te huilen bekijken, maar jij moet leren tegen een stootje te kunnen, je bent geen teer rozenblaadje dat al van één druppel water naar onderen ombuigt. Groei eens op tot man." En ik redeneer er achteraan: het leven is nu eenmaal vol onoplosbare moeilijkheden. En je hebt zelf eens je weg gekozen van de religieuze waan. Draag de consequenties ervan op je schouders, ook nu je het achter je wil laten. Er is ooit eens iemand op een forum geweest die mij dit heel duidelijk heeft gemaakt, waarvoor ik hem nog steeds dankbaar ben.

Ten tweede denk ik: wat heeft vriendelijkheid voor nut? Begrijp je dat Martin en ik hier ons diepste innerlijk blootleggen, en dat we het beiden voor het eerst doen? Begrijp je hoe moeilijk het is zoiets ten overstaan van de wereld te doen? Begrijp je hoe diep Martin de pijn voelt door verwanten voor een duivel aangezien te worden? Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met mijn eigen dochter, mijn enige dochter, mijn grootste schat. Zij kreeg ook eens een hysterische bui, nadat ze (in Nederland, mijn vaderland!) naar een kerkdienst was geweest, omdat haar daar aangepraat was dat haar vader, die ze lief had, bezeten was, en de duivel door hem praat. En dit moest ik ervaren. En nooit zal ik het christelijk geloof ervoor vergeven. Vuilnis in denken moet opgeruimd worden, de wereld uit, niet vergeven en vergeten worden.

Het zal ongetwijfeld erg pijnlijk voor je zijn als mensen waar je in gelooft en vertrouwt je gaan zien en behandelen als iemand die bezeten is. Met alle vernederingen vandien. Ik hoop van harte dat jullie het ooit nog kunnen uitpraten en dat de relaties terug goed komen.

Wat heeft zo'n opmerking van vriendelijkheid voor effect wanneer ik tezelfdertijd weet dat jij en alle fundamentalistische christenen letterlijk in inwonende demonen geloven, en in eeuwige verdoemenis voor iemand die het geloof vaarwel zegt? Zo'n opmerking als dat 'je hoopt dat het uitgepraat kan worden en de relaties weer goed komen' is pure onzin, omdat dit in alle eeuwigheid niet uitgepraat kan worden indien jij je geloof in verdoemenis, verleidende duivels en satan en bezetenheid niet opgeeft.
Mijn reactie is dan: ga liever op het dak zitten dan mij hier op dit moment dat ik mijn lief en leed wil delen met Martin, nog eens lastig te vallen met het christelijk geloof, en vals suikergoed op ons te sprenkelen.

Ten derde denk ik dat ik wel degelijk andere mensen kan helpen met mijn verhalen en redenaties zoals ik het doe. Ik heb tientallen e-mails van lezers van mijn site ontvangen die zeggen er veel aan gehad te hebben. Sommige reacties zijn buitengewoon emotioneel, en verhalen van zeer diepe pijn. Iemand schreef me zelfs dat ik exact dezelfde woorden schreef als die hij al zo lang de wereld in wilde laten gaan, maar de woorden er nog niet voor vond. Van de verhalen die ik heb ontvangen weet ik dat ik mezelf zeer zeker wel op een ander mag projecteren. Wij mensen zijn helemaal niet zo uniek, maar ervaren zaken juist veelal op dezelfde manier, en gaan er op dezelfde manier mee om. We zijn vaak dezelfde mensen als van wie we van mening denken te verschillen, maar zitten soms slechts in een andere fase. De één loopt wat op ons vooruit, hij is nu wat jij straks bent; de ander ervaart weer iets wat wij net doorgegaan zijn enz.

Ten vierde: je frase "Ik vind het verkeerd om dat te doen omdat je dan reageert vanuit je gekwetstheid" vind ik geslaagd. Deze gedachte heb ik vaak gehad, en heeft de laatste vijf jaar zonder ophouden door mijn gedachten gevlogen. Ik vind het ook verkeerd, en geef me maar op mijn duvel wanneer ik het verkeerd doe! Op mijn site heb ik vaak de teksten later weer anders geschreven, wanneer ik het weer eens doorlas en vond dat het te kwetsend was.

Ten vijfde: "Verwoord je pijn maar val er andere mensen niet mee aan", is iets waar ik lang over gedacht heb, en vaak aan christenen heb uitgelegd: het is de christelijke godsdienst die een aanval is op het gezonde menszijn. Het geloof zet mensen voor het blok: of je gelooft er in of je bent Gods vijand en gaat naar de hel, dat is de boodschap. Het christelijk geloof kent geen redelijkheid, gematigdheid, maar is extreem. Het laat totaal geen ruimte voor iets anders dan het juiste geloof. Het is daarom een grove onheiligheid om ongelovigen en afvalligen ervan te beschuldigen dat zij de christenen aanvallen. De christen doet niets anders dan als gehoorzame slaaf van Jezus en het bijbelwoord te pas en te onpas van Jezus getuigen en mensen op te roepen zich tot het christelijke geloof te bekeren. Hoeveel duizenden keren in mijn leven heeft die aanval plaatsgevonden? Uit ondervinding weet ik dat niets helpt tegen christenen behalve op de meest onvriendelijke manier op een gegeven moment te schreeuwen: houd tegen mij voor altijd je mond over jouw duivelse godsdienst! Geen woord meer! Nooit Never ever for ever! En wanneer je het uit wanhoop dan zó zegt, ben je toch weer degene die kwetst, zelfs dan weten ze nog een schuldcomplex op te dringen. Ik heb er genoeg van. Het christelijk geloof hangt me de keel uit. Mijn maat is vol, en de P in PBUH dat ik achter het woord Mohammed schrijf betekent in mijn spraakgebruik in het geheel niet Peace!
Maar ben jij op de hoogte van de aanvallen die in de bijbel staan op iemand als ik? Heb jij ooit tot je door laten dringen hoe godslasterlijk jouw heilige teksten kunnen zijn?

"O God, dat gij toch de goddelozen ombracht, Uw tegenstanders. Zou ik niet haten, Here, wie U haten, niet verafschuwen wie tegen U opstaan? Ik haat hen met een volkomen haat, tot vijanden zijn zij mij." (Gods dikke vriendje David)

Dus je wilt me vertellen dat ik zo'n vers mag aanvallen, maar de moderne mens die ze uitspreekt, die zo'n haattekst eerbiedigt, respecteert, zelfs uitroept als zijnde Gods Woord, die anderen aanspoort in die teksten te gaan geloven, mag ik er niet op aanvallen? Absurd.
Niet alleen absurd, het is ook de bij uitstek slinkse manier waarop christenen altijd hun eigen aanvallen op andere mensen (zoals homo's) voor zichzelf verdoezelen. Zij komen altijd met de idiote uitspraak dat ze de zonde (bijv. homofilie) haten, maar de zondaar (de homofiel) liefhebben. Schijnheilig en leugenachtig. Zulk gepraat is het begrip liefde verkrachten.

Kijk, ik heb nog nooit tegen een Boeddhist een kwaad woord gezegd of gedacht. Ze zijn altijd wat ze zeggen te zijn, en ze zeggen het nooit tenzij je er zelf naar vraagt. Dát is nog eens hoogwaardige spiritualiteit! Zulke mensen mogen wat mij betreft in alle waan geloven waarin ze zin hebben.

Zolang er in de bijbel staat: Gaat heen en maak de gehele wereld tot mijn discipelen, zal ik in de aanval gaan om deze ramp te verijdelen.

[Rereformed]

Je moet het zó zien: christenen zijn mensen die het leven niet kunnen bevestigen, maar negatief staan tegen het leven. Zij hebben slechts de kracht er nee tegen te zeggen en er bang voor te zijn. Vandaar dat ze moeten uitkomen op verzinsels en roepen ze het Niets uit tot de hoogste waarheid. Hoe meer men ja kan zeggen tegen het leven, des te geestelijk gezonder men is en des te meer verzinsels het raam uitvliegen.

He, hallo zeg, wil je niet zo kort door de bocht vliegen.
Ik voel mij christen en geniet van het leven

Dat was ik niet die door deze bocht vloog, maar een beroemd filosoof uit de 19e eeuw die dit van mening was na een leven lang erop gestudeerd te hebben.
Als je de lange versie wil lezen dan kun je er hele boeken over krijgen.
Ik bevestigde slechts zijn zienswijze.

Het is nu eenmaal de basis van het christelijk geloof dat men eerst de verdorvenheid en noodzaak tot verlossing moet voelen voordat men ooit christen kan worden. Een gezond mens heeft nooit iets met het christendom te maken, want hij heeft geen zondig leven, hij heeft geen problemen met een heilig God die zogenaamd vertoornd is op zijn wereld, hij heeft geen verlossing nodig, dat zijn God verzoening nodig heeft voor zijn eigen prutswerk is het laatste dat hij zou geloven. Allemaal absurde ideeën, die slechts in de geest van morbide mensen ronddwalen. Die ideeën kunnen er alleen zijn voor mensen die werkelijk in satan en demonen en een verdorven wereld geloven. Vandaar dat ik het zie als een bevestiging van de zienswijze van de beroemde filosoof.

Er is ook een andere beroemde filosoof, die dit zei van het geloof:
"De dogma's die aan de basis staan van het christelijk geloof zijn allemaal invullingen van de wensdromen van het hart, anders gezegd, de essentie van het christelijk geloof is identiek aan de essentie van het menselijk gevoel. Het is aangenamer passief te zijn dan te moeten handelen, aangenamer verlost te worden door een ander dan zichzelf te verlossen, aangenamer behoudenis van een persoon af te laten hangen dan van een kracht die men zelf moet zien te produceren, aangenamer een object van liefde voor zich te hebben, dan voor de taak van een grote krachtsinspanning te staan. Het is aangenamer zichzelf door God geliefd te voelen, dan slechts te leven met de eenvoudige natuurlijke liefde voor zichzelf, waarmee alle wezens geboren worden; aangenamer zichzelf te zien in de liefde uitstralende ogen van een ander, dan zichzelf in de holle spiegel van het zelf te zien of in de koude diepten van de oceaan van de Natuur. kortom, het is aangenamer toe te geven aan de eigen gevoelens en ze te beschouwen als de werkingen van een ander, wiens gevoelens toevallig juist identiek zijn met de eigen gevoelens, dan zichzelf te besturen door de rede. "

Dat is wellicht de waarheid over jou, want ieder ontwikkeld mens in de 21ste eeuw weet dat het bovennatuurlijke zoals het in de bijbel beschreven staat niets met de realiteit te maken heeft, maar slechts met een kinderlijke voorstelling van de werkelijkheid. Het spijt me zo over jou te moeten spreken. Mijn enige verontschuldiging is dat ik ook eens zo naief was, en dus ook kan geloven dat je in wezen veel intelligenter bent dan je geloof. Wanneer je een begin maakt met denken ipv voelen zul je het inzien.

[Devious]

Bedankt voor je verhaal. Ik was er altijd al benieuwd naar.

Grtz.

[Cluny]

Wat een verhaal!
En wat kan ik er zelf tegenoverstellen?
Dat ik op mijn 5de levensjaar al doorhad dat god niet bestaat en het geloven erin ozo kinderachtig is.
En dat heeft best wel een positieve uitwerking gehad op mijn leven.
Alleen je hebt dan zo weinig te vertellen op een forum.

[Luminata]

Heej,
Ik vind het fijn om je verhaal te lezen. Ik heb er veel aan. Zonder jou en andere mensen op dit forum zat ik waarschijnlijk nog helemaal alleen te piekeren en te zweven. Bedankt!

[Trees]

Hallo Rereformed,

Ik heb veel respect voor de strijd die je gestreden hebt.
Het is altijd uitermate pijnlijk om te zien hoe religie gezinnen innerlijk verscheurt.
Ik hoop dat je de goede weg in je wereld zonder God zult kunnen blijven vinden.
Gezien jouw inhoud van voelen, denken en daaruit voortkomend handelen lukt dat ongetwijfeld prima.

Vriendelijke groeten,

Trees.

[Rereformed]

Van een christelijk forum waar ik ooit eens even kwam kijken:

Een vraag aan jou:
Hoe keek je tegen al deze dingen aan die je nu verkettert, toen je 30 jaar lang een 'ware gelovige' was?

Heel eenvoudig: als waar gelovige zag ik de dingen precies zo als jij en iedere andere 'ware' gelovige. Dus als iemand die volledig opgaat in het subjectieve. Als iemand die geen boodschap heeft aan de realiteit van de natuur, aan de realiteit van het leven, zelfs aan de realiteit van het eigen geloof (de geschiedenis van het christendom). Precies op de manier als [een andere christen op dit forum] haar geloof beleeft: zij gelooft niet in de hel omdat God liefde is en ze niet wil luisteren naar andere gedachten die in de bijbel staan. ('Zo simpel is het', schrijft ze; dat betekent eigenlijk: zo simpel is mijn geloof: God en geloof is alles wat ik er zelf van maak, alles wat ik zelf ben).

Christen-zijn is het verabsoluteren van alle menselijke subjectieve wensdromen. God is een uitvergroot mens, gebed en wonder is verklaren dat jouw hartewensen van groter belang zijn dan de natuurwetten, hemel en hel is jouw wens beloond te worden en straf te zien voor alles wat en iedereen die jou het leven moeilijk maakte, 'een nieuwe aarde' is jouw wraak op het leven zoals het is, oordelen van de eindtijd jouw wraak op de ongelovigen die jou voortdurend het vuur aan je schenen leggen, Jezus jouw behoefte om God tot een vriend van vlees en bloed te maken en om het lijden te zien als iets goddelijks, een onfeilbare bijbel jouw wens dat de natuur, God zelf, geheel om de mens draait, en dat jouw leven intellectueel zo gemakkelijk mogelijk gemaakt wordt.

Christelijk geloof is niet geïnteresseerd in de waarheid (dwz objectief onderzoek), is niet geïnteresseerd in de gedachten en gevoelens van de ander (het komt zelfs niet in ze op in te zien hoe zo'n uitspraak van Hebr. 10 mensen letterlijk gek gemaakt heeft; het enige wat in ze opkomt is mensen die de uitspraak fel afwijzen uit te maken voor even zo grote fanatici). Christelijk geloof roept wensdromen, alle uitspraken die een paar mensen in de oudheid opschreven en een paar anderen tot heilig boek hebben uitgeroepen uit tot waarheid, en eenieder die het met deze willekeurige verzameling niet eens is tot leugenaar. Daarom is het christendom ook iets waar je niet 'neutraal boven moet staan', zoals Dingo mij aanraadt, alsof je tegen zoiets onverschillig kan staan. Want christelijk geloof is de aanranding van het meest wezenlijke begrip dat tot het menszijn behoort: de menselijke rede, absolute intellectuele eerlijkheid.

De waarheid over het christendom zou je in twee minuten kunnen uitleggen aan ieder onbevooroordeeld mens. In het Nieuwe Testament wordt zo'n tienmaal duidelijk gezegd dat Jezus' tweede komst heel spoedig zal zijn, tijdens het leven van de mensen die deze boodschap aanhoren, een 'korte, korte' tijd. zie bijv. https://volwassengeloof.nl/17-2/
Slechts de christenen (dus mensen die niet in waarheid geïnteresseerd zijn, maar slechts waarde hechten aan eigen wensdromen) zijn in staat deze uitspraken zo uit te leggen dat overduidelijke leugens tot waarheid worden uitgeroepen. In het christelijk geloof verstrikt te zijn en is dan ook één van de ergste vallen waarin een mens kan geraken.

Ik ben zelf 30 jaar een waar gelovige geweest.

Dit is al een tegenstrijdige uitspraak: een ware gelovige - geweest zijn. Dat kan niet. Of je bent afgedwaald en je komt toch bij God uit omdat je een ware gelovige bent in wezen, al gedraag je je er niet meer naar. Of je bent nooit een ware gelovige geweest maar hebt anderen nagevolgd of je geconformeerd aan de mensen om je heen die dit van je verwachtten.

Ach, het helpt niet. Op alles wat je zegt heeft de gelovige altijd zijn parate antwoord klaar. Ze hebben 2000 jaar op deze clichees geoefend.
Je kunt gemakkelijk doodmoe worden van christenen wanneer je met ze aan de praat gaat.

[Rereformed]

Wat een verhaal!
En wat kan ik er zelf tegenoverstellen?
Dat ik op mijn 5de levensjaar al doorhad dat god niet bestaat en het geloven erin ozo kinderachtig is.
En dat heeft best wel een positieve uitwerking gehad op mijn leven.
Alleen je hebt dan zo weinig te vertellen op een forum.

Wel, dat geeft dan helemaal niets. Mensen zoals ik zijn wellicht hun leven lang 'genezenden', maar nooit geheel gezond.
Wat onze wereld nodig heeft is juist mensen die op hun 5e jaar al niets op hun mouw laten spelden.

[Rereformed]

Hallo Rereformed,

Ik heb veel respect voor de strijd die je gestreden hebt.
Het is altijd uitermate pijnlijk om te zien hoe religie gezinnen innerlijk verscheurt.
Ik hoop dat je de goede weg in je wereld zonder God zult kunnen blijven vinden.
Gezien jouw inhoud van voelen, denken en daaruit voortkomend handelen lukt dat ongetwijfeld prima.

Vriendelijke groeten,

Trees.

Trees, ik kom soms hard of arrogant over, bijvoorbeeld in discussies met jou, maar het is hardheid en arrogantie die ik noodzakelijkerwijze heb moet aanwenden om mijn leven psychisch het hoofd te kunnen bieden. Eronder schuilt een extreme gevoeligheid een emotionaliteit waar menigeen voor afschrikt.

Het is uiterste gevoeligheid voor het lijden die aan de basis van de waan van de religieuze mens staat. Deze uiterste gevoeligheid heeft van kinds af aan aan de basis van mijn leven gestaan. Het is de uiteindelijke reden dat een mens zich religieuze fantasieën voor zichzelf creëert, zich afkeert van het aardse en zich volledig uitlevert, overlevert aan het metafysische en de troost van de waan, het verlangen.

Deze uiterste gevoeligheid in mezelf heb ik mijn leven lang onderkend. Ik ging met een buitenlandse vrouw trouwen, theologie studeren (in Londen) en ben van beroep pianist (geweest). Kun je je een grotere dromer en naïeveling voorstellen?
Ik heb achteraf bezien tezelfdertijd half bewust half onbewust gekozen voor een leven dat de hardste leerschool voor me was, juist omdat ik die uiterste gevoeligheid wilde overwinnen. Ik heb via de ultieme idealist te zijn en me van geen gevaar bewust te zijn, en tot over m'n oren verliefd te zijn, zo maar de enorme stap kunnen nemen om na Londen naar Finland te emigreren, een ervaring die moeilijk te beschrijven is voor nederlanders. Finland is een soort extreem van alles waar je niet voor zou kiezen. Een onmogelijk klimaat, een onmogelijke taal, een onmogelijke norse en afstandelijke cultuur, een onmogelijke eenzaamheid voor een Nederlander. En toch moest ik zoiets doen. Hier 26 jaar te leven heeft mij gemaakt tot harder dan graniet. Niets kan mij geestelijk breken, niets kan mijn liefde voor het leven tenietdoen. Geen enkele tegenslag, ziekte of menselijke tegenslag. Ik heb hier geen enkele twijfel over omdat ik jarenlang niets in mezelf ontzien heb, omdat ik op de bodem van het dal geweest ben. "De goede weg blijven vinden" heeft eenvoudig opgehouden te bestaan. Ik heb het niet meer nodig. Ook het "prima lukken" heb ik niet meer nodig. Het is me om het even om gelukkig te zijn. Ik heb het niet meer nodig. Ik heb een taak die ik moet afmaken. Vreemde woorden misschien, maar ik ben nooit ongelukkig, en niets en niemand kan me ongelukkig maken is een andere manier om het te zeggen.

[Yoyo]

Wow, rereformed, ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben! Iemand die zo erg gelovig was en toch zich uiteindelijk heeft weten los te maken van het christendom. Bij mijzelf ging er een lampje branden toen ik op erg vroege leeftijd aan Sinterklaas begon te twijfelen. Toen dacht ik bij mezelf, eigenlijk is God gewoon een Sinterklaas voor volwassenen. Ook vond ik het niet echt sporen dat ze zeiden dat God onvoorwaardelijk van je houd, maar als je niet in Hem gelooft moet je voor eeuwig branden. Maar ja, ik was nog een kind, en dat is natuurlijk reden genoeg om niet serieus te worden genomen, door de "wijze" volwassenen...

[Rereformed]

Iemand die zo erg gelovig was en toch zich uiteindelijk heeft weten los te maken van het christendom.

De evangelische prediker Ouweneel zegt ergens dat die kans vrijwel nihil is. Ik weet niet of dit waar is, maar wie weet was het mij niet gelukt indien ik stevig tot een kerk had behoord en niet in een andere cultuur gedompeld werd waar je je voortdurend een eenling en buitenstaander voelt.
Maar ik meen dat het Skeptic was die ooit eens zei dat hij zijn geloof pas opgaf toen hij al boven de 50 was. Aan de 'ongeneeslijkheid' van religie wens ik niet te geloven.

Bij mijzelf ging er een lampje branden toen ik op erg vroege leeftijd aan Sinterklaas begon te twijfelen. Toen dacht ik bij mezelf, eigenlijk is God gewoon een Sinterklaas voor volwassenen. Ook vond ik het niet echt sporen dat ze zeiden dat God onvoorwaardelijk van je houdt, maar als je niet in Hem gelooft moet je voor eeuwig branden. Maar ja, ik was nog een kind, en dat is natuurlijk reden genoeg om niet serieus te worden genomen, door de "wijze" volwassenen...

Tsja, rationeel gesproken is er nooit iets wat het geloof ondersteunt, en dat weet eigenlijk iedere gelovige na een tijdje drommels goed. Maar een mens die voor religie heeft gekozen doet dit altijd omdat voor hem/haar het ideële van hoger waarde is dan het reële. Anders gezegd, de religieuze mens wil in Sinterklaas geloven om te kunnen genieten van het Sinterklaasfeest. Het bestaan van Sinterklaas wordt eenvoudig als axioma uitgeroepen omdat het feest anders niet doorgaat (hoewel hij/zij dit natuurlijk zal ontkennen wanneer je de gelovige zo aanspreekt). Dat verklaart ook waaarom de religieuze mens nog met religie verder wil gaan nadat zijn Sinterklaas al volledig door de mand is gevallen. Dan vervolgt de vrijzinnige met "maar toch is het feest waardevol".