Verlangen naar geloof of een geloofsleven?

[Maria]

Ik heb al eens een topic geopend over de problemen die een geloofsafvallige, maar ook veel twijfelaars kunnen hebben.
Maar er is ook een groep, waar we misschien nog veel vaker mee te maken hebben dan oppervlakkig snel te merken is.

Dikkemick verwoordde het in een ander topic mooi.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 43#p439243" onclick="window.open(this.href);return false;

Geloven om het geloven. Het vertrouwde groepsgevoel, de nostalgie, de gezelligheid van de zondagse wandeling (of bezoek aan opa en oma). Ik denk dat ook dit een groot deel van de gelovigen betreft.

Dit, maar vaak nog veel meer.

Verlangen naar geloof en een geloofsleven?
Verlangen naar geloof of een geloofsleven?
Wat is het nu wat deze mensen verlangen?

Het klinkt zo simpel, maar er zit vaak een wereld van strijd achter.
Vooral omdat de afvalligheid niet alleen niet erkend wordt voor de omgeving, maar het meest voor zichzelf.
Een oude huisarts van mij heeft ooit eens gezegd dat er een zeer dringend tekort is aan psychotherapeuten, die alle begrip hebben voor dit soort gewetensnood.
Want dat is het vaak.

Jammer voor veel twijfelaars en afvalligen dat je een geloofs-beleven niet blijkt te hebben op het moment dat je dit wenst.
Of dat het op te roepen is, als je behoefte hebt aan een bepaalde de sfeer van vroeger.

Door blijven gaan met je leven, zoals je deed toen je nog geloofde kan dan een keuze zijn.
Dat betekent dan dat je als een gelovige leeft met alles erop en eraan, zonder dat je daar daadwerkelijk ook uit innerlijke overtuiging achter staat.

Dat geeft wel consequenties voor je manier van leven en omgaan met je medemensen.
Niet altijd alleen toneelspel, maar toch ook wel een soort opportunisme kan het gevolg zijn.
Aangezet door het verlangen naar het gelovig kunnen zijn.
Door er veel mee bezig te zijn, toch een beetje te leven vlg. een soort geloof, mede in de hoop dat het daardoor weer gesterkt zal worden.

Er zal steeds een soort verdediging zijn van de opinies van gelovigen, maar toch vaak en tegelijkertijd een kritische blik.
Er zal een soort belangrijk maken in je leven zijn van de christelijke waarden om toch nog je morele achtergronden en basis niet te verliezen.
Wel kan ook dat kritisch bekeken worden als zouden veel van die waarden ook gehuldigd worden door atheïsten.
Atheïst zal men zich zelden noemen en zeker al niet in de eigen omgeving.
En anti-theïsme komt dan zeker niet voor in je woordenboek.

Er lopen er altijd wel een paar rond op dit forum.
- Er eerlijk voor uit komend
- Of toch nog proberend het geloof weer te sterken door er maar vaak genoeg over te hebben.
Vooral de laatste groep is vaak moeilijk te herkennen, omdat zij gepokt en gemazeld zijn in hun pogingen niet afvallig te worden.

Ook in het verleden is dat gebleken bij een aantal leden, die nu wel in staat zijn zich atheïst te noemen.
En nu gepokt en gemazeld zijn om hun ongeloof te bevestigen of om dat nog steeds te verwerken.
Er wordt wel eens aangevoerd, dat beide groepen niet zo heel erg verschillen in de manier, waarop hun denken en beleven functioneert.
Misschien klopt dat ook wel.

[Kevin]

Interessant om te lezen... Ik denk er zelf nooit zo over na eigenlijk. Goed om er bewust van te zijn.

[PietV.]

Het klinkt zo simpel, maar er zit vaak een wereld van strijd achter.
Vooral omdat de afvalligheid niet alleen niet erkend wordt voor de omgeving, maar het meest voor zichzelf.
Een oude huisarts van mij heeft ooit eens gezegd dat er een zeer dringend tekort is aan psychotherapeuten, die alle begrip hebben voor dit soort gewetensnood.
Want dat is het vaak.

Je slaat zoals gewoonlijk de spijker op zijn kop. Mijn geheugensteuntje erbij gepakt, gemak dient tenslotte de mens. Onder vraag 72 heb ik aandacht geschonken aan Marlene Winell. Een persoon die in Nederland tamelijk onbekend is, maar menigeen nog iets van kan leren. Als ervaringsdeskundige en therapeut. Ik ga het bekende plakken en knippen toepassen dan ben ik snel klaar voor de koffie. Mijn schrijfstijl is gecomprimeerd, soms zit er te veel informatie op de vierkante centimeter. Maar ik denk dat je de hoofdlijnen herkent.

http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... =31&t=8382" onclick="window.open(this.href);return false;

Leaving the Fold: (De kudde verlaten) is geschreven door psychologe Marlene Winell. Een ervaringsdeskundige op het gebied van afvalligheid, opgevoed door twee missionarissen brak ze met haar geloof tijdens de studententijd. Ze ervaarde dit als zeer ingrijpend en formuleerde de term RTS oftewel religieus traumatisch syndroom. Ze heeft veel tijd gestoken in het proces van herstel en ontwikkelde vervolgens behandelingsstrategieën om de gevolgen van religieuze indoctrinatie op te vangen. RTS laat zich het best omschrijven als een posttraumatisch syndroom dat bestaat uit langdurige opdringerige en negatieve gedachten, verminderd sociaal functioneren en andere problemen. De aandoening kan voorkomen bij mensen die hebben gefunctioneerd binnen een autoritaire- en dogmatische geloofsstroming . Het wegvallen van een controlerende gemeenschap die beschutting bood tegen de rest van de wereld, het opgeven van een bijbehorende levensstijl, het verlies van gestructureerde activiteiten, een breuk met de aangeleerde betekenis en richting in het leven en het daarbij samenhangende wereldbeeld kan veel stress veroorzaken.
De wederopbouw die men begint is zwaar, de breuk met het sociale netwerk maakt het lastig. De overgang naar een seculiere wereld heeft de nodige impact, men kan niet op het bekende terugvallen. Tel daarbij op het emotioneel loslaten van diepgewortelde behoeften en angsten die meestal al ingeprent zijn van jongs af aan. In de zeepbel zat alles wat hun betekenis gaf in het leven en alles wat verondersteld werd als waar verdwijnt. Binnen het fundamentalisme was nooit ruimte voor andere opvattingen die als gevaarlijk en kwaadaardig werden weggezet. Gehoorzaamheid stond hoog in aanzien zowel in het huidige leven als in het geschetste hiernamaals. Het duurt soms jaren om dit te overwinnen en onder hulpverleners is het een miskende aandoening.

[lost and not found yet!]

Voor mij is het heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb er persoonlijk veel mee te maken. Zoals ik in een ver verleden hier wel eens neergepent heb, ben ik als oudste van 12 kinderen oud gereformeerd opgevoed en opgegroeid. Ik ben er op eigen kracht, en mede door het boek van Rereformed, na een lange tijd ervan losgekomen. Maar dat neemt niet weg dat ik bijna elke dag met mijn ouders, broers en zussen en natuurlijk ook met mijn neefjes en nichtjes in contact ben. Mijn verlangen naar een geloofsleven, zoals als jij dat noemt speelt wel eens op, maar ik kan mezelf er niet in verplaatsen, of mezelf erin vinden, maar als ik zie hoe anderen daar zo gelukkig in en mee zijn vind ik dat prima en als ik heel eerlijk ben voel ik soms wel eens een klein steekje jaloezie, niet dat het me stoort, maar ik voel en ervaar het wel. Voorbeeld: elke dinsdagavond ga ik eten bij mijn een na jongste broer, getrouwd en 5 weken geleden voor de 4e keer vader geworden. In leeftijd schelen deze broer en ik bijna 15 jaar. Maar als ik kijk naar de goede harmonie binnen dat gezin, ja dan heb ik weleens een licht gevoel van jaloersheid, hoewel ik besef dat jaloersheid niet echt het juiste woord of de juiste uitdrukking is. Misschien dat dit dan toch onbewust het oorspronkelijke "verlangen" is wat je bedoelt? Voor alle duidelijkheid, mijn hele familie respecteerd mijn mening als agnost/atheist, maar ze zijn het er niet mee eens. Ik respecteer ook hun mening, want ze vallen er mij niet mee lastig, en de discussies heb ik alleen nog met mijn neefjes en nichtjes, 48 stuks ondertussen! Maar om mijn moeder te citeren: zolang religie boven liefde staat is er wat mis met religie en niet met de liefde! Is dit wat je een beetje bedoelde Mariakat?

[Maria]

Maar als ik kijk naar de goede harmonie binnen dat gezin, ja dan heb ik weleens een licht gevoel van jaloersheid, hoewel ik besef dat jaloersheid niet echt het juiste woord of de juiste uitdrukking is. Misschien dat dit dan toch onbewust het oorspronkelijke "verlangen" is wat je bedoelt?

Idd. hoeft dat niet zozeer jaloersheid te zijn, maar wel een verlangen.
Mooi omschreven.

Maar heeft dit te maken met het religieuze leven van je broer denk je?

Maar om mijn moeder te citeren: zolang religie boven liefde staat is er wat mis met religie en niet met de liefde!

Of kan dit misschien het resultaat zijn van wat je moeder jullie meegegeven heeft?

Is dit wat je een beetje bedoelde Mariakat?

Niet helemaal, maar ik ben blij met wat je net schreef.
Soms is er idd. ook een verlangen naar een warm nest, maar dat is niet voor iedereen weggelegd.
In een kerkgemeenschap vind je vaak wel een surrogaat.

[Cor van der Laak]

Is het hebben dan wel verlangen naar een geloof dan a priori afkeurenswaardig?

[lost and not found yet!]

Maar als ik kijk naar de goede harmonie binnen dat gezin, ja dan heb ik weleens een licht gevoel van jaloersheid, hoewel ik besef dat jaloersheid niet echt het juiste woord of de juiste uitdrukking is. Misschien dat dit dan toch onbewust het oorspronkelijke "verlangen" is wat je bedoelt?

Idd. hoeft dat niet zozeer jaloersheid te zijn, maar wel een verlangen.
Mooi omschreven.

Maar heeft dit te maken met het religieuze leven van je broer denk je?

Maar om mijn moeder te citeren: zolang religie boven liefde staat is er wat mis met religie en niet met de liefde!

Of kan dit misschien het resultaat zijn van wat je moeder jullie voorleefde.

Is dit wat je een beetje bedoelde Mariakat?

Niet helemaal, maar ik ben blij met wat je net schreef.
Soms is er idd. ook een verlangen naar een warm nest, maar dat is niet voor iedereen weggelegd.

Oke, ik ga ze 1 voor 1 af!

1. Het is niet echt een soort van verlangen, het is een soort van herkenning hoe het was! Met goede achterafgevoelens! Dat dan weer wel!
2. Mijn moeder was, en is nog steeds zeer gelovig, ik zal je er een voorbeeld van beschrijven: Mijn moeder zegt tegen mij: ga een keer mee naar een kerkdienst, dat is goed voor je! Als tegenstelling zeg ik: ga een keer mee naar de film! Zei zegt, daar voel ik me niet thuis, ik zeg, daarom ga ik niet mee naar de / jouw kerk! Daar voel ik me niet thuis!
3. In het warme nest, wat ik nu heb, met de acceptatie dat ik "anders" ben voel ik me zeer thuis! Liefde, in dit geval overspeeld de religie, en dat is zo en wil ik graag zo houden!

[lost and not found yet!]

Is het hebben dan wel verlangen naar een geloof dan a priori afkeurenswaardig?

Zeker niet, zolang je ermee bent opgevoed! Je wordt, door zelf na te denken, alleen geforceerd om je eigen weg te kiezen! En dat is, naar de personenen op de achtergrond, waar je vanuit je standpunt al jaren mee te maken hebt, moeilijker gemaakt, maar ook weer niet onoverkomelijk! Kortom, doe ermee wat je wilt!

[Maria]

Is het hebben dan wel verlangen naar een geloof dan a priori afkeurenswaardig?

Nee, geen moment zo aan gedacht.
Ik geef juist aan, dat ik dat nog heel erg lang heb gehad, een verlangen naar hoe het was om te geloven.
De hoop dat het geloof nog wel eens terug zou komen.
Het zoeken naar mogelijkheden tot een eigen uitleg, een draai te geven aan alles wat ik niet meer kon geloven om toch de kern van het geloof te kunnen behouden.
Ik ben nog naar de kerk geweest, maar met een eenzaam gevoel, dat niemand zo dacht als ik.
Dat ik er niet meer hoorde.
Langzamerhand steeds verder wegdrijvend van alles wat me was geleerd.
Waar ik mijn zekerheden voor het leven op liet rusten.
Het was alleen maar drijfhout wat steeds verder verrotte en dieper zonk.
Haast letterlijk.

De zin in te zien van hoe alles in de wereld draait en verloopt en waarom.
Die zin te zien vervliegen.
Het gaat zoals het gaat...het heeft geen reden.

Het geloof daarin was voorbij...voorgoed.
Zonder vervanging.

Dan kom je tot het inzicht, dat alles wat je geloofde en niet los wilde laten slechts schijn was.
Zoals de zin van een leven ook slechts een illusie is.
Dat slechts een aangeboren drang om te leven je in leven houdt.
Een illusie die je levend wil houden, omdat je anders, bij teveel nadenken en teveel tijd om na te denken, je er misschien helemaal geen zin meer in hebt.

Dan heb je mensen om je heen nodig, die zeggen dat jij nodig bent.
Dat bedoel ik met verlangen naar een nest, waar mensen om elkaar geven, elkaar nodig hebben.
Dat hoeft overigens niet je eigen familie te zijn.

[Peter van Velzen]

Is het hebben dan wel verlangen naar een geloof dan a priori afkeurenswaardig?

Een goede vraag1
Ik denk dat het antwoord "ja" is, en wel hierom:
Wie verlangt naar een voetstootse aanname van een onbewezen bewering, zoekt niet naar de werkelijke waarheid. Derhalve staat het verlangen naar geloof het zoeken naar keniss in de weg. Kennis evenwel, is aantoonbaar de grootste factor in het huidige succes (meer biologische massa dan ooit, bestaat uit "mens") van de mens. Ergo, het verlangen naar een geloof is nadelig voor de mens, en dus – menselijkerwijs gesproken – afkeuringswaardig.

[Maria]

Wie verlangt naar een voetstootse aanname van een onbewezen bewering, zoekt niet naar de werkelijke waarheid.

Dat dit afkeuringswaardig is, is een mening. De gelovige zal dat bovendien anders beoordelen.

Juist door dat zoeken is het geloof, dat er was, verloren gegaan.
Met als gevolg nog wel het terugverlangen ernaar.

Derhalve staat het verlangen naar geloof het zoeken naar keniss in de weg.

Misschien bedoel je dat geloof het zoeken in de weg staat?
De geschiedenis heeft dit bewezen als zijnde onwaar.

Ergo, het verlangen naar een geloof is nadelig voor de mens, en dus – menselijkerwijs gesproken – afkeuringswaardig.

"Verlangen naar" is emotie.
Wat je weet en wat je gelooft is ratio.

Een verlangen naar geloof en alles wat erbij hoort is per definitie niet synoniem met geloof.

het verlangen naar een geloof is nadelig voor de mens
Wat weer niet wil zeggen dat deze zin uitgelicht onwaar is.
Zoals al omschreven zijn er nogal wat mensen in gewetensnood door het ontbreken van geloof.

[writer]

Ergo, het verlangen naar een geloof is nadelig voor de mens, en dus – menselijkerwijs gesproken – afkeuringswaardig.

Als kind zijnde gaf het geloof je een veilig gevoel, er kon je niets overkomen als God het niet wilde.
Ik denk niet dat het kwaad kan aan dat mooie gevoel bij tijd en wijlen heel even terug te denken.
Je moet er alleen niet te lang stil bij blijven staan, het was een sprookje.
De werkelijkheid is anders.
Maar je weer heel even indenken hoe dat veilige gevoel aanvoelde, waarom niet?
Het hoort allemaal bij de geborgenheid die je als klein kind in een gezin ondervond.
Wel met beide benen op de grond blijven staan!
Niet de mooie dingen uit je vroegere geloof eruit lichten en aan de onzin voorbij gaan.
Even noodgedwongen naar een dominee luisteren als die ons wil doen geloven dat de bijbelverhalen stuk voor stuk met een bedoeling voor ons zijn geschreven, als die meent de bijbel en het christelijk geloof te moeten uitleggen zoals de kerk als instituut het bedacht heeft, dan ben je gelijk weer voor lange tijd genezen.
Voor een veilig gevoel moet je zelf zorgen, geloof is een schijnveiligheid.
Ik denk wel dat mensen als K zich heel gelukkig voelen omdat zij denken dat alles echt is.
Maar of je daar jaloers op moet zijn?
Het is dan meer als jaloers zijn op de onbezorgheid van een klein kind, hun kleine wereldje.
Domweg terugverlangen naar dat wereldje zonder zelf in actie te komen leidt tot niets en is in die zin misschien inderdaad afkeuringswaardig.

[Cor van der Laak]

Is het hebben dan wel verlangen naar een geloof dan a priori afkeurenswaardig?

Een goede vraag1
Ik denk dat het antwoord "ja" is, en wel hierom:
Wie verlangt naar een voetstootse aanname van een onbewezen bewering, zoekt niet naar de werkelijke waarheid.

A. Met "onbewezen bewering" doel je (neem ik aan) op een bewijs voor het godsbestaan. Het NIET bestaan van God is omgekeerd evenmin aangetoond.
B. Wat houdt volgens jou de "werkelijke waarheid" in?

(Voor de goede orde: ik ben niet gelovig)

[Maria]

Ergo, het verlangen naar een geloof is nadelig voor de mens, en dus – menselijkerwijs gesproken – afkeuringswaardig.

Als kind zijnde gaf het geloof je een veilig gevoel, er kon je niets overkomen als God het niet wilde.
Ik denk niet dat het kwaad kan aan dat mooie gevoel bij tijd en wijlen heel even terug te denken.

Ik denk toch dat je het zelf ervaren moet hebben.
Ik heb al vaker gemerkt dat mensen, die dit nooit zo hebben meegemaakt, zich hier niets bij voor kunnen stellen.

Het is al moeilijk je voor te stellen hoe een ander zich voelt.
Zeker als het gaat om iets wat je zelf nooit hebt gekend.

Laat staan te begrijpen, dat iemand terug kan verlangen naar een gevoel binnen een situatie, waar hij tegelijkertijd nooit meer naar terug wil.

[outremer]

Ergo, het verlangen naar een geloof is nadelig voor de mens, en dus – menselijkerwijs gesproken – afkeuringswaardig.

Als kind zijnde gaf het geloof je een veilig gevoel, er kon je niets overkomen als God het niet wilde.
Ik denk niet dat het kwaad kan aan dat mooie gevoel bij tijd en wijlen heel even terug te denken.

Ik denk toch dat je het zelf ervaren moet hebben.
Ik heb al vaker gemerkt dat mensen, die dit nooit zo hebben meegemaakt, zich hier niets bij voor kunnen stellen.

Het is al moeilijk je voor te stellen hoe een ander zich voelt.
Zeker als het gaat om iets wat je zelf nooit hebt gekend.

Laat staan te begrijpen, dat iemand terug kan verlangen naar een gevoel binnen een situatie, waar hij tegelijkertijd nooit meer naar terug wil.

Da's idd raar. Ik ken het gevoel dus niet.
Ik ben ook opgegroeid in een warm nest, echter god heeft er nooit een plaats gehad.
Dus mis ik hem niet en ergens ben ik er wel blij om.
't Is waarschijnlijk niet helemaal hetzelfde dan een gestopte roker die terug begint alhoewel hij goed weet dat het z'n gezondheid schaadt.
Zouden er eigenlijk "afvalligen" zijn die "hervallen" ?