kjgm schreef:Rereformed schreef:
Het bestaan is vol zaken die men moet beschouwen als bijzonder benauwend voor alles wat leeft: geestelijke en lichamelijke pijn, strijd om te overleven, dood, wreedheid, langdurig lijden.
Met het oog hierop kan men die God dan onmogelijk goed noemen.
Eigenlijk denk ik niet dat het dilemma zo groot is als hier geschetst wordt. De christelijke theologie bestaat al bijna 2000 jaar, en er zijn al onnoemelijk veel slimme koppen geweest die ook op een bepaald moment hun hoofd over deze vraag hebben gebogen en daar boeken over geschreven hebben.
Daarom hebben ze het vraagstuk niet opgelost. Want keer op keer zitten de priesters en theologen opnieuw met hun handen in het haar als ze naar een uitleg zoeken voor een ramp die een boel onschuldige slachtoffers maakte. Denk je niet dat als een van die boeken werkelijk een antwoord zou bevatten dat die priesters en theologen daar niet al lang opgesprongen zouden zijn i.p.v. steeds opniuew met de vraag te worstelen. Want dat is wat je te zien krijgt als je zo'n boek leest: Iemand die met de vraag worstelt maar uiteindelijk ook geen antwoord heeft. Tenzij je iemand zoals Wiliam Lane Craigh serieus neemt en het verpletteren van kinderens hoofdjes als goed bestempeld als het gebeurt op Gods bevel.
kjgm schreef:Ik daarnaast wil ook wel proberen om hier op in te gaan vanuit mijn eigen (christelijke) geloof, maar ik wil benadrukken dat ik nu antwoord probeer te geven op een vraag die bij mij zelf niet echt speelt, je zegt dat je met het oog hierop God onmogelijk goed kan noemen, terwijl het in mijn normale leven eerder zo is dat ik God onmogelijk niet goed kan noemen.
Dat verwondert me niet. Een van de zaken die mij steeds opnieuw opvallen is de dubbele maatstaf die gelovigen hanteren als het op hun god aankomt. Handelingen waarvan iedereen het eens is dat ze kwaadaardig zijn als ze door een mens worden uitgevoerd, worden plots als goedaardig bestempeld als ze door hun god worden uitgevoerd. Een voorbeeld zijn de plagen van Egypte. Op een bepaald moment is de Farao het zo beu dat hij wil toegeven, van dan af komt JHWH steeds opnieuw tussen om ervoor te zorgen dat de Farao toch niet toegeeft om op die manier JHWH een uitvlucht te geven om de volgende plaag uit te zenden. De plagen mogen oorspronkelijk een middel geweest zijn maar op een bepaald moment worden ze mee het doel van JHWH. Toch kan zo goed als geen christen het toegeven hoe kwaadaardig god zich daar heeft opgesteld.
kjgm schreef:Losstaand van de vraag of het verhaal van Adam en Eva echt is gebeurd, kunnen we er veel 'theologische' lessen uit leren; God heeft de boom van de kennis van goed en kwaad in de tuin gezet, toch maakt het Hem volgens mij niet verantwoordelijk voor het feit dat de mens de keuze maakte om het fruit te eten. Want verantwoordelijkheid en vrije wil gaan samen.
Dat is niet waar. Vrije wil is onvoldoende voor verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid vereist ook kennis. Aangezien het juist aan die kennis ontbrak, kan er van geen verantwoordelijkheid voor Adam en Eva sprake zijn.
kjgm schreef:Als de mens niet verantwoordelijk was voor de zondeval, maar daarentegen God, kan je ook moeilijk zeggen dat de mens een vrije wil heeft (in de zin van: 'God wist al wat ze gingen kiezen, dus is de keuze van de mens eigenlijk Gods keuze want Hij had hen zo gemaakt').
In zoverre Adam en Eva vrije wil hadden was die vrije wil van weinig belang. Waar het op neerkwam was dat JHWH van Adam en Eva verlangde dat ze juist zouden handelen, terwijl Adam en Eva geen idee hadden wat juist handelen was. Als ik mensen in een situatie zet waarvan ik weet dat ze niet over de nodige kennis beschikken van wat juist handelen is en het draait verkeert uit, dan zullen mensen over het algemeen mij daarvoor verantwoordelijk stellen. Als ik er dan op wijs dat die mensen vrije wil hadden en dat ze dus anders hadden kiezen dan zal ik als antwoord krijgen dat dat van weinig belang is hier aangezien ik die mensen in een situatie gebracht heb die hen boven het petje ging. Maar als god zich op die manier gedraagt dan haast de gelovige zich om voor god allerlei uitvluchten te bedenken.
kjgm schreef:Als we geloven dat de mens een vrije wil heeft gekregen, dan geloof ik ook dat de mens verantwoordelijk is voor de foute keuze. Maar vrije wil is volgens mij heel moeilijk te begrijpen, omvatten en zeker te omschrijven. Zelf ervaar ik die vrije wil als één van de grootste giften van God, voornamelijk omdat, zoals al eerder is opgemerkt, vrije wil vereist is lief te kunnen hebben.
Lees het verhaal van de 10 plagen er eens op na en zie hoe "respectvol" JHWH de vrije wil van de Farao respecteerde.
kjgm schreef:Toen God de mens had geschapen was het zeer goed, zoals de bijbel zegt. Tegenwoordig mogen christenen zich door Jezus kinderen van God noemen, maar Adam en Eva waren dat zeker. Het gehoorzamen van God is één van de manieren waarop mensen aan God hun liefde kunnen betonen. gehoorzaamheid aan God is vaak ook een synoniem van God vertrouwen en God vertrouwen is bijna hetzelfde als van God houden.
Jullie christenen hebben toch maar perverse ideeën als jullie god in het plaatje verschijnt. Gehoorzaamheid heeft weinig te te maken met liefde of vertrouwen. In de meer dan 25 jaar dat ik getrouwd ben hebben ik en mijn vrouw nooit gehandeld uit gehoorzaamheid. Gehoorzaamheid is een concept dat gewoon niet thuishoort in een volwassen liefdesrelatie.
kjgm schreef:In het paradijs was het fruit plukken en eten de ultieme daad van ongehoorzaamheid richting God en in feite een regelrechte keuze tegen God. Veel theologen spreken over de opstand van de mens, en dat is logisch omdat de duivel Eva overhaalt door te zeggen dat ze door te eten 'kennis over goed en kwaad zal krijgen en aan God gelijk zal worden'. Deze kleine hap voor de mensheid was een grote klap voor de mensheid, want de mens zei op dit moment dat niet langer God god is, maar dat de mens god is. De relatie was gebroken, de mens had als ware God 'gedumpt'.
Onzin de mens beschikte op dat moment nog niet over de nodige kennis om vast te stellen dat het eten van het fruit zou neerkomen op een keuze tegen god. Wat god deed kwam overeen met een kind van drie twee pastilles voor te zetten. Eén een onschuldig snoepje en een ander zwaar vergif. Waarbij god dan naar het laatste wijst en zegt, dat is vergif. Denk je dat iemand je serieus zou nemen als je nadat die kleuter aan dat gif gestorven is, je zou zeggen dat die kleuter de ultieme keuze voor de dood gemaakt heeft. Het is niet omdat een bepaalde keuze een bepaald gevolg heeft, dat men met die keuze bewust voor dat gevolg gekozen heeft. Uiteindelijk heeft God Adam en Eva in een zelfde soort situatie gebracht maar dan gelovigen steeds heel hard hun best om hem van elke aansprakelijkheid schoon te wassen.
Al mijn hier gebrachte meningen, zijn voor herziening vatbaar.
De illusie het verleden te begrijpen, voedt de illusie dat de toekomst voorspelbaar en beheersbaar is -- naar Daniël Kahneman
