heeck schreef:Peter schreef:Hij ziet echter over het hoofd dat de daardoor ontstane dan wel ernstiger zijnde ongelukken niet met opzet worden veroorzaakt.
Dat argument bracht ik al eerder in voor wat betreft de 130 km/uur hier in NL, die heel bewust, andere aspecten negerend, als stemvee-pleaser was ingebracht en ook uitgevoerd.
Inclusief het voorspelbaar aantal doden en zwaargewonden.
De niet vooraf individueel aanwijsbare verkeersdoden etc. zijn hier dus wel degelijk met opzet en met voorkennis veroorzaakt.
Wanneer in een ziekenhuis of bejaardencentrum of op een kruispunt, of schoonmaakbedrijf opvallend veel doden vallen dan wordt er wel achterheen gegaan.
Waar zit de omslag van de ene waarde van je argument naar de andere?
Roeland
Heeft de tweede kamer bepaalt welke personen dienen te worden doodgereden?
Het lijkt jou wellicht onbelangrijk toe, maar als je zelf zo'n knoop moet doorhakken, hebben de meeste mensen er geen enkel probleem mee om een bepaalt (soms fors) aantal door het toeval bepaalde slachtoffers te accepteren, maar voelen ze grote gewetensbezwaren als ze een bepaald persoon moeten aanwijzen om te sterven. Uiteraard alleen als de aangewezen persoon - mogelijk - onschuldig is.
Het blijkt voor veel mensen eenvoudiger op 100.000 onschuldigen in Hiroshima en Nagasaki om te brengen dan een enkele onschuldige te veroordelen. Vergelijk het met het beroemde morele dillema van het op hol geslagen trammetje. De wissel omgooien waardoor 5 mensen worden gered maar een andere toevallig de pineut is, is voor de meeste mensen geen punt, integndeel, de meesten achten het geboden. Maar iemand van een brug stoten zodat hij voor het trammetje valt en sterft, maar daarmee de tram afremt en het grotere ongeluk voorkomt, is voor veel minder mensen acceotabel.
Het is het aanwijzen van degene die moet sterven die de doodstraf zo onaangenaam maakt. Al helemaal als je het vonnis met je eifgen handen moet voltrekken.
NB In zijn verhaal over het proces Eichman, verteld Mulisch dat er tevoren velen waren die bereid waren Eichman persoonlijk om het leven te brengen, maar nadat hij was veroordeeld was het een stuk moeilijker om een beul te vinden. Het is de veroordeling die recht doet. Niet de straf. Derhalve is na de veroordeling de wil om hem om te brengen direct minder groot geworden.
Ook de specifieke gevallen voor lokale verkeersregels hebben zo hun oorzaak. Het wordt heel acceptabel geacht iemands vrijheid op een speciale plek te beknotten (moet je daar maar niet heen gaan), maar veel minder om dat op alle wegen te doen. Men is niet bang voor statistieken, wel voor een bocht waar al honderd doden zijn gevallen.
Wat ik dus wilde aangeven, is dat we rekening moeten houden met onze gewetens. Die werken niet statistisch noch rekenkundig.Je kunt dat toejuichen of betreuren, maar het is uiteraard wel zo. Onze peroonlijke moraal is noch consekwentioneel, noch een categorische imperatief, maar veeleer een combinatie van beide en onze persoonlijke betrokkenheid.
Het omslagpunt waar je naar vraagt kan ik je niet geven. Dat ligt bij elk mens ergens anders.
tegenstander is van de doodstraf, merkt hij op dat in de praktijk, de kans op invrijheidsstelling van ter dood veroordeelden groter is dan van het die levenslang hebben gerkregen. De vonissen van ter dodd veroordeelden worden 10 keer vaker herzien dan de vonissen van personen die levenslang hebben gekregen. Uiteraard hangt dit samen met de grotere zorgvuldigheid, waarmee ingeval van de doodstraf te werk wordt gegaan. En daarmee kan men dan ook het feit verklaren dat de doodstraf in de praktijk 10 keer duurder is dan levenslang.
