Ik zit met een probleem...

[worteltje]

Hallo allemaal!

Ik ben een rationeel ingesteld persoon. Ik hou erg van de wetenschap en volg op de universiteit met plezier een wetenschappelijke studie. Maar... ik ben ook (vrij streng) christelijk opgevoed. Ik zat altijd al vaak aan het geloof te twijfelen, zelfs als klein kind al. Vaak zegt mijn gevoel dat God bestaat. Ik heb het gevoel dat God naar me luistert als ik bid. Ik heb zeker religieuze ervaringen gehad.
Maar mijn verstand zegt iets anders. Na lang nadenken kan ik niet anders concluderen dat de christelijke God zeer waarschijnlijk niet bestaat. Het probleem is nu dat mijn gevoel en verstand met elkaar in conflict zijn. Ik besef dat het gevoel verraderlijk is en dat religieuze ervaringen waarschijnlijk een illusie zijn. Ik leg meer waarde in mijn verstand.
Bijkomend probleem is dat mijn gehele familie christelijk is. Ze zouden bijna doodgaan van verdriet als ik zou zeggen dat ik niet meer geloof. Dat leed wil ik hen graag besparen. Daarom ben ik nu niet van plan mijn mond open te doen.
Daarnaast ben ik zelf ook slachtoffer van indoctrinatie en hersenspoeling. Ik denk bijvoorbeeld wel eens: Wat als het nou allemaal wel waar zou zijn? Dan zal ik branden in de hel als ik volhoud in ongeloof! Ik snap dat dit heel dom klinkt voor iemand die niet is opgegroeid met geloof, maar voor mij is dit wel de realiteit.

Tevens heeft het geloof ook hele goede dingen. De christelijke normen en waarden bijvoorbeeld spreken mij zeer aan. Aan de andere kant ben ik geschokt als ik zie hoe kleine kinderen verplicht elke dag in de klas psalmen moeten zingen (reformatorische basisschool).

Voor de rest ben ik heel gelukkig, haha
Hebben jullie misschien tips voor mij?
Bedankt alvast

[Jinny]

Welkom, en tip, lees onze rubriek Getuigenissen van afvalligen. eens door....
Verder,

Dienstmededeling,
Deze link geeft in het kort het gedrag van het forum weer voor newbies.
De uitgebreide regels vind U hier

FreeThinker op Facebook

[Maria]

Welkom Worteltje.

Mensenkinderen, wat klinkt dit bekend.
Van begin tot het einde.

Een tip?
Ga gewoon zo door.
Zachtjes aan verdwijnt dat irrationele gevoel, zolang je zo verstandig blijft denken.
Maar niet omdat je het zo graag wil, want waarschijnlijk wil je net zo graag je geloof terug.
Maar gewoon, omdat het zijn tijd nodig heeft om te "ontwortelen".
Gelukkig klink je niet wanhopig.

Jij mag het zeggen, als ik het mis heb.

[doctorwho]

Welkom,

Tips volgen later

[EvP]

Welkom

Hoe zeker ben je er van dat je familie het verschrikkelijk zou vinden?
Niet te lang geleden heeft een vriend van me nagenoeg exact de situatie gehad die jij omschrijft. Uiteindelijk naar zijn ouders gegaan en het uitgelegd, die haalden een keer hun schouders op en zeiden dat ze het jammer vonden maar dat het zijn eigen ding was. Terwijl die jongen eigenlijk verwachte dat er een hele preek en ruzie zou komen.

[worteltje]

Ik weet het 100% zeker, ze zijn erg gelovig namelijk. Ze zijn er van overtuigd dat ik dan waarschijnlijk verloren ga. Dat willen ze natuurlijk niet. Ze zullen dan elke dag bidden dat ik tot inkeer kom. Ik ben ook niet bang voor ruzie of een preek, ik wil gewoon niet dat ze zo verdrietig worden.

Mariakat: je hebt helemaal gelijk

[Socratoteles]

Ik weet het 100% zeker, ze zijn erg gelovig namelijk. Ze zijn er van overtuigd dat ik dan waarschijnlijk verloren ga. Dat willen ze natuurlijk niet. Ze zullen dan elke dag bidden dat ik tot inkeer kom. Ik ben ook niet bang voor ruzie of een preek, ik wil gewoon niet dat ze zo verdrietig worden.

Ik denk dat veel mensen hier voor hetzelfde dilemma hebben gestaan, en het is heel normaal dat het tijd kost voordat je weet wat je er eigenlijk mee aan moet. Natuurlijk ben je niet verantwoordelijk voor de reacties van je familieleden, of bij wie zij hun gevoelens kunnen neerleggen; maar uit je zorg voor hun emotionele welzijn klinkt een oprecht verlangen om voor alle partijen de best mogelijke keus te maken. Waar het op aankomt is dat je boven alles verantwoordelijk bent voor je eigen integriteit, zodat je je uiteindelijk open en eerlijk kunt weten te leven volgens de principes die het belangrijkst voor jou zijn. Immers, enkel wanneer je dat doet, kun je je gerust voelen in het besef dat, hoeveel illusies anderen je ook in onwetendheid of met de beste bedoelingen hebben voorgehouden, jij de moed hebt gevonden om je eigen keuzes te blijven maken en je diepste waarden en overtuigingen steeds verder in je leven uit te drukken. Nu, dát is een van de mooiste dingen die een mens over zichzelf kan weten en als je al zover gekomen bent, dan denk ik dat je je geen zorgen hoeft te maken of je later met bewondering zult kunnen terugkijken op hoe je met deze situatie bent omgegaan..

[Peter van Velzen]

Best worteltje, allereerst welkom natuurlijk,

Als er een almachtige god is die wil dat je in hem gelooft, dan zul je ongetwijfeld in hem geloven. Maar als die god er niet is, dan zul je alleen in hem geloven als jij dat zelf wilt. Want enig bewijs voor zijn bestaan ontbreekt uiteraard.

Stel je eens voor dat je namens god de hemelpoort bewaakt. Er komen twee overledenen aan de poort. Beiden hebben een voorbeeldig leven geleid, maar de een alleen omdat hij de straf van god vreesde, en de ander omdat hij van nature tot het goede geneigd was. Die ene geloofde dan ook in god, Maar ongeacht of die andere ergens in geloofde, zou hij niet juist meer welkom zijn, dat degene die alleen goed handelde vanwege zijn godvrezendheid?

[Rereformed]

Welkom Worteltje en welcome back Socratoteles!

[Rereformed]

Bijkomend probleem is dat mijn gehele familie christelijk is. Ze zouden bijna doodgaan van verdriet als ik zou zeggen dat ik niet meer geloof. Dat leed wil ik hen graag besparen. Daarom ben ik nu niet van plan mijn mond open te doen.

Jij bent niet de persoon die verantwoordelijk is voor hun zogenaamd leed dat zou volgen. Het is het christelijk geloof waar helgeloof een centraalstaand begrip is dat aangeklaagd kan worden als veroorzaker van onnoemlijk veel beklemming en benauwdheid. Een geloof dat met deze dreiging werkt is het niet waard om als deugd te worden beschouwd.

Tevens heeft het geloof ook hele goede dingen.

Waar een dreiging van hel heerst is helemaal niets goeds te vinden.
Anders gezegd: iemand die helstraf in zijn vocabulair heeft staan heeft geen recht van spreken meer over liefde.

[writer]

........... Na lang nadenken kan ik niet anders concluderen dat de christelijke God zeer waarschijnlijk niet bestaat. ............

Wat heb je allemaal bedacht dat de God uit de bijbel waarschijnlijk niet bestaat?

.....Wat als het nou allemaal wel waar zou zijn? Dan zal ik branden in de hel als ik volhoud in ongeloof!.....

Welke argumenten over het wel bestaan van de God uit de bijbel houden je nog aan het twijfelen?

[Rereformed]

Welke argumenten over het wel bestaan van de God uit de bijbel houden je nog aan het twijfelen?

Wel, van een God die voorschrijft dat je enkel gevleugelde insekten mag eten wanneer ze springpoten hebben (Lev. 11:21) is het toch vrij redelijk te veronstellen dat Hij bestaat en het beste met ons en de meeste insekten voorheeft.

[writer]

Wel, van een God die voorschrijft dat je enkel gevleugelde insekten mag eten wanneer ze springpoten hebben (Lev. 11:21) is het toch vrij redelijk te veronstellen dat Hij bestaat en het beste met ons en de meeste insekten voorheeft.

Ik kan nog veel meer bedenken maar ben benieuwd hoe ver worteltje op dit moment is want zo te lezen heeft hij nog een lange weg te gaan.

[Rereformed]

Ik kan nog veel meer bedenken maar ben benieuwd hoe ver worteltje op dit moment is want zo te lezen heeft hij nog een lange weg te gaan.

Zo is het ook met velen van ons gegaan. Het is een lange weg. Zelfs als je honderd argumenten tegen die godsdienst hebt blijft het je vaak nog achtervolgen. Het proces heeft eenvoudig veel tijd nodig. Het is als het overwinnen van een hardnekkige infektieziekte. Op een dag is de ziekte uitgewoed, weg, verdampt.
En dan kun je je er alleen nog maar over verbazen dat het je zo lang in de greep hield.

[Maria]

Ik denk dat veel mensen hier voor hetzelfde dilemma hebben gestaan, en het is heel normaal dat het tijd kost voordat je weet wat je er eigenlijk mee aan moet. Natuurlijk ben je niet verantwoordelijk voor de reacties van je familieleden, of bij wie zij hun gevoelens kunnen neerleggen; maar uit je zorg voor hun emotionele welzijn klinkt een oprecht verlangen om voor alle partijen de best mogelijke keus te maken.

Waar het op aankomt is dat je boven alles verantwoordelijk bent voor je eigen integriteit, zodat je je uiteindelijk open en eerlijk kunt weten te leven volgens de principes die het belangrijkst voor jou zijn.

Goed omschreven.

Het tekent voor je karakter, dat je rekening houdt met degenen waar je van houdt.
Maar toch moet je voor jezelf de moed en eerlijkheid kunnen opbrengen duidelijkheid te scheppen en te krijgen over waar je zelf staat.

Misschien helpt het te leren onderscheiden wat het is wat je (nog) bindt aan een (gods)geloof.
Bij velen zijn dat (nog alleen) de wortels van hun bestaan, als je er in bent opgegroeid.
Hetzelfde als velen meemaken bij het volwassen worden.
Het leren onafhankelijk denken van de leefwijze die je is voorgeleefd en voorgekauwd.
Wat neem je wel en wat niet mee in je eigen leven?

Ik noem dit als voorbeeld van wat ik bedoel.

Tevens heeft het geloof ook hele goede dingen. De christelijke normen en waarden bijvoorbeeld spreken mij zeer aan.

Dat werd ons altijd voorgehouden, maar is dat wel zo?
Zijn het wel christelijke normen en waarden of zijn het algemeen humanistische, die je binnen je geloof hebt leren kennen en die je aanspreken?
Zijn gewoonten en gebruiken, die je als christelijk ziet en waardevol vindt wel christelijk en niet gewoon wijsheid?
Bedenk dat Jezus en/of tijdgenoten veel meekregen van de grieken.
Ook oosterse denkwijzen begonnen door te dringen in het Midden Oosten

Bovendien: De Bijbel schrijft ons veel normen en waarden voor, echter er is maar een gedeelte wat wij meenemen.
Vooral het Nieuw Testamentische wat ons via Jezus wordt aangereikt.
De rest wordt wel gelezen, maar ons voorgehouden dat dat alleen voor de oude Joden gold.
Maar toch wilde Jezus niets schappen van de Wet.
Dat is toch om ziek van te worden als je daar een rechte lijn door zou willen trekken voor wat de christelijke gelovige van nu zou moeten gelden?

Dit is wat ik denk:
Dat je in de Bijbel de hele weg van de beschaving van de mensheid kunt lezen, van het egoïstische animalisme naar het herkennen van de mens als een sociaal wezen.
Hetzelfde met de ontwikkeling van het godsbeeld, wat de hele Bijbel door lijkt te veranderen.
Van een God van angst, dwang, regeltjes en gehoorzaamheid en beloning, naar een God van vertrouwen, mededogen en liefde en vergevingsgezindheid.

Wat blijft is, dat de mens steeds slecht is, maar dat hem wordt vergeven als hij gelooft, want anders........

Datzelfde kan in de mens zijn weerslag krijgen in de loop van zijn leven.
Misschien alternerend maar nooit tegelijk.