Opgegroeid in een christelijke familie, (katholiek apostolische traditie, soort van anglicaans + daarna gastlid in de geformeerd vrijgemaakte kerk) was voor mij geloof vanzelfsprekend. Ook tijdens m´n puberteid had ik geen moeilijke vragen.
Inmiddels zit ik in mijn 1e master geneeskunde (belgie - leuven)
De afgelopen jaren stond geloof op een laag pitje. Ja, ik ging naar een christelijk studentenvereniging en ging vaak naar de kerk, maar dat was vooral uit de sociale contacten die ik daar opdeed.
Ik bad niet (sporadisch) of las de bijbel niet.
Het afgelopen jaar realiseerde ik me dat deze ´lauwheid´ in m´n geloof toch echt niet zo voort kon (staat niet ergens in de bijbel - god heeft het niet op hete - koude personen maar mensen met een lauw geloof?)
Ik begon vragen te stellen. Ik schreef ze niet op papier, ze kwamen, gingen.
IK merkte steeds meer een cognitieve dissociatie met mijn zogenaamde geloof. Met bidden. Met de uitspraken die sommige mensen deden (leiding van god - god voelen etc - god zorgt er voor dat --)
Ik kon opeens heel goed van buiten mijn christelijk denken naar het christelijk geloof kijken.
Hierna is nog een tijd erover gegaan dat ik hier niets mee deed. Todat afgelopen week een vriendin bij me op bezoek was. Zij is ook christelijk opgegroeid, maar geloofd niet meer sinds haar 16e. Ze wist van mijn twijfels, en vroeg me: zie jij jezelf nog als christen? Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik kon geen ja zeggen. Zoveel vragen die ik had (waarvan ik wist dat er eigenlijk geen antwoorden op zijn) en zoveel tegenstrijdigheden die ik zag. Moest ik dan nee zeggen? Een vreemd gevoel bekroop me, en uiteindelijk antwoordde ik dat ik het niet wist.
Inmiddels ben ik aan het googlen gegaan. ex-christian.net is zeer interessant. Ook heb ik het deconversion verhaal van 3videnc3 op youtube gezien. Vandaag het boek ´godless´ Dan Barker gelezen.
Vragen zoals deze gaan nu door mijn hoofd.
- Als we kijken naar de hoeveelheid mystiek - symbolen die werden gebruikt in het christendom - jodendom, maar ook in oudere& nieuwere geloven, waarom nemen we deze geloven niet serieus? Waarom verifieren of falcifieren we deze niet?
- Welke bronnen zijn betrouwbaar?
- Met de aanname dat wanneer er geen bewijs is dat god er niet is
en dat daarnaast er geen bewijs dat god er is, je geloof afhangt van - tja: geloof -
hoe weet je dan dat het waar is? Komt dit neer op ´ervaringen´? Persoonlijk geloof?
- het wel niet letterlijk nemen van de bijbel
- niet-morele karakter van God
- tegenstrijdigheden in de bijbel
Specifiek voor mijn eigen kerk
- Bij ons wordt er geprofeteerd - en tot nu toe heb ik geloofd dat dit echt was. Hier weet ik nog even niet wat ik hier mee aan moet.
- Er zijn ´manifesten´ - voorspellingen gemaakt mbt dat de eind der tijden er aan komt. We leven dan volgens onze kerk in een zeer moeilijke kerk. Volgens sommige leiders in onze kerk is hier al redelijk wat van uitgekomen. Ik weet eigenlijk helemaal niet wat hier in staat. (ik weet geen eens of ik ze mag lezen ..)
Op onderzoek dus :P (als ik eens tijd heb)
Dit is nog maar een begin. Toen al deze dingen afgelopen dagen tot me door drongen, had ik ook een hoop op een teken van God. Ik ervaar dit punt toch zeker cruciaal in hoeverre ik nog mezelf gelovig kan noemen of niet. Tot zover is er nog radiostilte van boven

Tot zover even. We zullen zien wat de toekomst brenge mogen

stampertje