Veel nare ervaringen hoor ik hier en dat is oprecht jammer. Zelf herken ik mijn geloof niet in de dingen die hier geschreven worden. Ook die bijbelse teksten zijn in de context te plaatsen: de eerste gemeenten waren nog volop in opbouw, dus Paulus gaf ze vrij stevig onderricht om ze te leren op eigen benen te staan. En dat ging in die tijd nogal streng; joden zijn altijd al vrij temperamentvol daarin geweest.
Daarbij is het spreken in paradoxen altijd onderdeel geweest van veel mystieke tradities.
Ik weet vrijwel zeker dat als ik in mijn parochie met zulke teksten mensen zou oproepen niet meer na te denken en gedwee de pastoor te volgen, ik veel fronsende wenkbrauwen zal krijgen, ook van orthodox-gelovige katholieken. En terecht ook.
Natuurlijk is het goed om, net als op school, te luisteren naar iemand met meer kennis en hem te vertrouwen daarin, maar geheel kritiekloos navolgen is ook niet zomaar de bedoeling. Zelfs in het leger wordt je geacht ook zelf na te denken, ook al moet je bevelen zorgvuldig opvolgen.
Binnen de katholieke kerk wordt er dan ook heel vrij en ontspannen met zulke dingen omgegaan, hoewel dat per cultuur zal verschillen, en dat wordt ook niet altijd begrepen. Voor mij blijft dat soms ook erg wennen.
Het is heel wel mogelijk dat ik hier niet altijd de beste gesprekspartner ben. Het lastige is dan ook dat ik vanuit een andere filosofie redeneer dan anderen en daarin niet enkel de wetenschap als gezagsbron erken.
Ook is er niet altijd evenveel kennis over mijn geloof, of de interesse zich daarin meer te verdiepen, zodat er vaak dingen worden aangehaald die ik helemaal niet geloof, of er met de bijbel wordt omgesprongen op een manier die volstrekt onkatholiek is.
Andersom is natuurlijk ook het geval: ik weet ook niet alles. Daarom wil ik ook graag bijleren, maar dat wordt wel lastig als de toon soms onredelijk fel en aanvallend is. Ik kan wel wat hebben natuurlijk, maar ik voel niet de behoefte mijn geloof uit te leggen aan iemand die duidelijk enkel geïnteresseerd is in de aanval zoeken, ook op dingen die ik niet zeg. Nog even ter info: ik heb geen bekeringsdrang.
Het blijkt uiteindelijk ook gewoon dat je in elke denkwijze of levensbeschouwing wel fanatiekelingen hebt.
De fanatiekelingen willen iedereen tot de eigen denkwijze bekeren, vinden andere denkwijzen minderwaardig en hebben soms ook inderdaad de neiging om die op natuurlijke wijze te willen verklaren, leggen vooral nadruk op de negatieve aspecten van andere denkwijzen en minder tot niet op die van hen en vinden fanatiekelingen van andere denkwijzen fundamentalistisch, bekrompen, dom, kuddedieren of wat voor negatiefs dan ook.
Dat zie ik bij zowel gelovigen als bij niet-gelovigen gebeuren, ook hier in dit topic. Het is zelfs tragisch om soms te zien (niet per se hier) dat een fanatieke gelovige het geloof verliest, die fanatiekheid afkeurt, maar vervolgens precies zo fanatiek wordt in de nieuwe denkwijze, met alles erop en eraan. Zonder het vaak zelf door te hebben.
Zo zie ik hier ook teksten verschijnen over het geloof en over gelovigen die wat dat betreft er zeker niet om liegen.
Fanatiekelingen zullen blijkbaar vaak altijd wel fanatiekelingen blijven.
Is dat laatste dan erg? Niet per se, want zij inspireren andere mensen, komen vaker tot nieuwe inzichten en hebben vaan veel kennis van de eigen denkwijze. Maar zij kunnen ook heel rechtlijnig en zwartwit denken, hun inlevingsvermogen grotendeels verliezen en niet zelden ook veel moeilijker kennis opdoen over de ándere denkwijzen.
Elke fanatiekeling zal zelf moeten leren die valkuilen te omzeilen. Het erkennen dat die er zijn en dat je zelf misschien ook zo'n fanatiekeling bent, is al een eerste stap.
Zelf probeer ik daarom ook de nuances te zoeken in de vele verhalen die rondgaan en altijd zoveel mogelijk positieve dingen te zien in de vele verschillende denkwijzen en culturen. Ook het soms denken in logische paradoxen kan erg interessante inzichten opleveren en het creatief denken stimuleren.
Dat wordt dus niet altijd begrepen of gewaardeerd, zodat mensen soms denken dat ik een misstand goedkeur of bagatelliseer terwijl ik dat dan dus niet doe, maar dat zij dan maar zo. Ik zal dan maar niet zeggen dat ik dan maar vasthoud aan Paulus
, maar uiteindelijk is het wel de eigen keuze van de ander om wel of niet zo te doen en moet ik het maar gewoon zo laten als het niet anders kan.
