Alleen op de wereld

[HJW]

Zou alles ophouden te bestaan omdat de reden was vervallen?

Zeer interessante gedachte.
Kun je daar iets meer over zeggen.

[HJW]

Je zult de mensen de kost moeten geven die denken dat ze míj beter door hebben dan ikzelf!

Yep, herkenbaar.

[HJW]

Uit bepaalde pijn is groei voortgekomen, maar daarmee zou ik "pijn" nog niet altijd zinvol willen noemen.

Ik heb eens met iemand gesproken die een vriendin had die achteraf erg blij was geweest met haar kanker.
Ze had het overleefd en het had haar laten groeien en ze was veel bewuster. Ze was de kanker dankbaar.
Toen stelde ik de vraag: stel dat je die groei en dat verhoogde bewustzijn ook had kunnen krijgen op een sympathiekere manier dan kanker, zou je dan nog steeds de kanker dankbaar zijn.
En toen werd ze boos........
Tja.

[Peter van Velzen]

Uit bepaalde pijn is groei voortgekomen, maar daarmee zou ik "pijn" nog niet altijd zinvol willen noemen.

Ik heb eens met iemand gesproken die een vriendin had die achteraf erg blij was geweest met haar kanker.
Ze had het overleefd en het had haar laten groeien en ze was veel bewuster. Ze was de kanker dankbaar.
Toen stelde ik de vraag: stel dat je die groei en dat verhoogde bewustzijn ook had kunnen krijgen op een sympathiekere manier dan kanker, zou je dan nog steeds de kanker dankbaar zijn.
En toen werd ze boos........
Tja.

Pijn kan wel degelijk zinvol zijn. Het is immers een waarschuwingssignaal. Wees blij dat je pijn kunt voelen. Bijvoorbeeld als je je vingers brand. Dat voorkomt dat je je hele hand kwijtraakt. Het is daarentegen niet zinvol om je vingers te branden, dat kun je beter voorkomen....

[Petra]

Uit bepaalde pijn is groei voortgekomen, maar daarmee zou ik "pijn" nog niet altijd zinvol willen noemen.

Ik heb eens met iemand gesproken die een vriendin had die achteraf erg blij was geweest met haar kanker.
Ze had het overleefd en het had haar laten groeien en ze was veel bewuster. Ze was de kanker dankbaar.
Toen stelde ik de vraag: stel dat je die groei en dat verhoogde bewustzijn ook had kunnen krijgen op een sympathiekere manier dan kanker, zou je dan nog steeds de kanker dankbaar zijn.
En toen werd ze boos........
Tja.

Mijn moeder, drie keer nu.
Genetisch hormonaal overerfelijk.
Ik voel geen spatje dankbaarheid.
En die mensen met 'the secret', positive intenties, gods wil, bla bla bla; hoe blind en dom kun je zijn?
Mijn moeder was ooit de meest opgewekte sterke positieve mens op deze aardkloot. Ik moest een halfjaar bij m'n ouders intrekken om ze er weeeer doorheen te slepen. Moest ze ook weer zo dankbaar voor zijn.
Sodemieter toch op mam, met al die dankbaarheid het is gewoon zwaar kut. Niks meer en niks minder. Zei ik dan.

[HJW]

Pijn kan wel degelijk zinvol zijn. Het is immers een waarschuwingssignaal. Wees blij dat je pijn kunt voelen. Bijvoorbeeld als je je vingers brand. Dat voorkomt dat je je hele hand kwijtraakt. Het is daarentegen niet zinvol om je vingers te branden, dat kun je beter voorkomen....

Dat snap ik. Maar ik zie alleen niet het verband tussen ernstig lijden en groei als mens. Dat kan ook anders.

[HJW]

Sodemieter toch op mam, met al die dankbaarheid het is gewoon zwaar kut. Niks meer en niks minder. Zei ik dan.

Ik ben het helemaal met je eens !!

[Petra]

Zou alles ophouden te bestaan omdat de reden was vervallen?

Zeer interessante gedachte.
Kun je daar iets meer over zeggen.

Hm sja... da's lastig. Er gaat een enorme uitgebreide gedachtegang mee gepaard.
De idee dat dit leven een uitstapje is, om wat leren en te ervaren.
Misschien wel het opheffen van de dualiteit. Hoʻoponopono.
Maar dan, als alles mijn schuld is.. wat is daar dan de zin van? Ik ben ook maar zo'n beetje terechtgekomen in dit lijf met dat beperkte brein. Die observer ben je zelf. Die is net zo deel van jezelf als dat ego, dat maar niet mag zijn. Wat blijft er van je over zonder ego?
Als alles illusie is... en je doorziet dat.. is er dan nog wel reden tot bestaan?
Een reden tot bestaan.. als je 'n waterwezen bent moet je zorgen dat je leert zwemmen. Het heeft geen zin om na te denken over vliegen.
Hoe zit dat met de mens?
We hebben blijkbaar allemaal verschillende behoeftes.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat; van goed tot slecht, van zoet en zacht tot bikkelhard.
Ik zie onrechtvaardigheid in anderen, maar kan mezelf altijd prima rechtvaardigen. Natuurlijk is dat niet rechtvaardig.
Ik denk dus dat ik dat gewoon nodig heb. Blijkbaar een behoefte om tegen heilige huisjes aan te schoppen, of oproer te kraaien.
Dus als alles pais en vree zou zijn en iedereen handelt en gedraagt zich naar mijn wensen... heb ik dan nog reden tot bestaan? Misschien houd ik het daarom wel in stand.

[Petra]

Ik heb hem gepareerd met de stelling dat alle identiteiten de radertjes zijn in het grote tandwiel. Het is nu een zinloos tandwiel geworden. Heeft iemand een zinvol antwoord op dit zinloos gebeuren?

Je betoog/vraag doet denken aan Levinas die het had over De Ander:

Het uitgangspunt van de filosofische beschouwingen van Levinas is onze ervaring met het absurde en zinloze bestaan. Dit zinloze is voor de mens angstaanjagend omdat het ongrijpbaar is, niet te vatten. Het gaat over het onpersoonlijke ZIJN, in verschrikking en verbijstering. In het dagelijkse leven tracht de mens dit zinloze van zijn bestaan te ‘vergeten’. Hij trekt zich terug op zijn eigen basis, tracht te genieten van de dingen en geeft daardoor inhoud en smaak aan het leven. Tegelijkertijd tracht de mens zijn omgeving te ordenen, te grijpen en te begrijpen door middel van werken en kennen, arbeid en wetenschap.

https://deanderweb.wordpress.com/" onclick="window.open(this.href);return false;

Verhip, iets nieuws onder de zon.
Dankjewel.
Zeer interessant!
Ga me er in verdiepen alvorens er wat dieper op in te gaan.

[De Encyclopedist]

Sodemieter toch op mam, met al die dankbaarheid het is gewoon zwaar kut. Niks meer en niks minder. Zei ik dan.

Ik ben het helemaal met je eens !!

Aan pijn en ander leed heb ik nooit iets verheffends kunnen ontdekken.

Ik vermoed dat die 'lijden is goed'-gedachten een restant zijn van de 'lijden maakt heilig'-ideologie waarvan het christendom zo doordrongen is sinds de kruisiging. Nu begrijp ik ook wel het nut¹ van zo'n ideologie in tijden waarin leed veel en groot voorkwam -ruwweg de geschiedenis, dus- maar het moet ons niet afhouden van de gedachte dat iets aan dat lijden doen een aanzienlijk heilzamer weg is dan het uitharden ervan.

¹Vergeet ook niet de propagandawaarde van andermans lijden, niet alleen voor het werven van bekeerlingen maar ook van sponsors, zoals zo goed is aangetoond door de heks van Calcutta, die er -nogal eens van misdaad afkomstige- miljoenen mee bijeengeharkt heeft. Bah.

[HJW]

Hm sja... da's lastig. Er gaat een enorme uitgebreide gedachtegang mee gepaard.

Dat verbaast me niets.

De idee dat dit leven een uitstapje is, om wat leren en te ervaren.

Ervaren klinkt mij vertrouwder in de oren dan leren. Daar heb ik eigenlijk heel weinig mee.

Misschien wel het opheffen van de dualiteit.

Was de dualiteit er al voordat wij de menselijke ervaring aangingen ?

Hoʻoponopono.

Ah, wat leuk. Je kent ho'oponopono.

Maar dan, als alles mijn schuld is..

Schuld.....of keuze ?
Schuld of verantwoordelijkheid ?
Keuze is iets wat je ook weer ongedaan kan maken.

Ik ben ook maar zo'n beetje terechtgekomen in dit lijf met dat beperkte brein. Die observer ben je zelf. Die is net zo deel van jezelf als dat ego, dat maar niet mag zijn. Wat blijft er van je over zonder ego?

Wie heeft je wijsgemaakt dat je ego er niet mag zijn ?

Als alles illusie is... en je doorziet dat.. is er dan nog wel reden tot bestaan?

Voor dit bestaan op deze aardbol (als gevolg van onze keuzes) zie ik dan inderdaad geen reden van bestaan meer.

Hoe zit dat met de mens?

Als je bedoeld bent om te zwemmen en te vliegen, waarom zou je dan genoegen nemen met zwemmen alleen ?

We hebben blijkbaar allemaal verschillende behoeftes.

Maakt het kleuurrijker.

Blijkbaar een behoefte om tegen heilige huisjes aan te schoppen, of oproer te kraaien.

Kan dat ook je herinnering aan Thuis zijn ?

Dus als alles pais en vree zou zijn en iedereen handelt en gedraagt zich naar mijn wensen... heb ik dan nog reden tot bestaan? Misschien houd ik het daarom wel in stand.

Ik zou het in twee delen uit elkaar willen trekken:
- de reden van dit leven
- de reden van bestaan
Het eerste zou heel goed weg kunnen vallen.
En misschien komt het tweede dan juist wel sterk naar voren.

[TTC]

Verhip, iets nieuws onder de zon. Dankjewel. Zeer interessant! Ga me er in verdiepen alvorens er wat dieper op in te gaan.

Alvast benieuwd naar je bevindingen, graag gedaan.

[Petra]

Verhip, iets nieuws onder de zon. Dankjewel. Zeer interessant! Ga me er in verdiepen alvorens er wat dieper op in te gaan.

Alvast benieuwd naar je bevindingen, graag gedaan.

Holy shit! Riep mijn jong.
Dit is het, wat ik steeds probeer uit te leggen ...
Ik ben ook zeer benieuwd, ga het nog maar zes keer lezen

[Petra]

Als je bedoeld bent om te zwemmen en te vliegen, waarom zou je dan genoegen nemen met zwemmen alleen ?

Het is verdomd lastig om een jarenlange gedachtenreeks genuanceerd uit te schrijven.
Als je bedoeld was om te zwemmen, waarom zou je jezelf dan treiteren met een vlieg behoefte?

Blijkbaar een behoefte om tegen heilige huisjes aan te schoppen, of oproer te kraaien.

Kan dat ook je herinnering aan Thuis zijn ?

Wat bedoel je precies? Wat is Thuis?

Ik zou het in twee delen uit elkaar willen trekken:
- de reden van dit leven
- de reden van bestaan
Het eerste zou heel goed weg kunnen vallen.
En misschien komt het tweede dan juist wel sterk naar voren.

hm, uit elkaar trekken.
Dit leven kan zinloos of nutteloos zijn, of zonder reden zijn ?
Maar er kan tegelijkertijd een reden voor bestaan zijn. Bevindt dat bestaan zich dan niet in dit leven?

[TTC]

Holy shit! Riep mijn jong. Dit is het, wat ik steeds probeer uit te leggen ... Ik ben ook zeer benieuwd.

In een ieder voor zich maatschappij zal het wellicht minder gesmaakt worden, neem ik aan. Alleen op de wereld?

Het Gelaat als ethisch imperatief

De kwetsbaarheid en de weerloosheid van De Ander roepen ons rechtstreeks op. De mens in nood is imperatief en treft ons als een bevel, uit de hoogte. Het naakte Gelaat is geen opwekking van medelijden, maar komt mij tegemoet als een gebod, als een eis tot rechtvaardigheid. De machteloosheid zelf is een bevel tot hulpverlening. Zo legt De Ander beslag op mijn vrijheid en grijpt mij in de kern van mijn zelfontplooiing. Geconfronteerd met de nood en de weerloosheid van De Ander voel ik mij als een beschuldigde, iemand die ten onrechte geniet van zijn bezit, zijn rijkdom, zijn rechten en zijn zekerheden. Deze authentieke schuldervaring mondt uit in het verlangen naar De Ander als zingever van mijn bestaan. De Ander heeft dus niet alleen een functie van zelfontplooiing van het Ik. De Ander is ook voorwerp van een verlangen als honger zonder einde, als een vuur dat nooit uitdooft. Hoe meer men zich immers inzet voor De Ander, hoe groter het appel op verantwoordelijkheid.

https://deanderweb.wordpress.com/" onclick="window.open(this.href);return false;