Uiteraard heb je volkomen gelijk met deze uitspraak!Socratoteles schreef:Er gaan nogal een aantal hypotheses de ronde over het ontstaan van religie. Voor zover ik weet bestaat er nog geen consensus over. Het staat echter buiten kijf dat religie vaak genoeg als publiek project gecompeteerd heeft met andere publieke projecten; zie de strijd tussen de instituten van kerk en wetenschap. Maar ik schreef niet voor niets de clausule "Zolang de behoefte aan geloof in God niet conflicteert met andere behoeftes, is er ... geen probleem".
Helaas is er nogal véél dat conflicteert (en bovendien de dierlijke instincten v.d. mens strelend aait) dat op die grond (voor mij) er geen enkele reden is om in zijn bestaan te geloven!
Niet als 'ged' (synoniem voor de metafysische ...) als 'god' (de immanente) of Conan (als de barbaar, haha)
Ik weet (te) veel niet, maar probeer het in te vullen zónder goden' in de gaten te stoppen. (en berust in het ongewetene!)
Ethiek vloeit voort uit overlevingsgedrag in samenhang met je mogelijkheden en de omstandigheden waarop geanticipeerd moet worden.
Die werd gekortwiekt toen evolutionair selectief bepaald werd dat een groepsverband voor het overleven de beste vorm tot zelfbehoud was (en is)- -en de groep als zodanig geen plaats bood aan de gangbare individuele totale ethiek!(cumulatie van denken, alsmede handelen begon zijn vruchten af te werpen.)
Een ijdelheidstrelende verklaring der goden voor mijn zijn?? (ik ben! Is dat niet voldoende?
)Over hypothesen (over het ontstaan v. religismen)kan ik het volgende zeggen:
Ethiek ontstond vanzelf als resultaat v.d. eigen (soort bepaalde) on/mogelijkheden t.o.v. dié in de omgeving en werd schavend en schurend aangepast in samenlevingen.
Het probleem dat toen boven water kwam werd het 'gezag' en de kracht om die te handhaven, maar óók te laten overleven de toekomst in!
Bij het handhaven stuitten eventuele leiders constant op de vraag, "Wie ben je dan wel om mij te dwingen jouw regels na te leven"? en er constant discussie ontstond over het opgelegde!
De aanname van een 'god' in samenhang met het dienen van regels van zo'n god (alsmede een stel godendienaars) smoorden dat soort opkomende vragen m.b.t. regels in de kiem (op straffe van)en tilde de regels (onafhankelijk van menselijke sterfelijkheid) de toekomst in.
Wereldse leiders, regerend bij de gratie van de goden (en hun dienaars) gingen de clerus aanvullen om op een bepaald moment (min of meer) de boventoon te gaan voeren.
De seculiere Staat als definitieve scheiding tussen clerus/regerenden in de naam v. goden, en bevolking (nog steeds vechtend om invloed met elkaar [de chr. clerus de moslim als welkome aanvulling van hún gelederen ziet [een terzijde! dat ik niet nalaten kon
]Een logisch menselijk verhaal dat overal waar je nú, of in de bekende geschiedenis kijkt de weerspiegeling kunt zien (m.i.) van het bovenstaande verhaal ter onderbouwing daarvan.