Freethinker.nl

Bijna een jaar geleden ontdekte schrijfster Kristien Hemmerechts een tumor in haar borst. In de periode van onzekerheid die daarop volgde was tot haar eigen verrassing de gedachte aan God haar steun en toeverlaat.

Diezelfde God had ze aan de kant gezet nadat ze als jonge twintiger op reis in Mexico zag hoe de katholieke kerk arme Indianen hun laatste geld afhandig maakte. Als klein kind kreeg ze door de nonnen, van wie ze les kreeg, de angst voor de hel ingeprent, en de angst voor seksualiteit. Is het uit verzet tegen deze opvoeding dat Hemmerechts in haar werk zeer expliciet over seks schrijft? Toen haar dochter geboren werd, wilde ze haar 'no fucking way' laten dopen en toen daarna twee zoontjes als baby stierven, wilde ze absoluut geen priester in de buurt hebben. Het was de nieuwsgierigheid van haar dochter naar religie die hen samen in Lourdes deed belanden. 'Mijn dochter en ik stonden alleen voor een altaartje en ik zag dat we allebei heel hard probeerden om niet te huilen.' Hoe kan zij iets van rust of troost vinden bij een God die volgens haar eigenlijk niet kan bestaan?

Gisteravond was Tim Hofman bij Adieu God? en ik heb met plezier zitten kijken. Een vrolijk, ongedwongen gesprek (Tijs is in de loop van de seizoenen steeds minder met zijn gasten gaan debatteren en dat maakt de boel gezelliger zonder dat het per se minder diepgaand wordt).

Naast een mooi portret, de (terechte) beschuldiging dat de kerk vaak homofoob is en de gebruikelijke zinnen over het bijzonder onderwijs was dit vooral iets dat mij opviel:
hier is weer even een bewijs van de nadelen van de evangelische beweging.

Veel van de gasten in Adieu God? namen afscheid van een streng gereformeerde kerk, een aantal decennia geleden.
Tegenover die ‘ouderwetse kerk’ profileren charismatische groepen zich vaak als hip, modern, open.
Leuke band, moderne muziek, iedereen is welkom – en natuurlijk de Alpha-cursus.
Een perfect marketingsysteem.

Maar zoveel zielen als er gewonnen worden door de gezelligheid, ad hoc argumentatie en emotionele manipulatie van de Alpha-cursus,
zoveel zielen verlaten de charismatische beweging ook gillend. Een van hen is dus Tim Hofman:

Ik denk dat ik daardoor echt anti ben geworden.

Omdat de charismatische beweging de oerconservatieve aard verhult door een jasje van ‘hedendaagse’ muziek,
omdat de Alpha-cursus een onbewijsbare God verbergt achter een shitload aan slappe bewijsvoering,
omdat de betovering van wonderen, engeltjes en geestelijke extase meestal zinsbegoocheling is.

De charismatische beweging is maar een tijdelijk antwoord op secularisatie, zoals die zaadjes die razendsnel opschieten en dan veel sneller dan de andere plantjes het leven laten.
Je kweekt er meer anti-religieuze afvalligen dan wereldverbeterende gelovigen mee.

Bram Kaandorp schreef:Zeg dat wel.

Ik ga hem binnenkort kijken (ik kwam er pas kort geleden achter dat er een nieuwe aflevering was), maar ik denk niet dat ik er iets over ga schrijven. Niet echt nodig, met die tekst al beschikbaar.

PietV. schreef:Volgens eigen zeggen heeft het deprogrammeren 20 jaar geduurd. En het schept hem nog steeds veel plezier om de naargeestige trekjes van het christelijke geloof op papier te zetten. Het is wel iets minder geworden na "De Schrift betwist".
Tijs had toch enige moeite met religiekritiek en het draaide in het laatste deel veelvuldig om de vraag waarom iemand dat zo nodig moet doen.

Met een sturende conclusie van Tijs in de richting van meer vrijzinnigheid want dat zou weleens de oplossing kunnen zijn voor mensen zoals Maarten 't Hart.

Aan het eind zongen ze samen een psalm.

Deze vraag blijft zich herhalen, door gelovigen over ex=gelovigen.
Getuigt van zeer weinig psychologisch inzicht en begripsvermogen van de psyche van de langdurig geïndoctrineerde bewust denkende mens.
Geen begrip voor wat indoctrinatie werkelijk inhoudt.
Als je daar na je volwassenheid nog gedurende 20 jaar intensief mee bezig bent, is dat dan een legitime vraag, waarom je dat op gezette tijden of bij perioden nog steeds doet?

Gershom schreef: Als ongelovige vraag ik mij nog steeds af waarom mensen elke week, en soms zelfs meerdere malen per week moeten bevestigen dat zij inderdaad geloven. Je zou toch denken dat men zoiets na één keer wel wist.

Credo in unum Deo. in stampvolle kerken, op pleinen, tijdens processies en in de beslotenheid van huiskamers. Bij het opstaan, en bij het slapen gaan; credo in unum Deo. Talloze malen herhaalt voor radio en televisie. Gezongen of plechtig voorgedragen. Vaak begeleid door voltallige symfonieorkesten. Niet zelden de laatste woorden van de gelovige, die op het punt staat het leven te verlaten Credo....credo...credo...

Vragen ongelovigen regelmatig aan gelovige presentatoren: "Waarom doet ik dit toch zo vaak"?
Het heeft er namelijk alle schijn van dat u ernstig aan zichzelf twijfelt als u ieder etmaal die bevestiging moet herhalen.

Gershom schreef:Maria schreef;

Deze vraag blijft zich herhalen, door gelovigen over ex=gelovigen.
Getuigt van zeer weinig psychologisch inzicht en begripsvermogen van de psyche van de langdurig geïndoctrineerde bewust denkende mens.
Geen begrip voor wat indoctrinatie werkelijk inhoudt.
Als je daar na je volwassenheid nog gedurende 20 jaar intensief mee bezig bent, is dat dan een legitime vraag, waarom je dat op gezette tijden of bij perioden nog steeds doet?

Als ongelovige vraag ik mij nog steeds af waarom mensen elke week, en soms zelfs meerdere malen per week moeten bevestigen dat zij inderdaad geloven. Je zou toch denken dat men zoiets na één keer wel wist.

Credo in unum Deo. in stampvolle kerken, op pleinen, tijdens processies en in de beslotenheid van huiskamers. Bij het opstaan, en bij het slapen gaan; credo in unum Deo. Talloze malen herhaalt voor radio en televisie. Gezongen of plechtig voorgedragen. Vaak begeleid door voltallige symfonieorkesten. Niet zelden de laatste woorden van de gelovige, die op het punt staat het leven te verlaten Credo....credo...credo...

Vragen ongelovigen regelmatig aan gelovige presentatoren: "Waarom doet ik dit toch zo vaak"?
Het heeft er namelijk alle schijn van dat u ernstig aan zichzelf twijfelt als u ieder etmaal die bevestiging moet herhalen.