Re: Israël overvallen door Operatie al-Aqsa storm: oorlog!
Geplaatst: 07 jan 2024 17:22
Hoe is het leven voor de Palestijnse bevolking?
In de praktijk controleert Israël nagenoeg alle aspecten van het dagelijks leven in de Palestijnse gebieden. De Israëli’s hebben bovendien ook het alleenrecht om burgerschap en rechten toe te kennen. Zo hebben enkel Palestijnen die binnen de Israëlische grenzen wonen stemrecht en kunnen Palestijnen uit Oost-Jeruzalem hun rechten kwijtspelen wanneer ze verhuizen of met een Palestijn uit Gaza trouwen. Voor de 1.6 miljoen Palestijnen uit de Gazastrook is het verboden buiten dat gebied te komen. Een openluchtgevangenis, dus.
De Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem zijn bezette gebieden: Israëlische grondtroepen patrouilleren er door de straten, verdedigen de kolonisten en bemannen de militaire checkpoints. In Gaza is er geen bezettende macht op het terrein zelf: Israël voert er al jarenlang een militaire blokkade, waardoor basismiddelen en werkgelegenheid er schaars zijn. Maar ook Egypte controleert een grens met de Gazastrook en stelt die grenzen niet open.
Water en elektriciteit
In de Westelijke Jordaanoever hebben Israëlische troepen controle over 82% van het gebied. Ze innen er belastingen in naam van het Palestijnse bestuur en beheren de watertoevoer. Palestijnen krijgen 70 liter water per dag - Israëli’s 300 liter. Sinds 1967 zijn er bovendien geen plannen voor nieuwe waterputten in Palestijnse gebieden goedgekeurd door de Israëlische staat, die tevens verantwoordelijk is voor de vernietiging van tientallen bronnen en reservoirs.
Ook de enige energiecentrale in de Gazastrook is vaak het doelwit geweest van Israëlische aanvallen. Op andere momenten wordt de brandstoftoevoer afgesloten. De nodige import van energie brengt Israëli’s jaarlijks bijna 100 miljoen dollar op - maar de inwoners van Gaza kampen nog steeds met 12 tot 16 stroomonderbrekingen per dag.
Landbouw
Door de bouw van nederzettingen worden Palestijnse inwoners onteigend en wordt hen vaak de toegang tot hun landbouwgronden ontzegd. En dat heeft ook een economische weerslag. Tussen 1967 en 2015 werden maar liefst 800.000 olijfbomen gekapt - goed voor een verlies van 12.3 miljoen dollar voor 80.000 Palestijnse gezinnen die met de olijventeelt hun brood winnen.
Een door Israël opgelegde bufferzone in de Gazastrook maakt 24% van het landbouwgebied van Gaza ontoegankelijk voor de bevolking. De zeeblokkade, die het waterverkeer beperkt tot 3 tot 6 zeemijl van de kust, scheidt Palestijnse vissers bovendien van de beste visplaatsen, die zich mijlen verder bevinden.
Vrij verkeer van personen
Het personenverkeer in de Palestijnse gebieden is een chaos. Palestijnen mogen in de Westelijke Jordaanoever geen gebruik maken van het openbare busvervoer en bepaalde Israëlische wegen niet gebruiken. De Westelijke Jordaanoever telt momenteel meer dan zestig militaire checkpoints. Elke dag passeren maar liefst 50.000 mensen die checkpoints aan de muur, een tijdrovende en soms gevaarlijke bezigheid. Tussen 2000 en 2005 bevielen maar liefst 67 vrouwen aan het Qalqilya checkpoint, onderweg naar het ziekenhuis. 36 baby's stierven.
Handel
70% van de import in de Palestijnse gebieden zijn Israëlische goederen. Een lucratieve zaak: door de militaire blokkade op de Gazastrook alleen al geniet de Israëlische bedrijfswereld van een compleet monopolie, in 2012 goed voor maar liefst 375 miljoen dollar. Zowel de zee- als de luchthaven van de Gazastrook, deels gefinancierd met Europese steun, werd door de Israeli’s vernietigd, waardoor directe handel met de buitenwereld onmogelijk is.
Waarom zijn er zoveel Palestijnse vluchtelingen?
Vier oorlogen en 50 jaar conflict maakt dat miljoenen Palestijnen als vluchteling in het buitenland leven of ontheemd in de bezette Palestijnse gebieden wonen. De oorlog van 1947 deed 700.000 Palestijnen op de vlucht slaan. Honderdduizenden sloegen op de vlucht tijdens de oorlogen in ‘67 en ‘73. Tijdens de laatste Gaza-oorlog, in 2014, moesten 520.000 Palestijnen hun huizen verlaten.
Het merendeel van de Palestijnse vluchtelingen wordt door de omliggende landen opgevangen in kampen die in de laatste vijftig jaar zijn uitgegroeid tot volledige steden. Discriminatie in die Arabische gastlanden, een gebrek aan onderwijs, gezondheidszorg en werk zorgen voor een mager toekomstperspectief voor deze vluchtelingen, die vaak zonder burgerrechten opgroeien. De Palestijnse diaspora groeide de laatste vijftig jaar uit tot meer dan 5 miljoen vluchtelingen - velen onder hen geboren en getogen in vluchtelingenkampen. Het is hen verboden naar Israël of de Palestijnse gebieden terug te keren.
Hoe staat de rest van de wereld tegenover het conflict?
In een BBC-enquête kwam Israël naar voor als vierde meest gehate land ter wereld, na Noord-Korea, Iran en Pakistan. 31 landen erkennen de staat niet, maar de vijandigheid tegenover Israël tekent zich vooral af in de moslimwereld. Van de 22 landen in de Arabische Liga erkennen enkel Egypte, Jordanië en Mauritanië de legitimiteit van de staat Israël. In totaal erkennen 31 landen Israël niet, waaronder ook Noord-Korea, Cuba en Bhutan.
De erkenning van Palestina blijkt moeilijk - al wordt de Palestijnse zaak de laatste jaren door steeds meer landen erkend. 70% van de VN-landen erkennen de Palestijnse staat, waarbij sommige expliciet verwijzen naar de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog. Sinds 2015 wordt Palestina ook door de Verenigde Naties erkend als een niet-lidstaat. Ze krijgen zo meer diplomatieke armslag en ze staan nu juridisch sterker. Zo kunnen ze vrij eenvoudig als land, Palestina, toetreden tot VN-organisaties en een beroep doen op internationale organisaties zoals het Internationaal Strafhof (ICC).
De VS positioneren zich als een van de weinige westerse landen eerder pro-Israël. De helft van de Amerikaanse veto’s in de VN Veiligheidsraad werd ingezet voor resoluties die kritisch tegenover Israël staan. Ze schenken het land ongeveer 3 miljard dollar per jaar aan financiële, militaire en diplomatieke hulp. De laatste jaren lijkt de relatie tussen de Verenigde Staten en Israël eerder gespannen. Een spanning die zich in de Amerikaanse politiek ontpopt tot een groeiende kloof tussen democraten en republikeinen, waarbij vooral die laatste zich pro-Israël tonen. Hoe president Trump zich in het conflict zal mengen, is nog onduidelijk. Tijdens zijn eerste buitenlandse reis bezocht hij Israël en de Palestijnse gebieden, waar hij met beide partijen over de toekomst praatte.
Wat zijn de struikelblokken voor vrede?
De meeste polls tonen dat zowel Palestijnse en Israëlische burgers voor een tweestatenoplossing zijn. In dat scenario worden er twee legitieme en onafhankelijke staten opgericht, waarbij de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook een eengemaakt, niet-bezet, Palestina wordt. Ook Palestijns president Abbas en huidig Israëlisch premier Netanyahu verklaren nu allebei voor de tweestatenoplossing te zijn. Maar de vredesgesprekken lopen steeds vast op dezelfde struikelblokken.
Jeruzalem
Zowel de Palestijnen als de Israëli's zien Jeruzalem als hun hoofdstad én de heiligste plaats voor de beleving van hun religie. In de oude stad staan christelijke, islamitische en joodse heiligdommen letterlijk op, tegen en onder elkaar gebouwd. Het is een onmogelijke opdracht de stad geografisch in twee te delen, zeker nu Joodse nederzettingen delen van Oost-Jeruzalem en de omliggende buitenwijken opslokten.
Terugkeerrecht
Terugkeerrecht voor Palestijnse vluchtelingen zou de Israëlische staat van één van zijn twee belangrijkste karakteristieken beroven: zijn Joodse identiteit of zijn democratisch systeem. De terugkeer van 7 miljoen Palestijnse vluchtelingen zou van Joodse inwoners een minderheid maken. Ideeën om die teruggekeerde vluchtelingen geen stemrecht te geven, ondermijnen dan weer de mensenrechten en het democratisch principe van het land. Alternatieven die geopperd worden, zijn een gedeeltelijke terugkeer en financiële compensatie.
Nederzettingen
In de afgelopen vijftig jaar bouwden Israëlische kolonisten meer dan 200 voorposten en nederzettingen in bezet gebied. Die nederzettingen fragmenteren het Palestijnse gebied zodanig dat een geografische splitsing van het gebied onmogelijk wordt. Veel Palestijnen willen dan ook terug naar de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog in 1967. De Joodse kolonisten zouden nieuwe nederzettingen moeten verlaten en de gronden terug overdragen op de Palestijnse bevolking. Maar net die kolonisten zorgen vaak voor de extremere stemmen in het debat.
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/06/05 ... 1-2991989/
In de praktijk controleert Israël nagenoeg alle aspecten van het dagelijks leven in de Palestijnse gebieden. De Israëli’s hebben bovendien ook het alleenrecht om burgerschap en rechten toe te kennen. Zo hebben enkel Palestijnen die binnen de Israëlische grenzen wonen stemrecht en kunnen Palestijnen uit Oost-Jeruzalem hun rechten kwijtspelen wanneer ze verhuizen of met een Palestijn uit Gaza trouwen. Voor de 1.6 miljoen Palestijnen uit de Gazastrook is het verboden buiten dat gebied te komen. Een openluchtgevangenis, dus.
De Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem zijn bezette gebieden: Israëlische grondtroepen patrouilleren er door de straten, verdedigen de kolonisten en bemannen de militaire checkpoints. In Gaza is er geen bezettende macht op het terrein zelf: Israël voert er al jarenlang een militaire blokkade, waardoor basismiddelen en werkgelegenheid er schaars zijn. Maar ook Egypte controleert een grens met de Gazastrook en stelt die grenzen niet open.
Water en elektriciteit
In de Westelijke Jordaanoever hebben Israëlische troepen controle over 82% van het gebied. Ze innen er belastingen in naam van het Palestijnse bestuur en beheren de watertoevoer. Palestijnen krijgen 70 liter water per dag - Israëli’s 300 liter. Sinds 1967 zijn er bovendien geen plannen voor nieuwe waterputten in Palestijnse gebieden goedgekeurd door de Israëlische staat, die tevens verantwoordelijk is voor de vernietiging van tientallen bronnen en reservoirs.
Ook de enige energiecentrale in de Gazastrook is vaak het doelwit geweest van Israëlische aanvallen. Op andere momenten wordt de brandstoftoevoer afgesloten. De nodige import van energie brengt Israëli’s jaarlijks bijna 100 miljoen dollar op - maar de inwoners van Gaza kampen nog steeds met 12 tot 16 stroomonderbrekingen per dag.
Landbouw
Door de bouw van nederzettingen worden Palestijnse inwoners onteigend en wordt hen vaak de toegang tot hun landbouwgronden ontzegd. En dat heeft ook een economische weerslag. Tussen 1967 en 2015 werden maar liefst 800.000 olijfbomen gekapt - goed voor een verlies van 12.3 miljoen dollar voor 80.000 Palestijnse gezinnen die met de olijventeelt hun brood winnen.
Een door Israël opgelegde bufferzone in de Gazastrook maakt 24% van het landbouwgebied van Gaza ontoegankelijk voor de bevolking. De zeeblokkade, die het waterverkeer beperkt tot 3 tot 6 zeemijl van de kust, scheidt Palestijnse vissers bovendien van de beste visplaatsen, die zich mijlen verder bevinden.
Vrij verkeer van personen
Het personenverkeer in de Palestijnse gebieden is een chaos. Palestijnen mogen in de Westelijke Jordaanoever geen gebruik maken van het openbare busvervoer en bepaalde Israëlische wegen niet gebruiken. De Westelijke Jordaanoever telt momenteel meer dan zestig militaire checkpoints. Elke dag passeren maar liefst 50.000 mensen die checkpoints aan de muur, een tijdrovende en soms gevaarlijke bezigheid. Tussen 2000 en 2005 bevielen maar liefst 67 vrouwen aan het Qalqilya checkpoint, onderweg naar het ziekenhuis. 36 baby's stierven.
Handel
70% van de import in de Palestijnse gebieden zijn Israëlische goederen. Een lucratieve zaak: door de militaire blokkade op de Gazastrook alleen al geniet de Israëlische bedrijfswereld van een compleet monopolie, in 2012 goed voor maar liefst 375 miljoen dollar. Zowel de zee- als de luchthaven van de Gazastrook, deels gefinancierd met Europese steun, werd door de Israeli’s vernietigd, waardoor directe handel met de buitenwereld onmogelijk is.
Waarom zijn er zoveel Palestijnse vluchtelingen?
Vier oorlogen en 50 jaar conflict maakt dat miljoenen Palestijnen als vluchteling in het buitenland leven of ontheemd in de bezette Palestijnse gebieden wonen. De oorlog van 1947 deed 700.000 Palestijnen op de vlucht slaan. Honderdduizenden sloegen op de vlucht tijdens de oorlogen in ‘67 en ‘73. Tijdens de laatste Gaza-oorlog, in 2014, moesten 520.000 Palestijnen hun huizen verlaten.
Het merendeel van de Palestijnse vluchtelingen wordt door de omliggende landen opgevangen in kampen die in de laatste vijftig jaar zijn uitgegroeid tot volledige steden. Discriminatie in die Arabische gastlanden, een gebrek aan onderwijs, gezondheidszorg en werk zorgen voor een mager toekomstperspectief voor deze vluchtelingen, die vaak zonder burgerrechten opgroeien. De Palestijnse diaspora groeide de laatste vijftig jaar uit tot meer dan 5 miljoen vluchtelingen - velen onder hen geboren en getogen in vluchtelingenkampen. Het is hen verboden naar Israël of de Palestijnse gebieden terug te keren.
Hoe staat de rest van de wereld tegenover het conflict?
In een BBC-enquête kwam Israël naar voor als vierde meest gehate land ter wereld, na Noord-Korea, Iran en Pakistan. 31 landen erkennen de staat niet, maar de vijandigheid tegenover Israël tekent zich vooral af in de moslimwereld. Van de 22 landen in de Arabische Liga erkennen enkel Egypte, Jordanië en Mauritanië de legitimiteit van de staat Israël. In totaal erkennen 31 landen Israël niet, waaronder ook Noord-Korea, Cuba en Bhutan.
De erkenning van Palestina blijkt moeilijk - al wordt de Palestijnse zaak de laatste jaren door steeds meer landen erkend. 70% van de VN-landen erkennen de Palestijnse staat, waarbij sommige expliciet verwijzen naar de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog. Sinds 2015 wordt Palestina ook door de Verenigde Naties erkend als een niet-lidstaat. Ze krijgen zo meer diplomatieke armslag en ze staan nu juridisch sterker. Zo kunnen ze vrij eenvoudig als land, Palestina, toetreden tot VN-organisaties en een beroep doen op internationale organisaties zoals het Internationaal Strafhof (ICC).
De VS positioneren zich als een van de weinige westerse landen eerder pro-Israël. De helft van de Amerikaanse veto’s in de VN Veiligheidsraad werd ingezet voor resoluties die kritisch tegenover Israël staan. Ze schenken het land ongeveer 3 miljard dollar per jaar aan financiële, militaire en diplomatieke hulp. De laatste jaren lijkt de relatie tussen de Verenigde Staten en Israël eerder gespannen. Een spanning die zich in de Amerikaanse politiek ontpopt tot een groeiende kloof tussen democraten en republikeinen, waarbij vooral die laatste zich pro-Israël tonen. Hoe president Trump zich in het conflict zal mengen, is nog onduidelijk. Tijdens zijn eerste buitenlandse reis bezocht hij Israël en de Palestijnse gebieden, waar hij met beide partijen over de toekomst praatte.
Wat zijn de struikelblokken voor vrede?
De meeste polls tonen dat zowel Palestijnse en Israëlische burgers voor een tweestatenoplossing zijn. In dat scenario worden er twee legitieme en onafhankelijke staten opgericht, waarbij de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook een eengemaakt, niet-bezet, Palestina wordt. Ook Palestijns president Abbas en huidig Israëlisch premier Netanyahu verklaren nu allebei voor de tweestatenoplossing te zijn. Maar de vredesgesprekken lopen steeds vast op dezelfde struikelblokken.
Jeruzalem
Zowel de Palestijnen als de Israëli's zien Jeruzalem als hun hoofdstad én de heiligste plaats voor de beleving van hun religie. In de oude stad staan christelijke, islamitische en joodse heiligdommen letterlijk op, tegen en onder elkaar gebouwd. Het is een onmogelijke opdracht de stad geografisch in twee te delen, zeker nu Joodse nederzettingen delen van Oost-Jeruzalem en de omliggende buitenwijken opslokten.
Terugkeerrecht
Terugkeerrecht voor Palestijnse vluchtelingen zou de Israëlische staat van één van zijn twee belangrijkste karakteristieken beroven: zijn Joodse identiteit of zijn democratisch systeem. De terugkeer van 7 miljoen Palestijnse vluchtelingen zou van Joodse inwoners een minderheid maken. Ideeën om die teruggekeerde vluchtelingen geen stemrecht te geven, ondermijnen dan weer de mensenrechten en het democratisch principe van het land. Alternatieven die geopperd worden, zijn een gedeeltelijke terugkeer en financiële compensatie.
Nederzettingen
In de afgelopen vijftig jaar bouwden Israëlische kolonisten meer dan 200 voorposten en nederzettingen in bezet gebied. Die nederzettingen fragmenteren het Palestijnse gebied zodanig dat een geografische splitsing van het gebied onmogelijk wordt. Veel Palestijnen willen dan ook terug naar de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog in 1967. De Joodse kolonisten zouden nieuwe nederzettingen moeten verlaten en de gronden terug overdragen op de Palestijnse bevolking. Maar net die kolonisten zorgen vaak voor de extremere stemmen in het debat.
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/06/05 ... 1-2991989/
