Freethinker.nl

petals schreef: Ai... leef met je mee, mijn relatie is erop verbroken, op mijn afvalligheid. Ik zal het ook nooit kunnen snappen en ook al heb ik nu 2 jaar later vrede ermee dat het uit is, toch blijft dat altijd een pijnpunt en kan ik er ongelofelijk pissed om worden. Veel bewondering voor mensen die dan toch hun eigen weg durven te gaan.

Dat is ook niet misselijk zeg! Kan me goed voorstellen dat je pissed ben. Niets misdaan en toch bestraft.

Bang om daar tegenaan te lopen ben ik meteen maar alles genegeerd. Ik zie dat ook echt niet meer als mogelijkheid. Aan het meedoen met rituelen of zelfs maar af en toe meegaan naar de kerk gaan, daar knap ik echt volledig op af. Voor buitenstaanders wellicht onbegrijpelijk, maar dat is me echt teveel gevraagd op dit moment.

tanager schreef: Bang om daar tegenaan te lopen ben ik meteen maar alles genegeerd. Ik zie dat ook echt niet meer als mogelijkheid. Aan het meedoen met rituelen of zelfs maar af en toe meegaan naar de kerk gaan, daar knap ik echt volledig op af. Voor buitenstaanders wellicht onbegrijpelijk, maar dat is me echt teveel gevraagd op dit moment.

Tot je naar een plechtigheid moet vanwege zeer nauwe familie.
Een bruiloft is te doen.

Een begrafenis binnen je naaste familie kan een ramp worden.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 96#p228296" onclick="window.open(this.href);return false;

Mariakat schreef:
tanager schreef: Bang om daar tegenaan te lopen ben ik meteen maar alles genegeerd. Ik zie dat ook echt niet meer als mogelijkheid. Aan het meedoen met rituelen of zelfs maar af en toe meegaan naar de kerk gaan, daar knap ik echt volledig op af. Voor buitenstaanders wellicht onbegrijpelijk, maar dat is me echt teveel gevraagd op dit moment.
Tot je naar een plechtigheid moet vanwege zeer nauwe familie.
Een bruiloft is te doen.

Een begrafenis binnen je naaste familie kan een ramp worden.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 96#p228296" onclick="window.open(this.href);return false;

Met niet meedoen aan rituelen, bedoel ik zelf lijdend voorwerp te zijn zegmaar. Meelopen met familiegebeurtenissen gaat wel, dan heb ik een 'reden' om daar te zijn. Maar uit gezelligheid, toeval 'we zijn er nu toch in de buurt' of dat soort dingen kap ik echt af.

De laatste echte donderpreek was tijdens een begrafenis, oei da was niet mis zeg. Het irriteerde, maar tegelijkertijd ik het ook een lekker gevoel het van je af te laten glijden. Minder fraai is dat het persoonlijke volledig ondersneeuwt. Het voelt als dat over de rug van de overledene, en het leed van de familie alleen maar propaganda wordt bedreven.

Een niet christelijke aanwezige, doorgaans ongeinterresseerd over geloof, probeerde bij wijze van respect voor de overledene de preek oprecht te volgen. Aan het einde van de preek zie hij met verbolgen stem letterlijk tegen me: "Ik heb m'n best gedaan maar snap er echt geen e-ne-reet van, jij?"

Laatste echte dienst was en doopdienst paar jaar terug. Maar da's een kerk die voor mij weinig aanstootgevend was (vrij mild zegmaar), dus dat ging wel.

Inzegeningen van bruiloften komen ook wel eens langs. Zucht. Zolang ik zelf de bruidegom maar niet ben...

tanager schreef:
Bang om daar tegenaan te lopen ben ik meteen maar alles genegeerd. Ik zie dat ook echt niet meer als mogelijkheid. Aan het meedoen met rituelen of zelfs maar af en toe meegaan naar de kerk gaan, daar knap ik echt volledig op af. Voor buitenstaanders wellicht onbegrijpelijk, maar dat is me echt teveel gevraagd op dit moment.

Troost je met de gedachte dat ik al lang geleden de laatste stukjes geloof heb uitgebannen. In de tussenliggende periode ben ik met regelmaat naar kerkdiensten geweest. Vanwege sociale omstandigheden. Alle gezindten komen aan bod. Ik erger me nog steeds. De poppenkast die aan je voorbij trekt, is soms weerzinwekkend. Door voortschrijdende atheologie als ik het zo mag noemen. Vallen je dingen op, die een ander vaak niet in de gaten heeft. Je observeert gezichten, uitspraken en interacties. Inwendig steek ik met regelmaat mijn vinger op. Onder het motto: "Dit is al de dertigste keer dat u een uitspraak doet zonder onderbouwing". Ik ben laatst nog naar een begrafenis geweest van iemand uit de gekrookte riet. Eerst een zware preek, daarna nog een eindeloos verhaal bij het graf en dan denk je eindelijk. Dit heb ik overleeft. Ga je na afloop koffiedrinken. Heeft de ouderling van dienst nog een speech van 15 minuten. Een mini-preek. En dan botst het verhaal goed fatsoen, met de drang om weg te lopen.

van iemand uit de gekrookte riet

die moest ik even opzoeken...

weer wat geleerd

Voor de anderen, Het Gekrookte Riet

Het Gekrookte Riet

Het Gekrookte Riet was een bevindelijk-gereformeerde geloofsstroming binnen de Nederlands Hervormde Kerk, en de naam van een voormalig tijdschrift dat die stroming vertegenwoordigde.

Oorsprong van de naam

De naam Het Gekrookte Riet verwijst naar een Bijbeltekst uit Mattheüs 12:20 en 21: Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken, en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen, totdat Hij het oordeel zal uitbrengen tot overwinning. En in Zijn Naam zullen de heidenen hopen.[1] Deze tekst is gedeeltelijk zelf weer een citaat uit Jesaja 42:3.[2]

De gereformeerde predikant Bernardus Smytegelt (1665–1739) heeft over deze tekst een prekenserie gehouden, die na zijn dood is uitgegeven en zeer populair werd in bevindelijke kringen, en waaruit ook tegenwoordig nog wel voorgelezen wordt in de zondagse eredienst.

Tijdschrift

Het tweewekelijkse tijdschrift Het Gekrookte Riet werd in 1981 opgericht "tot opwekking, verbreding en verdieping van het bevindelijk-gereformeerde leven naar Schrift en Belijdenis binnen de Nederlandse Hervormde Kerk". Tjitze de Jong was de laatste jaren eindredacteur.

Het tijdschrift was de spreekbuis van een ultrabevindelijke stroming in de Nederlandse Hervormde Kerk, 'zwaarder' dan de Gereformeerde Bond. Afgezien van het blad was er weinig organisatorische samenhang,[3] behalve in de laatste jaren van het bestaan, toen er bijeenkomsten voor ambtsdragers werden georganiseerd.[4]

In 2004 ging het samen met het blad Om de Hervormde kerk op in het Hervormd Kerkblad (nu: Kerkblad) van de Hersteld Hervormde Kerk). Nagenoeg alle gemeenten die tot Het Gekrookte Riet werden gerekend zijn opgegaan in dit kerkverband. Om die reden zijn de benamingen gekrookte rietgemeente en gekrookte rietpredikant in onbruik geraakt.

1 ↑ Statenvertaling 1977
2 ↑ Statenvertaling 1977
3 ↑ Een eeuw protestants-christelijk leven, ND, 1999
4 ↑ Hervormd Contact, forumbijdrage Christiaan Hovius

dank je Jim wel zo handig idd

Dat gebrek aan respect voor overledenen herken ik wel. Ik was een tijdje geleden op een christelijke begrafenis en daar werd ook meer over God en Jezus geluld dan over de overledene. Daar kan ik zo giftig van worden, maar ik hou me in.

The Prophet schreef:Dat gebrek aan respect voor overledenen herken ik wel. Ik was een tijdje geleden op een christelijke begrafenis en daar werd ook meer over God en Jezus geluld dan over de overledene. Daar kan ik zo giftig van worden, maar ik hou me in.

Dat heb ik meegemaakt met een opa. Het was een tirade die de aanwezigen moesten verwerken. Het ging steeds over bekering. Over de kist van de overledene werden de aanwezigen voortdurend aangesproken over hun tekortkomingen. En de keuze die gemaakt moest worden. Een simpel in memoriam bleef uit. Het enige wat nog refereerde naar de persoon in kwestie was het oordeel wat nu geveld zou worden. En de predikant had zo zijn twijfels of hij wel op de goede plaats terecht zou komen. En het vreemde was dat een deel van de aanwezigen het een fijne preek vonden. Goedkoop cabaret was beter als betiteling. Ronduit onbeschoft misschien nog meer to the point.

Mijn schoonfamilie is vaag nog ergens katholiek, en de begrafenissen die ik meegemaakt heb daar gingen voor 90 procent over de overledene en het restje nog wat gezemel over god en Jezus.
Het meest irritante waren de houten banken.

Meest hilarische, een oom van mijn vader overleed (op Texel) en de man was 'gelovig' geworden omwille van zijn vrouw, anders werd er niet getrouwd toen. (jaren '50)
Dus in de winter op een stoel (verademing) in een steenkoud onverwarmd kerkje. (klappertand)
Een aangetrouwde neef van de man (een oom van mij) zat daar in zijn nette pak kou te kleumen en baste (voor zijn doen zachtjes) tegen mij en mijn broer 'Ze moeten een blinde op een bulldozer zetten en net zo lang tegen die kerk laten duwen tot hij niets meer voelt'.

Dat gaf de nodige blikken van de schoonfamilie, en pijn in m'n buik bij mij, ik had het niet meer.

Gelukkig duurde dat dienstje niet zo lang, de dominee had het ook koud denk ik........

PietV. schreef: En de keuze die gemaakt moest worden.

Kùnnen zware refo's wel een keuze maken? Nee ze kunnen niets, hen wordt voorgehouden dat ''we immers een keuze hebben gemaakt in het paradijs tégen God en dat het vrije souvereine genade is als God voor ons kiest.''
Als...áls ze het durven een keuze te maken voor God wordt hun voorgehouden dat het wellicht eigen werk is wat de arme gelovigen helemaal vertwijfeld doet zijn...en wat ze dwingt om de kenmerken van het ware geloof te onderzoeken bij zichzelf.

En dan vertwijfeld tot de conclusie komen, dat ze misschien helemaal niet "uitverkoren" zijn! Daar is het bij mij als belijdend lid van de OGG in N ooit mee begonnen. Ik poneerde gewoon de stelling: het maakt eigenlijk helemaal niet uit of je gelooft of niet, als je uitverkoren bent kom je er toch wel! Maar dat mag je je voor jezelf natuurlijk nooit afvragen! Hoe durf je uberhaupt na te denken over God's wijze en doordachte beslissingen vanaf het begin van de wereld??

The Prophet schreef:Dat gebrek aan respect voor overledenen herken ik wel. Ik was een tijdje geleden op een christelijke begrafenis en daar werd ook meer over God en Jezus geluld dan over de overledene. Daar kan ik zo giftig van worden, maar ik hou me in.

Inderdaad, maar ook andersom. Toen mijn voormalige schoonvader overleed en gecremeerd zou worden werd mij door mijn ouders op het hart gedrukt om niet naar de crematie te gaan. Als orthodox christen ga je niet naar een crematie, zelfs niet bij, toen nog, aanstaande familie! Ik zou daar spijt van krijgen als haren op mn hoofd! En inderdaad, daar hebben ze gelijk in gekregen! Ik heb niet veel spijt gekend in mijn leven, maar wel heel veel spijt dat ik niet naar die crematie ben geweest!

elle schreef:......'we immers een keuze hebben gemaakt in het paradijs tégen God en dat...........

De erfzonde heb ik altijd iets aparts gevonden. Maar ja, omdat niemand zonder zonde was maakte het in de praktijk niet zo heel veel uit.

In de lijn van de anekdotes van de laatste posts:
Ik ben een paar jaar terug naar een bruiloft van christelijke vrienden geweest. De dominee zei verheugd te zijn dat het stel op christelijke manier trouwde. Een touw gevlochten uit drie strengen is toch sterker dan een touw uit twee, en dat soort bla bla. En de dominee: 'want een trouwpartij is toch wat meer dan een bloemkool halen bij de AH' <vals lachend> 'dus ik weet niet hoeveel bloemkolen er vandaag in ons huis zitten?'...

aanmatigend en triest.

Freethinker.nl

Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.

Re: Hoe ik christen-af ben geworden.