Kitty schreef:Het komt inderdaad op precies hetzelfde neer. De angst voor de dood, dus wordt er een eeuwig leven dat de dood overwint verzonnen. Het maakt helemaal niet uit vanuit welke invalshoek je dezelfde onzinnigheid bedenkt. Het blijft net zo onzinnig.
Ik kan niet voor anderen spreken maar waarom ga jij ervan uit dat iemand gelooft in een leven na de dood vanwege "angst" of "wensdromen"? Ik weet niet hoelang jij dit al roept maar ik zou de beweegredenen van de "gelovige" voortaan wat minder negatief invullen.
Ik heb bijvoorbeeld geen angst. Althans, zo begon ik ooit met geloven. Daarna kwamen al snel de benauwende bijbelteksten ten tonele die mijn "geloof" begonnen te benauwen.
Ik vind het gewoon gezonde filosofie en niet zozeer een "wens" of "angst" om de redelijkheid te zoeken van een voortzetting van het leven en unieke persoonlijkheid. Ik mis de gesprekken met mijn broer die 2 jaar geleden is overleden. Die persoonlijkheid kan voor mijn gevoel niet zomaar verdwenen zijn. Misschien is dat wel zo, en IS hij er inderdaad echt niet meer, en zal ik hem inderdaad nooit meer zien en zit ik er totaal naast.
Maar inderdaad, ik wens dat het anders zal zijn en hem nog eens zal ontmoeten om de simpele reden dat ik de logica niet kan zien van een leven dat ineens weg is zonder "uitkomst". Je bent net zo eigenwijs en fundi als een "Henoch" als je deze materie op voorhand afdoet als "onzinnig". Dat is een vorm van koppigheid en gebrek aan inleving. Waarom onzinnig? Ik vind het leven pas onzinnig als het op helemaal "niets" uitloopt en daarom "wens" ik dat het anders is. Een heel gezonde gedachte lijkt mij als ik het leven beschouw. We worden lekker gemaakt met een "dode mus".
Ik ken het soort atheistisch argument al dat hierop wel "moet" volgen namelijk:
Waarom vind jij het leven pas onzinnig als het op helemaal niets uitloopt? Je kunt dit leven waardevol besteden zolang het duurt en genieten van de mensen die nu leven en de mensen die je hebt gekent als fijne herinnering bla bla bla ...
Maar dan mis je mijn punt volkomen denk ik. En dan KUN je het blijkbaar ook niet zien zoals ik het zie
Misschien heb je wel gelijk maar dan nog blijf ik het hardnekkige gevoel hebben dat IK gelijk heb boven die "kosmische zinloosheid", "de som zonder uitkomst", en dat ik me maar eens ernstig moet beklagen bij ......bij ....ja bij wie?? Tja bij mezelf dan maar he? Ik heb dan blijkbaar buiten mijn eigen kunnen mijzelf perongeluk "veroorzaakt"
Ik zal me dan noodzakelijk IN dit leven bij deze kosmische zinloosheid moeten beklagen omdat er daarna niets of niemand
is bij wie ik me beklagen kan omdat ik dan zelf ook niet meer "ben".
Er is juist helemaal geen "angst" in het vooruitzicht om er "nooit" meer te zijn. Maar zinloos is het wel je een beetje te moeten vermaken in dit leven om niks, maar als je gelijk hebt. Dan moeten we wel.
*tssschchc* (trekt een blikje Hoegaarden open)
