Freethinker.nl

En wat ben ik dan blij dat t.o. al die onzekerheden ( de 'misschiens") de zekerheden staan van [**********]

Beste Meflower88

Gaat het met je ziekte van je man?
Je laatste reaktie even gelezen. Mijn advies is open en eerlijk je mening geven.
Het is net als een zweer. Voorzichtig open en schoonmaken. Of hij knapt uiteindelijk vanzelf, of erger hij groeit in en veroorzaakt een ergere infectie. Hoe langer je het uitstelt heb je alleen jezelf mee.
Al het is misschien even pijnlijk en moeilijk maar het zal je opluchten en van daaruit kan je weer doorgroeien...

Je psyche geeft het zelf al aan..het gaat niet goed.....
Het moet eruit...en net als overgeven hoe lang je het ook probeert tegen te houden....


mvg Arjen

Hoi allemaal, bedankt voor alle reacties. Met mijn man gaat het goed . Hij is klaar met de chemo en nu volgen er om de 2 maand controles. Voor de rest zit ik nog een beetje in hetzelfde schuitje. Ik voel me nu wel minder schuldig en ben er op dit moment ook niet heel erg mee bezig. Ik heb veel te doen voor werk/studie en dat geeft de nodige afleiding. Ik denk dat ik langzamerhand steeds meer m'n eigen ruimte aan het creëren ben en het is wellicht een goed idee om gewoon helder te zijn. Ik ga niet naar de kerk, klaar.

MeFlower88 schreef:Hoi allemaal, bedankt voor alle reacties. Met mijn man gaat het goed . Hij is klaar met de chemo en nu volgen er om de 2 maand controles. Voor de rest zit ik nog een beetje in hetzelfde schuitje. Ik voel me nu wel minder schuldig en ben er op dit moment ook niet heel erg mee bezig. Ik heb veel te doen voor werk/studie en dat geeft de nodige afleiding. Ik denk dat ik langzamerhand steeds meer m'n eigen ruimte aan het creëren ben en het is wellicht een goed idee om gewoon helder te zijn. Ik ga niet naar de kerk, klaar.

Hi MeFlower, het schuitje waar je in zit is vervelend. Mij helpt het om het onderwerp te mijden in mijn familie en als iemand mij er naar vraagt leg ik vooral open vragen terug. Toch herken ik je drang dat je mensen wilt laten nadenken zoals je zelf aan het doen bent. Dat heeft echter weinig zin. Geloof is denken uitzetten. Denken weer aanzetten is een keuze die gemaakt moet worden voordat je überhaupt aan een discussie begint.

MeFlower88 schreef:Hoi allemaal, bedankt voor alle reacties. Met mijn man gaat het goed . Hij is klaar met de chemo en nu volgen er om de 2 maand controles. Voor de rest zit ik nog een beetje in hetzelfde schuitje. Ik voel me nu wel minder schuldig en ben er op dit moment ook niet heel erg mee bezig. Ik heb veel te doen voor werk/studie en dat geeft de nodige afleiding. Ik denk dat ik langzamerhand steeds meer m'n eigen ruimte aan het creëren ben en het is wellicht een goed idee om gewoon helder te zijn. Ik ga niet naar de kerk, klaar.

Mooi dat het goed gaat met je man.
En ook goed dat je langzamerhand je eigen ruimte creëert. Bij mij was het ook een langdurend proces. Neem je tijd......

MeFlower88 schreef:Hoi allemaal, bedankt voor alle reacties. Met mijn man gaat het goed . Hij is klaar met de chemo en nu volgen er om de 2 maand controles. Voor de rest zit ik nog een beetje in hetzelfde schuitje. Ik voel me nu wel minder schuldig en ben er op dit moment ook niet heel erg mee bezig. Ik heb veel te doen voor werk/studie en dat geeft de nodige afleiding. Ik denk dat ik langzamerhand steeds meer m'n eigen ruimte aan het creëren ben en het is wellicht een goed idee om gewoon helder te zijn. Ik ga niet naar de kerk, klaar.

Fijn om te horen dat het goed gaat met je man.
Voel je goed bij wat je doet.
mvg Arjen

Ik sluit me aan bij de voorgaande posters.
Hopelijk blijft het goed gaan met je man, en met jou.

Beste mensen, bedankt allemaal. Ondertussen heb ik de knoop doorgehakt en me uitgeschreven. Wat een ellende komt daarbij kijken. Ik heb er nu al spijt van. Veel beter was het om gewoon te doen alsof er niets aan de hand was. Mijn man is diep teleurgesteld en is zelfs op de logeerkamer gaan slapen. Onze predikant heeft me gebeld en vraagt zich af of ik denk dat het 'goed' is om dit te doen. Vreselijk is het. Ik voel me verschrikkelijk schuldig en heel erg gespannen. Ik ben ondertussen nog niet uitgeschreven omdat ik met de predikant afgesproken heb dat de brief nog even blijft liggen, zodat ik er nog eens goed over na kan denken. Het voelt als....tja...een soort afstoting. Vre-se-lijk. Ik wil geen vijanden maken!
Het is echt doodeng. Je vraagt je af of je de grootste fout van je leven begaat.

Dit is echt een goed stuk trouwens: http://www.positief-atheisme.nl/atheist ... n---1.html
Dat helpt me dan weer een beetje. Maar o, o .....

Waarom toch? Waarom kunnen we niet elkaar een andere overtuiging gunnen? En waarom wil men niet dat je officieel maakt, wat al lang zo is? Is eerlijkheid de gemeente dan niets waard?

Wat een ellende nu het net wat beter ging met je man.
Ik heb daar eerlijk gezegd maar moeilijk woorden voor en zal ze met zorg proberen te kiezen.

Voor jou:
Hij gaat hiermee wel erg ver.
Alsof hij reageert, alsof je hem hebt verraden, lijkt het wel.
Vindt hij het beter dan, dat jezelf verraadt door iemand te spelen, iemand die je niet bent?
Is dat de vrouw, die waar hij wel zijn slaapkamer mee wil delen?

Ik hoop voor jullie, dat hij alleen wat tijd nodig heeft om zich aan te passen en dat hij wel zal inzien, dat hij voor jou nog dezelfde is en dat jij dat voor hem ook weer zal zijn.
Ook al deel je niet alle overtuigingen samen.
Je bent toch ook twee personen?

Voor hem:
Wat denk je?
Zou hij alleen maar zo reageren, omdat je het nu ook niet alleen openbaar, maar ook officieel wil maken?
Voor hem misschien een duidelijk anti-kerk actie, terwijl het voor jou alleen een logisch gevolg is van wat je momenteel door maakt.
Dat dit hetgeen is wat hij van je vraagt, om dit niet door te zetten?
Voor de lieve vrede samen, zeggen ze ook wel eens, allebei wat water bij de wijn doen.
Maar kun jij daarmee leven?

Ik hoop niet, dat er nu toch wat stuk is gemaakt.
Maar dat je onderling weer samen kunt groeien en dan misschien met meer aanvaarding van wat de ander denkt en voelt, weer verder kunt.
Want het gaat niet alleen om het respect voor elkaars mening, maar in feite ook voor heel je wezen.
Heel moeilijk, maar binnen een eenheid kan dat alleen maar als dat wederzijds is.

Dan is het nog ergens goed voor geweest.

@ Meflower88,
Wat heftig, ook de reactie van je man. Ik ben het eens met wat Maria schreef. Dit is zwaar voor je, dat is goed te begrijpen.. Ook ik voelde me de eerste periode na mijn uitschrijving ontheemd. Misschien is het voor je man even wennen, maar ik neem aan dat jullie er al veel over gesproken hebben?
Heb je mensen in je omgeving waarmee je dit kunt delen?

Voor wat het waard is: Ik, een gelovige, sta aan jouw kant. Hou je taai meisje. Niemand heeft het recht om jou een denkwijze voor te schrijven. Alle anderen hebben dat maar te accepteren.

Peter van Velzen schreef:Waarom toch? Waarom kunnen we niet elkaar een andere overtuiging gunnen? En waarom wil men niet dat je officieel maakt, wat al lang zo is? Is eerlijkheid de gemeente dan niets waard?

Bedankt voor je reactie Peter. Ik snap het wel. We hadden/hebben het christelijk geloof als basis. In de verkeringstijd, samen belijdenis gedaan, getrouwd in de kerk, etc. Dus het voelt voor hem alsof ik die basis bewust kapot maak. Het voelt ook als een soort rouw dit. Echt. Ik snijd iets door wat mijzelf ook heel veel pijn doet. Ik heb ook zeer goede herinneringen aan de kerkgang.

Maria schreef: Vindt hij het beter dan, dat jezelf verraadt door iemand te spelen, iemand die je niet bent?

Hartelijk dank voor je bericht Maria. Ik begrijp je. Hier hebben we het over gehad. Het is een eerste schok denk ik en het zal hopelijk bijtrekken. Het leek er vandaag wel op dat het bij zou trekken. Hij zei eerst dat hij het huis te koop ging zetten omdat hij het niet meer zag zitten . Ik schrok hier heel erg van . Daarna hebben we gepraat en gehuild (ik dan) en leek het bij te trekken. Zijn vertrouwen was helemaal weg zei hij. Hij is bang dat ik andere normen en waarden heb/krijg.

Voor de lieve vrede samen, zeggen ze ook wel eens, allebei wat water bij de wijn doen.
Maar kun jij daarmee leven?

Ja, ik zie het zeker zitten. Ik houd heel veel van hem en hij is echt niet overdreven christelijk of zo, maar ervaart zijn geloof vooral diep van binnen. Voor wat ik er van begrijp gelooft hij op een heel positieve manier, totaal niet veroordelend en kan hij zich ook enorm ergeren aan fanatiekelingen. Ik heb ook gedacht dat ik 'even' door deze moeilijke periode heen moet, omdat het logisch is dat het proces van mij, van het loslaten van de kerk, niet zonder slag of stoot zal gaan.

Gelukkig hebben we vandaag (vrije dag van beiden) prima samen doorgebracht en goed gepraat. Wel heb ik heel erg de neiging om nu nog onze predikant te mailen met de boodschap dat hij me maar ingeschreven moet laten staan (wat ik ook nog ben op dit moment). Ik weet niet of het dit allemaal waard is. Ik voel me denk ik wel vrijer als ik echt uitgeschreven ben, ondanks het feit dat ik dit heel erg eng vind. Dan ga ik liever af en toe met hem mee naar de kerk en speel ik inderdaad wel mooi weer.
Maar eerst in januari naar een psycholoog voor dit alles .

Storm schreef:@ Meflower88,
Wat heftig, ook de reactie van je man. Ik ben het eens met wat Maria schreef. Dit is zwaar voor je, dat is goed te begrijpen.. Ook ik voelde me de eerste periode na mijn uitschrijving ontheemd. Misschien is het voor je man even wennen, maar ik neem aan dat jullie er al veel over gesproken hebben?
Heb je mensen in je omgeving waarmee je dit kunt delen?

Beste Storm, bedankt voor je berichtje. Het is goed om te horen dat ik niet alleen ben in deze gevoelens. Ik denk inderdaad dat het even wennen in en dat hij echt het vertrouwen mag krijgen dat ik, nu ik niet meer naar de kerk ga, nog steeds trouw, behulpzaamheid, vriendelijkheid, goedheid, geduld, etc. hoog in het vaandel heb staan. (Hij suggereert een causaal verband tussen de kerk verlaten en 'losbandigheid' ).
Voor mij is het een leerpunt om er meer over te praten. Ik ga m'n gang zomaar zonder te overleggen, omdat ik hem niet wil kwetsen, maar ik begrijp dat ik hem juist kwets als ik hem buiten spel zet. Dat is echt een leerpunt .

Toen ik de predikant sprak kon ik wel door de grond zakken. Ik wil iedereen te vriend houden.

@Meflower;
Fijn dat jullie vandaag goed hebben kunnen praten. Ik hoop dat jullie liefde voor elkaar dit overwint.

Storm schreef:@Meflower;
Fijn dat jullie vandaag goed hebben kunnen praten. Ik hoop dat jullie liefde voor elkaar dit overwint.

Dank je ik hoop en denk van wel . Vandaag gaat het alweer een stuk beter gelukkig. Al heb ik nog steeds erg de neiging om de predikant een berichtje te sturen: laat maar zitten met die brief, ik blijf gewoon ingeschreven staan.