Freethinker.nl

Jasper schreef:

Oldy schreef:Mijn ouders zeggen dat ze geen duidelijke afspraken willen maken op dit punt en ze noemen het respectloos dat ik afspraken wil maken met hen. Enorm bevreemdend. Het komt er eigenlijk op neer dat zij mijn persoonlijke grenzen en autonomie niet accepteren.

Het is tegenover jou net zo respectloos dat ze jou manier van leven niet accepteren. Het is net als bij mensen die geloven in een religie - die eisen ook respect voor hun geloof en hun god, terwijl ze alle andere religies of atheïsme zonder pardon afwijzen en niet respecteren.

Ik heb zelf geen ervaring met zo'n situatie. Ik heb wel een vriendin die zich helaas nogal door alternatieve geneeswijzen laat inpakken, maar we hebben min of meer stilzwijgend besloten om niet over dat onderwerp te praten.

En daarbij, respect kun je niet eisen, dat moet je verdiénen.

Oldy schreef: Autonomie/ grenzen is een hekel punt in onze hele familie. Er zijn inderdaad traumatische dingen gebeurd, waardoor een paar familieleden (vooral aan mijn moeders kant) psychisch ziek zijn geworden. Ook is er waarschijnlijk sprake van genetische aanleg voor neurose en persoonlijkheidsstoornissen.

dat geeft jou de mogelijkheid om bepaalde zaken te erkennen, te begrijpen en te plaatsen.
Weet je eigenlijk wat je ouders van je verwachten en hoe kijken andere familieleden naar deze situatie?
je hoeft hier niet te antwoorden maar misschien heb je wel onkels of grootouders die je ouders nog wel tot enige rede kunnen brengen

Natuurlijk wil ik mijn ouders niet verliezen, maar niet ten koste van mijn persoonlijke geluk.

Ik heb onlangs iets soortgelijks meegemaakt, maar dan weer heel anders.

Ik heb gebroken met mijn zus! En dat doet me pijn, want ik heb maar 1 zus en geen broers.

Het boterde al jaren niet tussen ons. En ik heb een aantal keren aangegeven, dat er bepaalde dingen in haar gedrag waar ik me aan ergerde en wat me zelfs erg kwetste. Ze stond hier niet voor open en wuifde alles weg,of kaatste het weer terug, Het lag eigenlijk aan mij! We hebben een aantal periodes weinig contact gehad, maar omdat het mijn zusje is, probeerde ik het toch telkens weer.

Maar ik bleef moeite met haar houden. (Lees: als ik haar zag kwam er zoveel irritatie in me op dat ik haar wel een mep wilde geven) En zo wilde ik me niet voelen! Ik heb haar een uitgebreide mail gestuurd (in een gesprek verlies ik het bij voorbaat al). Ik heb het heel zorgvuldig gedaan, goed op mijn woordkeus gelet, en erg secuur geweest met wát ik schreef. Ik wilde later, als ze me er op aan viel geen dingen terug hoeven draaien.

Ze reageerde eerst kort maar positief! Ze bood zelfs haar exuses aan voor de keren dat ze me gekwetst had! Hier was ik heel blij mee! Daar kon ik mee verder! Eindelijk eens een opening!

Totdat ik haar aan de telefoon kreeg! Het kwam er op neer dat ik het allemaal verkeerd zag, en dat het allemaal aan mij lag!

En toen was voor mij de maat vol! Ik vind haar gevoel belangrijk, maar mijn gevoel minstens zo belangrijk. Ik wil niet wéér alles naast me neer leggen en me aanpassen aan haar! Daar doe ik mezelf tekort mee! Ik wil mijn zusje niet verliezen maar niet ten koste van mezelf!

Toevallig kwam me iets onder ogen over een narsistische persoonlijkheidsstoornis. En ik ben geen psychiater, dus kan geen diagnoses stellen, maar ik viel bijna van mijn stoel! Het was eng! Griezelig gewoon! Want alles, maar dan ook alles, was ik mijn mail naar haar toe terug te vinden! Tot in de kleinste details!

Ik wil niet meer met haar verder! Het kost me meer energie dan het me oplevert! Maar het geeft wel een dubbel gevoel, want ik verbreek het contact met iemand die eigenlijk een stoornis heeft!

Groet Kristel

Oke Kristel,

Een beetje offtopic, maar heb ik goed geraden?

http://nl.wikipedia.org/wiki/Narcisme

Groeten, Lanfy,

Daar kwam Kristel zelf al op, dus weinig meer te raden dan toch?

vuurdoorn schreef: Ik wil niet meer met haar verder! Het kost me meer energie dan het me oplevert! Maar het geeft wel een dubbel gevoel, want ik verbreek het contact met iemand die eigenlijk een stoornis heeft!

niet noodzakelijk
als er al 20j een patroon bestaat waarin elke keer weer dezelfde persoon toegeeft dan is het logisch dat diegene die nooit inbindt meent het altijd bij het rechte eind te hebben.

]

vuurdoorn schreef: Ik wil niet meer met haar verder! Het kost me meer energie dan het me oplevert! Maar het geeft wel
een dubbel gevoel, want ik verbreek het contact met iemand die eigenlijk een stoornis heeft!

het blijft een probleem : je wilt helpen maar je blijkt machteloos te zijn !
het mag niet zo zijn dat jij er onderdoor gaat : dus denk aan zelfbescherming.
je zult eelt op je ziel krijgen.

appelfflap schreef: niet noodzakelijk
als er al 20j een patroon bestaat waarin elke keer weer dezelfde persoon toegeeft dan is het logisch dat diegene die nooit inbindt meent het altijd bij het rechte eind te hebben.

Lijkt logisch dat een gedragsstoornis geen ziekte is.

Ik vind dat tegenwoordig inderdaad wel erg veel onder de hoed van ziekte wordt geplaatst.
Iemand kan toch gewoon een grote egoïst zijn?
Het kan toch dat iemand zich gewoon chronisch misdraagt?
Dat kan wegens een ziekte, maar ook gewoon wegens (het aangeleerd zijn van) verkeerd gedrag.

Ik moet steeds denken aan wat mij altijd vroeger werd voorgehouden, als mijn broers en zussen en ik te lijden hadden onder negatief gedrag.
Zeker als het onderling was.
Het was of een ziekte of het was van de duvel.
Dit was voor mijn moeder een manier om te kunnen omgaan met negativiteit zonder kwaad te worden of te gaan haten.

Het is ook zo dat het de ontstane, negatieve emotie ook tempert, maar een eerlijke communicatie is ook voorbij en niet meer mogelijk vij dit soort reactie.
Plus dat een verkeert, scheef beeld ontstaat van de werkelijkheid binnen in de relatie.

vuurdoorn schreef:[

Toevallig kwam me iets onder ogen over een narsistische persoonlijkheidsstoornis. En ik ben geen psychiater, dus kan geen diagnoses stellen, maar ik viel bijna van mijn stoel! Het was eng! Griezelig gewoon! Want alles, maar dan ook alles, was ik mijn mail naar haar toe terug te vinden! Tot in de kleinste details!

Ik wil niet meer met haar verder! Het kost me meer energie dan het me oplevert! Maar het geeft wel een dubbel gevoel, want ik verbreek het contact met iemand die eigenlijk een stoornis heeft!

Groet Kristel

Het lijkt mij niet verstandig zelf zo'n diagnose te stellen. Je kan ook zonder zo'n diagnose tot de conclusie komen dat je niet met elkaar overweg kunt ook al ben je familie.Je zou het bij het verkeerde eind kunnen hebben en als betrokkene onvoldoende objectiviteit hebben en daarom een reden voor het niet over en weer opschieten vinden in een vermeende stoornis bij de ander. Als je er samen uit wil komen zou je een vorm van mediation kunnen proberen.

Als je er samen uit wil komen zou je een vorm van mediation kunnen proberen.

Hier heb ik ook al aan gedacht! Maar ze zal zelfs eerst ook de noodzaak in moeten zien! En die ziet ze niet! Alles gaat prima!

Alleen in een gesprek met haar red ik het niet. Heb het jaren geprobeerd. Ze praat zich er altijd onder uit. Dan heb ík haar niet goed begrepen e.d. Heb ík het anders beleefd dan zij! Dan voelt zij zich gekwetst omdat ik aangeef dat ze me gekwetst heeft! Daar is niet tegen op te praten!

Ik hoop stiekem dat mijn mail toch iets losmaakt bij haar! Ik heb zulke duidelijke voorbeelden gegeven, waar je gewoon niet onderuit kan. Maar ze is niet instaat om dingen eens vanaf een andere kant te bekijken.

Eigenlijk was het in onze jeugd al zo! Als er op school eens wat gebeurd was, trok ik het altijd naar mezelf. Was ook niet goed, want het lag niet altijd aan mij. Bij haar lag het altijd aan de andere kinderen.

Het gaat ook niet alleen over onze relatie. Ik zie haar ook dingen doen, waar ze zelf beter van wordt ten koste van een ander. Zielig zitten doen over situaties,medelijden opwekken, en er bij vertellen hoe goed ze er mee omgaat, maar niet inzien dat ze zelfs de aanleiding is voor die situatie.

Maar ik vraag me wel eens af: ziet ze het écht niet? Heeft ze het écht niet door? Of wil ze het niet inzien?

Ik neem voorlopig afstand van haar. Dat is veel beter voor mij.

Groet Kristel

Dag Vuurdoorn,

Dank voor het delen van je verhaal. Het is - ongeacht het label dat iemand volgens diagnostici heeft - moeilijk om met mensen samen te leven die moeilijk gedrag vertonen of heel erg zwaar op de hand zijn. Er zijn in mijn familie wel verschillende diagnoses gesteld. De diagnose voor een persoonlijkheidsstoornis (zoals borderline, schizotypische persoonlijkheidsstoornis en narcisme) blijft (gelukkig!) een twistpunt, ook onder psychologen.

Mag ik je wijzen op het forum van www.bpdfamily.com
Je kunt er veel steun vinden, ook als er nog geen diagnose heeft plaatsgevonden. Er zijn veel tips te vinden over omgaan met moeilijke mensen die niet willen/ kunnen veranderen. Echt een aanrader!

Het is verleidelijk om te zoeken naar bevestiging/ validation in elkaars verhalen, ook op dat forum. Projectie ligt op de loer. Blijf kritisch!

Veel liefs, Oldy

Het is voor mij volkomen duidelijk.

Onze verwachtingen om samen verder te gaan liggen mijlen ver uit elkaar.

Zij verwacht dat ik alles naast me neer leg, en haar zie als een geweldige vrouw, die altijd gelijk heeft, beter is dan mij, die mij wél kritiek mag geven, maar het zelf niet wil hebben, en wiens beleving beter is dan die van mij.

En ik verwacht van haar dat ze er serieus er op ingaat als ik aangeef dat ze over mijn gevoel is heen gegaan,en dat ze me gekwetst heeft. Die gewoon eens haar gemeende exuses aanbied, en dingen ook eens vanuit een ander bekijkt.

En ik wíl niet aan haar verwachtingen voldoen, en zij niet aan de mijne! En dan houd het op!

maar ik vind het heel vervelend!

Groet Kristel

Vuurdoorn, moedig van je dat je voor jezelf kiest. Jij kunt, mijns inziens, andermans problemen niet oplossen of iemand dwingen tot logisch/ rationeel nadenken; dat moet ieder voor zich bepalen.

Ik ervaar nu dat afstand nemen van familieleden (lees: afscheid nemen van mijn verwachtingen t.o.v. hen) niet eenvoudig is. Ik houd mezelf voor dat ik het recht heb mijzelf, mijn partner en evt. toekomstige kinderen in bescherming te nemen tegen .... ongezonde situaties en irrationaliteit. Ook al zijn het mijn eigen ouders en bepaalde familieleden die de ongezonde situaties veroorzaken.

Het is een dubbele rouwperiode voor mij momenteel: afscheid van irrationele denkbeelden/ geloof en afscheid van ongezonde familiebanden.



En dan tegen jezelf zeggen: be a big girl now!

Veel sterkte Vuurdoorn!

Het is een dubbele rouwperiode voor mij momenteel: afscheid van irrationele denkbeelden/ geloof en afscheid van ongezonde familiebanden.

En dan tegen jezelf zeggen: be a big girl now!

En afscheid nemen van je kind zijn en vooral ook: kind zijn van je ouders.
Dus je los scheuren tot een onafhankelijk wezen.

De weg naar volwassenheid gaat vaak gepaard met groeistuipen.

precies Oldy! Soms moet je voor jezelf kiezen en niet 'voor de lieve vrede" dingen accepteren die je eigenlijk niet accepteren kan!

Jij veel sterkte er mee!

Groet Kristel