Nieuwe ontwikkelingen in het Midden Oosten

[ChaimNimsky]

Gaza en de Palestijnen is maar een gering deeltje van de Arabische wereld.
En ik hoop van wel, maar ik héb maar zo het gevoel, dat het nooit écht wat zal worden tussen Arabieren en Israël.

Egypte heeft al sinds 1979 een vredesverdrag met Israel, Jordanië heeft sinds 1994 ook een vredesverdrag met Israel, in 2020 zijn de Abraham-akkoorden gesloten: de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Soedan normaliseerden hun betrekkingen met Israel, en de Arabische wereld verdiept de militaire, economische en beveiligingsrelaties met Israel, vooral door gedeelde zorgen over Iran.

[Gerard R.]

Gaza en de Palestijnen is maar een gering deeltje van de Arabische wereld.
En ik hoop van wel, maar ik héb maar zo het gevoel, dat het nooit écht wat zal worden tussen Arabieren en Israël.

Egypte heeft al sinds 1979 een vredesverdrag met Israel, Jordanië heeft sinds 1994 ook een vredesverdrag met Israel, in 2020 zijn de Abraham-akkoorden gesloten: de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Soedan normaliseerden hun betrekkingen met Israel, en de Arabische wereld verdiept de militaire, economische en beveiligingsrelaties met Israel, vooral door gedeelde zorgen over Iran.

Ja, maar ik heb dat altijd zo ongeveer als een gewapende vrede gezien. En wat moet je ook tegen een land met zo'n groot militair (en politiek) overwicht ook vanuit de VS? Ik zie het meer als een 'moetje' hoor. Wat ook heel verstandig is. Verder zal het denken over Israël nu anders zijn dan twee jaar terug.

[HierEnNu]

Het wegzetten van bestaande vredesverdragen als slechts een "moetje"
miskent de werkelijke dynamiek in de regio.

Egypte en Jordanië hebben niet ruim vier decennia lang vrede met Israël omdat ze daartoe gedwongen zouden zijn, maar omdat stabiliteit, handel, energie, waterveiligheid en grensbewaking in hun eigen belang zijn. Dat soort strategische keuzes houdt geen veertig jaar stand als het puur onder dwang zou zijn.

De recente normalisatie-akkoorden laten hetzelfde zien: landen als de VAE, Bahrein en Marokko stappen niet in diepe veiligheids- en technologie-samenwerking omdat ze militair in het nauw zitten, maar omdat ze vooruitkijken. De economische voordelen zijn concreet, en het gedeelde veiligheidsbelang ten aanzien van Iran is reëel.

De hardnekkige tegenstelling "Arabische wereld versus Israël" bestaat vooral
bij Islamistische bewegingen en in propaganda. In de praktijk zie je juist dat een
groeiend aantal Arabische staten de relatie met Israël normaliseert en verdiept:

• niet omdat het moet, maar omdat het loont.

[ChaimNimsky]

Egypte heeft al sinds 1979 een vredesverdrag met Israel, Jordanië heeft sinds 1994 ook een vredesverdrag met Israel, in 2020 zijn de Abraham-akkoorden gesloten: de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Soedan normaliseerden hun betrekkingen met Israel, en de Arabische wereld verdiept de militaire, economische en beveiligingsrelaties met Israel, vooral door gedeelde zorgen over Iran.

Ja, maar ik heb dat altijd zo ongeveer als een gewapende vrede gezien. En wat moet je ook tegen een land met zo'n groot militair (en politiek) overwicht ook vanuit de VS? Ik zie het meer als een 'moetje' hoor. Wat ook heel verstandig is. Verder zal het denken over Israël nu anders zijn dan twee jaar terug.

De economische, technologische en veiligheidsrelaties tussen Israel en de Arabische staten zijn de afgelopen twee jaar juist verdiept. Arabische regeringen laten zich in hun beleid niet leiden door publieke emotie, maar door strategische en economische stabiliteit.

[Gerard R.]

Egypte heeft al sinds 1979 een vredesverdrag met Israel, Jordanië heeft sinds 1994 ook een vredesverdrag met Israel, in 2020 zijn de Abraham-akkoorden gesloten: de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Soedan normaliseerden hun betrekkingen met Israel, en de Arabische wereld verdiept de militaire, economische en beveiligingsrelaties met Israel, vooral door gedeelde zorgen over Iran.

Ja, maar ik heb dat altijd zo ongeveer als een gewapende vrede gezien. En wat moet je ook tegen een land met zo'n groot militair (en politiek) overwicht ook vanuit de VS? Ik zie het meer als een 'moetje' hoor. Wat ook heel verstandig is. Verder zal het denken over Israël nu anders zijn dan twee jaar terug.

De economische, technologische en veiligheidsrelaties tussen Israel en de Arabische staten zijn de afgelopen twee jaar juist verdiept. Arabische regeringen laten zich in hun beleid niet leiden door publieke emotie, maar door strategische en economische stabiliteit.

Zou kunnen. Maar ik denk dat Arabieren nog steeds niet blij zijn met Israël.
Mijn idee, als ik het nieuws in gedachte houd, verder kan ik het moeilijk inschatten.
Ik ken en onderscheid het gewicht van belangen en emoties.

[Gerard R.]

Het wegzetten van bestaande vredesverdragen als slechts een "moetje"
miskent de werkelijke dynamiek in de regio.

Egypte en Jordanië hebben niet ruim vier decennia lang vrede met Israël omdat ze daartoe gedwongen zouden zijn, maar omdat stabiliteit, handel, energie, waterveiligheid en grensbewaking in hun eigen belang zijn. Dat soort strategische keuzes houdt geen veertig jaar stand als het puur onder dwang zou zijn.

De recente normalisatie-akkoorden laten hetzelfde zien: landen als de VAE, Bahrein en Marokko stappen niet in diepe veiligheids- en technologie-samenwerking omdat ze militair in het nauw zitten, maar omdat ze vooruitkijken. De economische voordelen zijn concreet, en het gedeelde veiligheidsbelang ten aanzien van Iran is reëel.

De hardnekkige tegenstelling "Arabische wereld versus Israël" bestaat vooral
bij Islamistische bewegingen en in propaganda. In de praktijk zie je juist dat een
groeiend aantal Arabische staten de relatie met Israël normaliseert en verdiept:

• niet omdat het moet, maar omdat het loont.

Laatste zin: jazeker, maar de oorlog heeft dat even geen goed gedaan. Terecht vind ik. Maar de motivatie van staten kan een andere zijn dan die van mij uiteraard. O ja, en wat loont dat moet meestal in onze wereld, kosten noch mensenlevens gespaard in dat geval.

[ChaimNimsky]

De economische, technologische en veiligheidsrelaties tussen Israel en de Arabische staten zijn de afgelopen twee jaar juist verdiept. Arabische regeringen laten zich in hun beleid niet leiden door publieke emotie, maar door strategische en economische stabiliteit.

Zou kunnen. Maar ik denk dat Arabieren nog steeds niet blij zijn met Israël.
Mijn idee, als ik het nieuws in gedachte houd, verder kan ik het moeilijk inschatten.
Ik ken en onderscheid het gewicht van belangen en emoties.

De belangen van Arabische regeringen zijn pro-stabiliteit en pro-samenwerking, en dat is precies waarom die samenwerking blijft bestaan en verdiept: toegang tot technologie, handel, water- en energieprojecten, veiligheid tegen Iran, etc. Dat maakt hen heel blij met Israel. Gevoelens op straat zijn irrelevant. De oorlog heeft de bestaande strategische samenwerking tussen Israel en Arabische staten juist versterkt.

[Gerard R.]

De economische, technologische en veiligheidsrelaties tussen Israel en de Arabische staten zijn de afgelopen twee jaar juist verdiept. Arabische regeringen laten zich in hun beleid niet leiden door publieke emotie, maar door strategische en economische stabiliteit.

Zou kunnen. Maar ik denk dat Arabieren nog steeds niet blij zijn met Israël.
Mijn idee, als ik het nieuws in gedachte houd, verder kan ik het moeilijk inschatten.
Ik ken en onderscheid het gewicht van belangen en emoties.

De belangen van Arabische regeringen zijn pro-stabiliteit en pro-samenwerking, en dat is precies waarom die samenwerking blijft bestaan en verdiept: toegang tot technologie, handel, water- en energieprojecten, veiligheid tegen Iran, etc. Dat maakt hen heel blij met Israel. Gevoelens op straat zijn irrelevant. De oorlog heeft de bestaande strategische samenwerking tussen Israel en Arabische staten juist versterkt.

Zou kunnen, schreef ik al. Maar als je 't zó direkt stelt, dan ga ik reuze twijfelen.

[ChaimNimsky]

De belangen van Arabische regeringen zijn pro-stabiliteit en pro-samenwerking, en dat is precies waarom die samenwerking blijft bestaan en verdiept: toegang tot technologie, handel, water- en energieprojecten, veiligheid tegen Iran, etc. Dat maakt hen heel blij met Israel. Gevoelens op straat zijn irrelevant. De oorlog heeft de bestaande strategische samenwerking tussen Israel en Arabische staten juist versterkt.

Zou kunnen, schreef ik al. Maar als je 't zó direct stelt, dan ga ik reuze twijfelen.

Volgens lekken van U.S. militaire documenten werken Israel en zes Arabische landen (Bahrain, Egypte, Jordanië, Qatar, Saoedi-Arabië, VAE) nu samen op beveiligingsgebied, met name tegen Iran (Bron: https://www.icij.org/news/2025/10/arab- ... k-reveals/). De Israelisch‑Arabische defensie- en wapenindustrie is sindsdien uitgebreid: er is sprake van gezamenlijke wapenbedrijven, en Israelische defensie-export groeit (Bron: https://vrede.be/nl/nieuws/de-militair- ... rmalisatie). Economisch zijn de Abraham-akkoorden belangrijk en volgens het INSS‑instituut is handel tussen Israel en de VAE sindsdien sterk toegenomen, o.a. vrijhandelsovereenkomst, en er zijn ook meer samenwerkingen op het gebied van water en klimaat tussen Israel en Arabische regeringen, bijvoorbeeld een Water for Electricity-project (Bron: https://www.inss.org.il/publication/abr ... s-5-years/). Een artikel op RD stelt dat in de Israelisch‑Arabische alliantie de veiligheidsbelangen sindsdien gedeeld zijn ( Bron), etc.

[Gerard R.]

De belangen van Arabische regeringen zijn pro-stabiliteit en pro-samenwerking, en dat is precies waarom die samenwerking blijft bestaan en verdiept: toegang tot technologie, handel, water- en energieprojecten, veiligheid tegen Iran, etc. Dat maakt hen heel blij met Israel. Gevoelens op straat zijn irrelevant. De oorlog heeft de bestaande strategische samenwerking tussen Israel en Arabische staten juist versterkt.

Zou kunnen, schreef ik al. Maar als je 't zó direct stelt, dan ga ik reuze twijfelen.

Volgens lekken van U.S. militaire documenten werken Israel en zes Arabische landen (Bahrain, Egypte, Jordanië, Qatar, Saoedi-Arabië, VAE) nu samen op beveiligingsgebied, met name tegen Iran (Bron: https://www.icij.org/news/2025/10/arab- ... k-reveals/). De Israelisch‑Arabische defensie- en wapenindustrie is sindsdien uitgebreid: er is sprake van gezamenlijke wapenbedrijven, en Israelische defensie-export groeit (Bron: https://vrede.be/nl/nieuws/de-militair- ... rmalisatie). Economisch zijn de Abraham-akkoorden belangrijk en volgens het INSS‑instituut is handel tussen Israel en de VAE sindsdien sterk toegenomen, o.a. vrijhandelsovereenkomst, en er zijn ook meer samenwerkingen op het gebied van water en klimaat tussen Israel en Arabische regeringen, bijvoorbeeld een Water for Electricity-project (Bron: https://www.inss.org.il/publication/abr ... s-5-years/). Een artikel op RD stelt dat in de Israelisch‑Arabische alliantie de veiligheidsbelangen sindsdien gedeeld zijn ( Bron), etc.

Duidelijk. Industrie en belangen de God, mensen doen er dan niet meer zo toe.

[ChaimNimsky]

Volgens lekken van U.S. militaire documenten werken Israel en zes Arabische landen (Bahrain, Egypte, Jordanië, Qatar, Saoedi-Arabië, VAE) nu samen op beveiligingsgebied, met name tegen Iran (Bron: https://www.icij.org/news/2025/10/arab- ... k-reveals/). De Israelisch‑Arabische defensie- en wapenindustrie is sindsdien uitgebreid: er is sprake van gezamenlijke wapenbedrijven, en Israelische defensie-export groeit (Bron: https://vrede.be/nl/nieuws/de-militair- ... rmalisatie). Economisch zijn de Abraham-akkoorden belangrijk en volgens het INSS‑instituut is handel tussen Israel en de VAE sindsdien sterk toegenomen, o.a. vrijhandelsovereenkomst, en er zijn ook meer samenwerkingen op het gebied van water en klimaat tussen Israel en Arabische regeringen, bijvoorbeeld een Water for Electricity-project (Bron: https://www.inss.org.il/publication/abr ... s-5-years/). Een artikel op RD stelt dat in de Israelisch‑Arabische alliantie de veiligheidsbelangen sindsdien gedeeld zijn ( Bron), etc.

Duidelijk. Industrie en belangen de God, mensen doen er dan niet meer zo toe.

Exact.

[dikkemick]

Gaza en de Palestijnen is maar een gering deeltje van de Arabische wereld.
En ik hoop van wel, maar ik héb maar zo het gevoel, dat het nooit écht wat zal worden tussen Arabieren en Israël.

Egypte heeft al sinds 1979 een vredesverdrag met Israel, Jordanië heeft sinds 1994 ook een vredesverdrag met Israel, in 2020 zijn de Abraham-akkoorden gesloten: de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Soedan normaliseerden hun betrekkingen met Israel, en de Arabische wereld verdiept de militaire, economische en beveiligingsrelaties met Israel, vooral door gedeelde zorgen over Iran.

O? Niet over gedeelde zorgen over Israël? Voor je het weet zitten overal kolonisten en heet Egypte misschien wel Egyptarel.

Vandaag gaan Bin Salman en Trump mogelijk praten over een Palestijnse staat. Er is in ieder geval 1 notoire dwarsligger.
1x Raden van wie deze uitspraak recent nog was:

'Nee dank u', sneerde de extreemrechtse minister van Financiën Bezalel Smotrich vorige maand in Saoedische richting. 'Blijf maar kamelen rijden in de woestijn.'

(Of heb ik het antwoord al gegeven? )

[HierEnNu]

Het wegzetten van bestaande vredesverdragen als slechts een "moetje"
miskent de werkelijke dynamiek in de regio.

Egypte en Jordanië hebben niet ruim vier decennia lang vrede met Israël omdat ze daartoe gedwongen zouden zijn, maar omdat stabiliteit, handel, energie, waterveiligheid en grensbewaking in hun eigen belang zijn. Dat soort strategische keuzes houdt geen veertig jaar stand als het puur onder dwang zou zijn.

De recente normalisatie-akkoorden laten hetzelfde zien: landen als de VAE, Bahrein en Marokko stappen niet in diepe veiligheids- en technologie-samenwerking omdat ze militair in het nauw zitten, maar omdat ze vooruitkijken. De economische voordelen zijn concreet, en het gedeelde veiligheidsbelang ten aanzien van Iran is reëel.

De hardnekkige tegenstelling "Arabische wereld versus Israël" bestaat vooral
bij Islamistische bewegingen en in propaganda. In de praktijk zie je juist dat een
groeiend aantal Arabische staten de relatie met Israël normaliseert en verdiept:

• niet omdat het moet, maar omdat het loont.

Laatste zin: jazeker, maar de oorlog heeft dat even geen goed gedaan. Terecht vind ik. Maar de motivatie van staten kan een andere zijn dan die van mij uiteraard. O ja, en wat loont dat moet meestal in onze wereld, kosten noch mensenlevens gespaard in dat geval.

Voor de buitenwereld klinkt het logisch om Israël publiekelijk te wijzen op het hoge aantal burgerslachtoffers. Dat past in het verwachtingspatroon van internationale diplomatie. Maar achter die façade speelt iets anders: veel Arabische staten zijn er allerminst rouwig om dat de Axis of Resistance zwaar is verzwakt.
Dat blok vormt voor hén immers net zo goed een strategische bedreiging als voor Israël.

Dat is geen steun voor geweld, maar een nuchtere constatering over belangen. Staten reageren zelden op basis van emoties of morele verontwaardiging; ze handelen volgens veiligheid, invloedssferen en machtsbalans. In dat licht is het begrijpelijk dat normalisatieprocessen een tijdelijke deuk oplopen, maar niet verdwijnen.
Zodra de rook is opgetrokken, komen diezelfde belangen weer bovendrijven.

[Gerard R.]

Het wegzetten van bestaande vredesverdragen als slechts een "moetje"
miskent de werkelijke dynamiek in de regio.

Egypte en Jordanië hebben niet ruim vier decennia lang vrede met Israël omdat ze daartoe gedwongen zouden zijn, maar omdat stabiliteit, handel, energie, waterveiligheid en grensbewaking in hun eigen belang zijn. Dat soort strategische keuzes houdt geen veertig jaar stand als het puur onder dwang zou zijn.

De recente normalisatie-akkoorden laten hetzelfde zien: landen als de VAE, Bahrein en Marokko stappen niet in diepe veiligheids- en technologie-samenwerking omdat ze militair in het nauw zitten, maar omdat ze vooruitkijken. De economische voordelen zijn concreet, en het gedeelde veiligheidsbelang ten aanzien van Iran is reëel.

De hardnekkige tegenstelling "Arabische wereld versus Israël" bestaat vooral
bij Islamistische bewegingen en in propaganda. In de praktijk zie je juist dat een
groeiend aantal Arabische staten de relatie met Israël normaliseert en verdiept:

• niet omdat het moet, maar omdat het loont.

Laatste zin: jazeker, maar de oorlog heeft dat even geen goed gedaan. Terecht vind ik. Maar de motivatie van staten kan een andere zijn dan die van mij uiteraard. O ja, en wat loont dat moet meestal in onze wereld, kosten noch mensenlevens gespaard in dat geval.

Voor de buitenwereld klinkt het logisch om Israël publiekelijk te wijzen op het hoge aantal burgerslachtoffers. Dat past in het verwachtingspatroon van internationale diplomatie. Maar achter die façade speelt iets anders: veel Arabische staten zijn er allerminst rouwig om dat de Axis of Resistance zwaar is verzwakt.
Dat blok vormt voor hén immers net zo goed een strategische bedreiging als voor Israël.

Dat is geen steun voor geweld, maar een nuchtere constatering over belangen. Staten reageren zelden op basis van emoties of morele verontwaardiging; ze handelen volgens veiligheid, invloedssferen en machtsbalans. In dat licht is het begrijpelijk dat normalisatieprocessen een tijdelijke deuk oplopen, maar niet verdwijnen.
Zodra de rook is opgetrokken, komen diezelfde belangen weer bovendrijven.

Ja, je hebt wel gelijk. Het is bar.

[dikkemick]

In hoeverre is Hamas werkelijk verzwakt? Is dit geen kat in het nauw?