Hoe had u zich de hemel voorgesteld?

[Jan van Lennip]

Ik heb toch altijd bewondering gekend met het voortduren van het "Hemel-idee". Ik bedoel, welk idee blijft nou meer dan 2000 jaar voortduren. Dat zet mij toch aan het twijfelen. Zou er toch iets zijn?

[Waarom?]

Ik heb toch altijd bewondering gekend met het voortduren van het "Hemel-idee". Ik bedoel, welk idee blijft nou meer dan 2000 jaar voortduren. Dat zet mij toch aan het twijfelen. Zou er toch iets zijn?

We slaan nog steeds bij elkaar de hersenen in.....,we weten al tienduizenden jaren dat het slecht voor de gezondheid is, en nog steeds blijft het idee doorduren dat het iets oplost.....dat zet me toch aan het twijfelen....lost het toch iets op?

[Maria]

Ik heb toch altijd bewondering gekend met het voortduren van het "Hemel-idee". Ik bedoel, welk idee blijft nou meer dan 2000 jaar voortduren. Dat zet mij toch aan het twijfelen. Zou er toch iets zijn?

Ik denk wel dat er iets is ja.
Nl. De hoop die sinds mensenheugenis bestaat, dat er na een ellendig leven een beter komt.
Of
De hoop van mensen dat als je je best doet in dit leven en het niet altijd de uitkomsten heeft, die je je zou wensen; dat je er toch later eens voor wordt beloond.
De hemel staat voor beloning, wat per definitie alleen gefantaseerd wordt, als er ook iets bestaat als straf.
Mensen willen nu eenmaal genoegdoening.
Is het door omstandigheden niet direct, dan later.

Maar boven alles heeft het iets te maken met het je bewust zijn van lijden in dit leven.
Lijden waar je geen macht over hebt het te minderen of te accepteren als bij het leven horend.
Ik denk dan ook dat mensen die lijden, meer behoefte hebben en denken aan een hemel hierna.
Niet voor niets zal de hele Bijbel uit elkaar vallen, als je het woord "lijden" schrapt.
De belofte van een betere plek of situatie na dit leven komt trouwens in heel veel religies/levensbeschouwingen terug.
Al is het maar een uiting in de vorm van " rust in vrede" oftewel tegenwoordig "RIP" wat ook door atheïsten nogal eens gebezigd wordt.
Vooral bij afscheid van mensen na een moeilijk leven of einde wordt dit vaak heel bewust gezegd.

[Jan van Lennip]

We slaan nog steeds bij elkaar de hersenen in.....,we weten al tienduizenden jaren dat het slecht voor de gezondheid is, en nog steeds blijft het idee doorduren dat het iets oplost.....dat zet me toch aan het twijfelen....lost het toch iets op?

Het lucht wel eens op hoor.

[Peter van Velzen]

Heb je het al eens gedaan dan?

[Jan van Lennip]

Heb je het al eens gedaan dan?

Zo vaak

[Peter van Velzen]

Een treurige zaak. We hebben een geweldadig persoon als forumlid. Gelukkig is het online vrij moeilijk iemand de hersens in te slaan.

[Jan van Lennip]

Een treurige zaak. We hebben een geweldadig persoon als forumlid. Gelukkig is het online vrij moeilijk iemand de hersens in te slaan.

Anders hadden we er nog een zeker...

[Boerenverstand]

Gershom, bedankt voor jouw vraag. Ik heb genoten van jouw bijdrage. Vooral het einde van jouw stukje bracht een glimlach op mijn gezicht. Ook anderen hier bedankt voor inkijk op het eeuwige leven. Ik zit weer vol nieuwe ideeën nu.

De hemel is een vaag begrip geweest. "Dicht bij God","Daar zullen wij Hem zien","Geen honger, geen dorst, geen lijden", "Hemelvreugde","Bruiloftsmaal". Dit was dan vooral hoe de gemeente het zag, waarin ik ben opgegroeid. Voor de dominee waar ik veel mee te maken had, was de volgende tekst van belang: "Johannes 14:2 - In het huis mijns Vaders zijn vele woningen".

Oneindig veel mogelijkheden in de hemel, aangepast aan de persoon. Op zich wel een vriendelijk idee. Als je van modeltreinen houdt, dan is daar in de hemel genoeg plaats voor. Die woningen kan je je heel groot voorstellen. Degene die modeltreinen verfoeit, heeft er geen last van. Die woont in een andere woning met lieve honden die, zonder de oren te pijnigen Russische opera's blaffen. Iemand die van fantasie houdt,woont tussen de elfen en kan toveren. Voor anderen zijn er maagden..., maar hoe lang blijven ze maagd, is dan niet het feest voorbij? Wel een beetje vrijzinnig allemaal, maar ach...

Voor die dominee was de hel gelukkig niet zo belangrijk. Die vergat hij dan ook te prediken, waar ik hem dankbaar voor ben. kersen plukken om mensen te troosten, begrijp ik wel. Hij was zo positief gestemd, dat hij was vergeten dat de hel toch wel degelijk genoemd wordt in het nieuwe testament. En ik kan u verzekeren dat het geen domme man was. Toen ik hem daar op wees, zag ik hem toch wel een paar keer slikken. Maar beter zo dan een voorganger die hel en verdoemenis preekt en zijn/haar denkbeelden daarbij op de bijbel baseert.

Zolang ik nog wat kon geloven, gaf dit idee van de hemel mij wel troost. Zoveel gemiste kansen in het leven. In de hemel zouden deze gemiste zaken en relaties opnieuw mogelijkheden worden er zou daar immers genoeg tijd voor zijn. Onrecht zou worden hersteld. Met het verdwijnen van mijn geloof, verdween ook de hemel, maar ook de troost. Nu moest ik het doen met dat vervelende leven hier op aarde. Dat was het dan. Dat is dan ook wel een aansporing om dit leven zo fijn mogelijk voor mijzelf en voor anderen te maken, of dat lukt is een tweede.

Daarbij beweren andere mensen nu in mijn omgeving, die zelf rotsvast geloven dat ze in de hemel komen, dat er een grote kans voor mij bestaat dat ik in de hel terechtkom. Ze zijn daar bezorgd en verdrietig over. Ze zijn er ook niet helemaal zeker over , valt mij op. Hoe troostvol is de hemel als andere (lieve) mensen naar de hel gaan? Hoe kunnen mensen die zogenaamd het beste voorhebben met andere mensen zich zo'n hemel (gekoppeld aan hel) voorstellen?

In mijn zoektocht later in het leven naar het hoe en wat, boeide mij het idee van "uittredingen" van Robert Monroe. Het idee dat de ziel het lichaam kan verlaten en astrale reizen kan maken. Dit met het idee dat als het mij zou lukken deze reizen te maken, het een soort van "bewijs" was dat er meer tussen hemel en aarde bestond. Maar dat uittreden is mij niet gelukt. Ik geloof het niet genoeg of misschien is er gebrek aan een ziel of had ik de verkeerde pyjama aan.

Nu stel ik vast dat ik nog nooit de hemel heb gezien. Ik heb er ook geen bewijs voor. Waarom dan mijn gedachten pijnigen met het idee van de hemel? Beter kan ik mij bezighouden met hier lekker eten maken voor mij, mijn partner en mijn kinderen. Hier op aarde lief zijn voor anderen en in ieder geval het anderen niet zo moeilijk maken dat hun leven een hel wordt op deze aarde.

Mocht er toch een hiernamaals zijn, dan is daar de tijd en plaats om de boeken van Randy Alcorn over de hemel te lezen. Dit als handleiding hoe de hemel te gebruiken of als kwelling met het besef wat ik allemaal voor eeuwig zal missen. Ik verspil mijn tijd er dan in ieder geval niet mee op aarde.

Ik zie dat ik in mijn tweede post al meer heb geplaatst dan ik in mijn eerste post heb aangegeven. Hopelijk kunt u mij dat vergeven.

[Maria]

Ik zie dat ik in mijn tweede post al meer heb geplaatst dan ik in mijn eerste post heb aangegeven. Hopelijk kunt u mij dat vergeven.

Je verrast jezelf nog eens met al deze wijze woorden, die uit je pen stromen, nu je eenmaal bezig bent.

[rhabarber]

Hoe had u zich de hemel voorgesteld?

Als de hel

[Gershom]

Boerenverstand schreef;

Zolang ik nog wat kon geloven, gaf dit idee van de hemel mij wel troost. Zoveel gemiste kansen in het leven. In de hemel zouden deze gemiste zaken en relaties opnieuw mogelijkheden worden er zou daar immers genoeg tijd voor zijn. Onrecht zou worden hersteld. Met het verdwijnen van mijn geloof, verdween ook de hemel, maar ook de troost. Nu moest ik het doen met dat vervelende leven hier op aarde. Dat was het dan. Dat is dan ook wel een aansporing om dit leven zo fijn mogelijk voor mijzelf en voor anderen te maken, of dat lukt is een tweede.

Zoveel gemiste kansen, zoveel onbeantwoorde liefdes, zoveel geflopte carriëres. Wie is dat niet overkomen? Maar wat is intussen wel gelukt? Is de ware toch komen opdagen? Ben je in staat geweest ondanks tegenslag iets van je dromen te realiseren? Mensen denken vaak dat zij getroost moeten worden, en gebruiken dan de hemel als lolly.
Terugblikkend op mijn eigen leven zie ik een doorsnee man. Met dromen, verlangens met verdriet en geluk, gevuld met zaken die ik beter had willen doen...Maar ook met humor en vreugde en verwondering...vooral dat laatste. Aan bijna alles wat naar was, zat weer een kant die meeviel. De tegeltjes wijsheid van een groot voetballer met rugnummer 14 was zo gek nog niet: "Ieder nadeel hep se voordeel".

Jij wilt graag het leven zo fijn mogelijk maken. Dat lijkt de sleutel tot succes. Het wordt nooit zo fijn als je gedroomd had, maar wel veel fijner dan je gevreesd hebt. Maar het leven is niet vervelend, daar maak je een vergissing. Goed er gebeuren nare dingen, en soms erg vaak. Je gaat plat op je bek, en je verliest een dierbare. Dan is een arm om je schouder wel nodig, iemand die begrijpt wat je doormaakt. Daarna moet je weer overeind, en dat vereist moed. Moed die je niet denkt te hebben. En als je dan eindelijk uit gejankt bent kan je toch weer verder. Zonder hemel, want dat is een ersatz troost.
Slechts wat je op eigen kracht kunt oplossen biedt troost, of tenminste verzoening met het lot.
Nu ik een beetje op het eindpunt van mijn leven sta, is er nog maar één ding dat ik werkelijk vrees. En dat is als mijn goede vrouw eerder zou doodgaan dan ik. Dan is troost een leeg woord. Het zal er niet zijn, en het is ook niet langer gewenst.

Waarom dan mijn gedachten pijnigen met het idee van de hemel? Beter kan ik mij bezighouden met hier lekker eten maken voor mij, mijn partner en mijn kinderen. Hier op aarde lief zijn voor anderen en in ieder geval het anderen niet zo moeilijk maken dat hun leven een hel wordt op deze aarde.

Je hebt de oplossing al bij de hand zie ik. Maak je eigen kleine hemeltje! Het duurt niet eeuwig, en dat maakt het lekker overzichtelijk . Je lijkt al aardig op je vader. Hij wilde het ook niet met zijn kinderen over de hel hebben. Beter dat het niet bestaat...beter voor hen...
Dat is de overweging van een wijs man.

[Boerenverstand]

Gershom, bedankt voor jouw mooie reactie.