Een twijfelende dominee

[Rereformed]

Dominees (oftewel diepreligieuze mensen) begrijpen Nietzsche op een manier die wellicht de essentie van Nietzsche vat en menig atheïst ontgaat.

Kun je dat verder toelichten? Ik ben nooit gelovig geweest en ben benieuwd wat jij denkt dat de essentie is die atheïsten ontgaat.
Ik kan me namelijk wel voorstellen dat Nietzsche niet zo uitgesproken haaks staat op wat een geboren atheïst al begrepen heeft zonder het er over te hoeven hebben.
Maar verras me maar, ik vind het een uitermate prikkelende uitspraak.

Ik ben ooit heel lang, - een jaar of zes - intensief met Nietzsche beziggeweest. Wat ik er toen over schreef is nu na negen of tenminste vijf jaar voor mij niet meer te evenaren. Ik ben uiteindelijk doodmoe geworden het over Nietzsche te hebben. Iedereen wil het over Nietzsche hebben, maar er is zelden iemand die hem ook wil gaan lezen. In iedere discussie moet ik vanaf een nulpunt beginnen. Maar om het je in een notendop uit te leggen: zo ongeveer alles wat Nietzsche schreef is een commentaar op het christelijk geloof en een poging om er een alternatief tegenover te zetten. Dit is iets wat een gelovige of ex-gelovige heel sterk opmerkt en ook als buitengewoon boeiend kan ervaren. Het alternatief dat hij geeft is een volkomen contrast met het christelijk geloof, maar blijft op bepaalde manieren toch affiniteit behouden met religieus geloof. Nietzsche's vader en grootvader waren dominee's. Hijzelf is een preker die zich fel uitlaat iedere keer wanneer hij zogenaamde decadentie opmerkt, iemand die zich ook voortdurend opwindt over de hypocrisie die als een soort van milieuverontreiniging onherroepelijk aan het christelijk geloof van alle tijden kleeft, iets waar iedere vrome gelovige van kan smullen. Hij ziet zichzelf niet enkel als een profeet die mensen aanklaagt en wakker schudt, maar uiteindelijk als iemand met een nog veel grotere impact: iemand die de geschiedenis in tweeën splitst, vóór hem en na hem. Iemand die zich zo over de vergissing van het christelijke tijdperk opwindt dat hij uiteindelijk zelfs een alternatieve bijbel schrijft. Daarin ontpopt hij zich bovendien nog tot een mysticus. Kortom, allemaal zaken die een gelovige of ex-gelovige aan alle kanten heel goed begrijpt en indruk maakt. Nietzsche heeft veel meer gemeen met de gelovige dan met een atheïst. Atheïsme puur in de betekenis van het ontbreken van enige ideologie is voor hem zelfs een ondeugd. Zijn motto is dat iedere kleur die je aan het leven geeft beter is dan kleurloosheid. Zijn allegorie over de dolleman die God zoekt en zijn angst voor nihilisme begrijp je alleen wanneer je ooit bijzonder vroom geweest bent.
Misschien dat Bram Beute er nog wat over kan zeggen.

Er is wel een topic over Nietzsche, dat toevallig begon naar aanleiding van een misverstaan van iets wat ik zei en een misverstaan van Nietzsche: http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... =44&t=6088" onclick="window.open(this.href);return false;
Het is een lang topic, maar imho bevat het de beste bijdragen van me die ik in al die tien jaar dat ik op dit forum meedoe neergepend heb. Na enige pagina's ruis ontpopt het zich tot een diepgaande analyse van Nietzsche's filosofie voor zover ik er wat van begrijp. Beter dan in dat topic kan ik het niet zeggen. Mijn analyses daar overtreffen wat ik een aantal jaren daarvoor allemaal opschreef in een commentaar op het boek Aldus sprak Zarathoestra: http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/ ... index.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[writer]

......
Mijn wil om te geloven heeft vooral te maken met Jezus. Ik ben diep onder de indruk van hem. Zijn tegendraadsheid, zijn ironie, maar dan niet als middel op zich, maar om mensen aan zichzelf te ontdekken en mensen te leren om echt om elkaar te geven, elkaar te waarderen, te zien staan, of zoals hij het noemt: van elkaar te houden, zoals ze van zichzelf houden. Een onmogelijk groot ideaal, maar ik geloof dat hij dat laat zien. Hij gaat daarin zover dat hij zelfs degenen die hem doodmartelen blijft liefhebben..........

Als ik Jezus als mens zie ga ik hierin helemaal met u mee er even van uitgaande dat Hij werkelijk zo is geweest en dat de evangelisten alles niet mooier hebben gemaakt.
Om te willen leven zoals Hij heb ik echter geen godsdienst nodig.
Maar ik kan me voorstellen dat mensen het voorbeeld van Jezus samen willen beleven en daarom in een kerk bij elkaar komen om daarover te praten, afgewisseld met mooie muziek en liederen. (Nederland zingt)
Dat is dan echter een heel anderen godsdienst dan in mijn jeugd.
Toen was Jezus niet zozeer om na te volgen maar diende Hij vooral als zoenoffer voor God vanwege onze zonden.
Dat was de kern van het christelijk geloof, Jezus als Borg en Middelaar, onze Verlosser en Zaligmaker.
En daar heb ik nog steeds heel veel moeite mee.
Offeren deden de heidenen om hun goden gunstig te stemmen, dieren en soms zelfs kleine kinderen.
Abram deed dat ook, hij beeldde zich in dat dat van zijn God, "onze" God, moest al kreeg het verhaal een andere wending.
De kerk heeft die onzinnige wreedheid van Godswege heel geraffineerd omgebogen, Abram werd als voorbeeld gesteld om sterk in je geloof te staan en het offer was een afspiegeling van de komende dood van Jezus.
Mede door het vereiste offer van Jezus kon ik niet langer geloven dat er een God bestaat die onze zonden pas kon vergeven als eerst zijn zoon gedood werd.
Dat slaat echt helemaal nergens op ook al brengt de kerk het in een mooier jasje, dat Jezus voor onze zonden is gestorven omdat God de wereld zo lief had.
Maar als je hier niet al te zwaar aan tilt, ja , dan wordt het geloven een stuk eenvoudiger.

Nu nog iets over Jezus als Gods Zoon.
Als Hij dat was dan heeft Hij van zijn godheid weinig laten merken.
Als deel van een drieënige God moet Hij geweten hebben dat er vele stromingen binnen de kerk zouden ontstaan o.a vanwege de Mariaverering, de voorzienigheid van God, de vrije wil van de mens,
de uitverkiezing, het begrip hel, de wederopstanding enz.
Tijdens zijn verblijf op aarde heeft hij voornamelijk de naastenliefde gepredikt, enkele opmerkingen over zijn godheid zijn hem waarschijnlijk jaren na zijn dood door de evangelisten in de mond gelegd.
Maar wat ik dus mis zijn uitspraken over de genoemde onduidelijkheden in de bijbel.
Jezus refereert wat naar de wetten van Mozes maar veel verder kwam Hij niet.
Geen duidelijke uiteenzetting over hoe wij de godsdienst moeten zien en wat ons te wachten staat.
Hij vond de problemen van die tijd belangrijker om zijn tijd mee te doden, de schijnheiligheid van de Farizeeën en verontreinigde tempels, lekker belangrijk voor de mensen van vandaag.
Als je dit soort vaagheden op je in laat werken moet je wel heel grote fan van Jezus zijn als je
om Hem het geloof in het bestaan van een God voor lief wil nemen.

[Pieter]

Even verder over verzoening en wat mij geleerd is in de kerk.

Gelukkig kwam ik ooit het volgende schrijven tegen en dat niet van een moderne rakker.Hij was een tijdgenoot van Spurgeon.

A.P.Adams, een methodisten dominee(die waarschijnlijk ook eerst is gaan twijfelen) schreef het volgende over verzoening in een artikel waarbij hij verschillende termen uitlegt.

Hier over de term"voorspraak" zegt hij het volgende:


Voorspraak
De gangbare opvatting aangaande de betekenis van dit woord is dezelfde als wij in verband met de voorgaande term hebben opgemerkt. In de algemeen aanvaarde theologie wordt Christus afgeschilderd als staande voor de Vader, terwijl Hij zijn wonden toont en voor de zondaar pleit; het orthodoxe gezang dat in de kerk zo dikwijls klinkt drukt deze gedachte uit :

"Vijf bloedende wonden draagt Hij die Hij op Golgotha ontving;
Krachtige gebeden gaan daarvan uit Zij pleiten sterk voor mij.
‘Vergeef hem, o vergeef’, roepen ze,‘Laat de verloste zondaar niet omkomen!’
De Vader hoort Hem bidden,Zijn Gezalfde waar Hij een welbehagen in heeft:
Hij kan zich niet afwenden van de aanblik van zijn Zoon...Mijn God is verzoend,Zijn stem van vergiffenis mag ik horen...”
(vertaald gezang uit het Engels)


Hier is de gedachte van Christus die bij de Vader pleit opdat Hij de zondaar mag vergeven; de onwilligheid van de Vader (die uiteraard onwillig is want anders zou de Zoon niet behoeven te pleiten) wordt tenslotte overwonnen door de vasthoudendheid van de Zoon en zo wordt God met de mens verzoend. Het is even verkeerd om een leugen te zingen dan om een leugen te prediken; het is even slecht om God door middel van een gezang te lasteren dan door middel van een preek. Het liedboek van de kerk moet net zo goed onder handen worden genomen als haar theologie; beiden zijn het spoor verschrikkelijk bijster.Wat is nu de waarheid met betrekking tot deze term? Het oorspronkelijke woord betekent eenvoudigweg “ontmoeten, converseren met, omgaan met” Hetzelfde woord komt in Hand.25:24 voor, waar het met “zich wenden tot” is weergegeven. Wat voor soort transacties heeft Christus nu met de Vader van wege ons? Ons antwoord op die vraag zal afhangen van het soort beeld dat wij van God hebben; als we de gedachte koesteren die door de gangbare opvatting wordt onderwezen, dan zullen we menen dat Christus pleit met een strenge en onverzoenlijke God, om Zijn gestrengheid te verzachten en Hem de zondaar gunstig gezind te maken. De grote prediker Spurgeon licht dit punt in één van zijn preken op de volgende wijze toe: hij vertelt een verhaal over een man in Cuba die enkele van de wetten van het eiland had overtreden en tot het vuurpeloton was veroordeeld; hij was in Engeland geboren en genaturaliseerd als Amerikaan, daarom trachtten de consuls van beide landen voor hem tussenbeide te komen, maar de plaatselijke overheid was hardnekkig en wraakgierig, en weigerde om hem los te laten, maar verklaarde dat hij moest sterven; derhalve werd de man op de vastgestelde tijd vanuit de gevangenis naar de plaats van executie geleid en een reeks van soldaten werd opgesteld om het dodelijke werk te doen; doch voordat het fatale salvo gelost had kunnen worden,verschenen de twee consuls op het toneel en nadat zij zich een weg naar de veroordeelde hadden gebaand wierpen zij de plooien van de Engelse en de Amerikaanse vlag over hem heen, en daagden de autoriteiten uit om op hem te schieten nu hij op die manier bedekt was. Die durfden dat niet, de man werd losgelaten en zijn leven was gered. Nu, zegt de heer Spurgeon, zolang ik bedekt ben met de mantel van Christus’ gerechtigheid kan God de schalen van Zijn gramschap niet op mij uitstorten, maar onbeschermd sta ik bloot aan de verschrikkelijke straffen voor een overtreden wet die uitgaan van een terecht vertoornde God; buiten Christus is er voor mij geen genade. Maar wanneer Christus tussen mij en de wet instaat - en ik door Hem wordt beschermd - (d.w.z. tegen God wordt beschermd), dan ben ik veilig. De preek gaat in deze lijn door.Denk toch eens over dit beeld na, hoe verschrikkelijk wordt Gods karakter hier gesmaad! In het voorbeeld wordt Hij met de Cubaanse autoriteiten vergeleken die dorstten naar het bloed van de overtreder van hun wetten; en Christus wordt afgeschilderd als de humane en dappere consuls die hun eigen levens riskeerden om het leven van een medemens te redden. Is zo’n voorstelling van zaken waarachtig?Nee, nee, duizendmaal NEE! Hoe onbedachtzaam en blind moeten mensen zijn om Christus op zo’n beestachtige manier tegenover God te stellen, Hij die juist de “glans van Zijn heerlijkheid en het uitgedrukte beeld van Zijn wezen” is! Maar als we God kennen, dan zullen we inzien dat Christus’ transacties met de Vader helemaal niet van dien aard zijn, maar dat de gedachte van een voorspraak geheel ten bate is van de mens. Het feit dat wij een vriend aan het hof hebben is tot onze troost en bemoediging; de Koning zelf heeft ons lief; maar dat is wel het laatste dat wij willen geloven, en om ons te helpen om deze gezegende waarheid in te zien,is Christus gegeven als middelaar, om de liefde van de Vader bekend te maken

[writer]

De verzoening kwam meestal pas aan het eind van de preek aan bod.
Volgens mij was het de spanning tussen de Vader en de Zoon die de oude kerkvaders gebruikten om hun achterban de ernst van het leven op te leggen.
Een vertoornde God en een pleitende Christus.
De Vader is zo heilig dat Hij niet anders kan dan de zondige mens eeuwig in de hel te straffen maar zijn Zoon neemt het voor ons op mits we ons bekeren van onze zonden en Hem als verlosser aannemen.
En dan moet God ons na onze dood wel vrijspreken, of Hij wil of niet, Christus heeft de hemel voor ons verdiend, ons gereinigd door zijn bloed!
Ik ken ze allemaal, Augustinus, Calvijn, Luther, Van Brakel, Smytegelt, vd Groe, Lodenstein, de gebroeders Erskine, Boston, Spurgeon en vele anderen. Mijn ouders en familie hadden de boekenkast er vol mee staan.
Een heel andere kijk op Jezus dan dominee Bram schetst, dat maakt het voor de gelovigen van vandaag allemaal wel wat makkelijker.
Jezus als voorbeeld in je leven.
En of al die bijbelverhalen dan echt gebeurt zijn, of er echt een paradijs is geweest, of er echt een God in een hemel bestaat is dan minder belangrijk, twijfelen mag dan zoals in het filmpje over Rien van Berg te zien is.
Wat kan een mens het zichzelf moeilijk maken, met of zonder twijfels.

[Maria]

Een heel andere kijk op Jezus dan dominee Bram schetst, dat maakt het voor de gelovigen van vandaag allemaal wel wat makkelijker.
Jezus als voorbeeld in je leven.
En of al die bijbelverhalen dan echt gebeurt zijn, of er echt een paradijs is geweest, of er echt een God in een hemel bestaat is dan minder belangrijk, twijfelen mag dan ............

Dit is jaren in meer of mindere mate ook mijn gedachte geweest tussen de perioden van wel erge twijfel en het definitief me geen christen meer noemen.

Dat lukt aardig zolang je er niet al te veel mee bezig houdt.
Maar dat lijkt me moeilijk als je dominee bent.

Nog bleef heel lang een soort godsgeloof in mijn leven.
Wat ik nu weet, in een soort pantheïstische vorm.
Je echt atheïst noemen is wezenlijk toch weer een andere stap.

[writer]

.....
Maar dat lijkt me moeilijk als je dominee bent.....

Mij niet.
Ik zou als ex-gelovige 's zondags best een mooie preek op de kansel kunnen afsteken.
Er staan zoveel mooie en spannende verhalen in de bijbel waar je over kunt praten.
Zo echt menselijk.
En vervolgens dat betrekken op onze tijd.
En ook de mensen voorhouden hoe onbaatzuchtig Jezus was.
Een mooie psalm als besluit en iedereen blij.
Thuisgekomen zou ik nog helemaal in de mood met veel vibrato "Vaste rots van mijn behoud" op mn viool spelen om vervolgens op mn mountainbike te springen en in de bossen op de Veluwe alles achter me laten.
Mooi beroep dominee hoor, laat de mensen maar geloven wat ze willen geloven.
Van contradicties hebben ze gelukkig nog nooit gehoord, dan zou het wel wat moeilijker worden
al denk ik wel dat ik me eruit zou redden.

Want wij zien nu door een spiegel in een duistere rede, maar alsdan zullen wij zien aangezicht tot aangezicht; nu ken ik ten dele, maar alsdan zal ik kennen, gelijk ook ik gekend ben.
(1 Korinthiërs 13:12)

[Samante]

Hoewel ik geen absolute zekerheid heb en die ook wel niet zal krijgen, wil ik toch geloven en geloof ik. Dat is geen trucje of jezelf aan je haren uit het moeras trekken. Ik ervaar het eerder als iets dat mij gegeven wordt. Zoals je verliefd kunt worden. Je bent er voor 100% bij betrokken en toch overkomt het je. Zoiets is geloven voor mij ook. En net zoals je jezelf niet kunt dwingen niet verliefd te zijn als je het wel bent, zo kan ik ook niet niet-geloven. Misschien kan ik het langzamerhand wel laten uitdoven door me er niet meer mee bezig te houden, maar die behoefte voel ik niet. Tegelijkertijd wil ik mij ook niet afsluiten voor vragen en twijfels, maar ze onder ogen zien.

Welkom dominee.

Voor mij is geloof meer een vorm van vertrouwen.
Het neemt bij mij angst weg voor de dood, omdat ik mezelf zie als een spiritueel wezen dat een lichaam heeft, en dat het wezen hoe dan ook blijft bestaan.

Het troost mij bij sterfgevallen van mijn dierbaren, omdat ik erop vertrouw dat zij ook nog steeds bestaan, al is dat niet in dezelfde stoffelijke vorm. Ook vertrouw ik erop dat je als spiritueel wezen willekeurig welk leven ook kunt leven en dus in feite geen afscheid hoeft te nemen van je dierbaren als je sterft en elk moment van hun leven bij hen bent.

Ook geeft mijn geloof het vertrouwen dat er niet zoiets als een oordeel bestaat, omdat echte onvoorwaardelijke liefde per definitie niet zal oordelen, en al helemaal niet met een echt vrije wil.

[Maria]

.....
Maar dat lijkt me moeilijk als je dominee bent.....

Mij niet.
Ik zou als ex-gelovige 's zondags best een mooie preek op de kansel kunnen afsteken.

Dat gedeelte is idd. niet moeilijk.
Dat doen toch zoveel dominees.
Wie weet of ze zelf geloven wat ze prediken?
Maar zou je dat willen?
Zou je jezelf niet hypocriet voelen, toch minstens een leugenaar?

Thuisgekomen zou ik nog helemaal in de mood met veel vibrato "Vaste rots van mijn behoud" op mn viool spelen.

Een goed stukje muziek zal altijd een goed stukje muziek blijven.

om vervolgens op mn mountainbike te springen en in de bossen op de Veluwe alles achter me laten

Zo klinkt het alsof je iets wil ontvluchten.

Mooi beroep dominee hoor, laat de mensen maar geloven wat ze willen geloven.

Als je zo je leven door wil brengen en er geen moeite mee hebt hypocriet te zijn.
Ja dan.......

Edit:
Mag ik aannemen, dat je dit satirisch bedoelde?

[PietV.]

Dat gedeelte is idd. niet moeilijk.
Dat doen toch zoveel dominees.
Wie weet of ze zelf geloven wat ze prediken?
Maar zou je dat willen?
Zou je jezelf niet hypocriet voelen, toch minstens een leugenaar?

Een aantal jaren geleden hadden wij hier een voorganger, een afgestudeerde theoloog, van de vergadering der gelovigen. Na een langdurige discussie kwam hij tot andere inzichten. Het werd hem daarna dus teveel om de gemeente dingen te vertellen waar hij zelf niet achter stond. Op het blog Staat Geschreven loopt ook een theoloog rond die preekte in baptistenkringen. Hij schreef met zijn collega een kritisch boekje en dit kwam terecht bij de achterban. Dit resulteerde in het beëindigen van het dienstverband. Dit zijn slechts een paar anekdotes, Klaas Hendrikse is voor velen het dissidente boegbeeld, maar er lopen er veel rond. En een deel houdt zijn mond en draait gewoon een grammofoonplaat af. En zal misschien nog beter functioneren dan anderen. Geen belerend vingertje of drammerig wijzen naar leerstellingen maar gewoon even een kop koffie drinken en praten over alledaagse zaken. En de gemeente zal zeggen de dominee doet echt heel normaal aan niets merk je dat het een dominee is.

[Maria]

En zal misschien nog beter functioneren dan anderen. Geen belerend vingertje of drammerig wijzen naar leerstellingen maar gewoon even een kop koffie drinken en praten over alledaagse zaken. En de gemeente zal zeggen de dominee doet echt heel normaal aan niets merk je dat het een dominee is.

Misschien, dat de afvallige dominee vanuit een humanistische basis nog wel zo'n goede pastor kan zijn voor zijn gemeente leden.
Ik heb in mijn praktijkjaren, zonder te liegen, ook mensen het hunne kunnen laten en hen zelfs kunnen begeleiden in de vorm van begrip voor datgene, wat op dat moment goed voor hen leek.
Dat leer je vanzelf, als je dat tenminste wil.
Mijn religieuze verleden heeft daar uiteraard wel bij geholpen.
Ik heb er ook geen moeite mee om mensen te zeggen, dat ik het fijn vind dat ze hoop en kracht uit hun geloof kunnen putten zonder me hypocriet te voelen.
Maar alleen als ze daar zelf mee komen.
Als ze maar niet vergeten zich ook in hun ergste twijfel te uiten.

Ieder het zijne.
Maar meehuilen met de wolven?
Nee, dat zou ik niet kunnen.

[HenkM]

@ Rereformed: Nietsche ziet in zijn Übermensch een persoon die (helemaal) geen god (meer) nodig heeft.

Maar ik moet dat onderhavige topic (Nietsche) nog eens aanvallen ... (met lezen, bedoel ik)

[PietV.]

Ieder het zijne.
Maar meehuilen met de wolven?
Nee, dat zou ik niet kunnen.

Nee, dat zou ook voor mij niet zijn weggelegd. Om je hele leven een rol te vervullen, die haaks staat op hetgeen waar je eigenlijk voor staat, dat lijkt me tamelijk onmenselijk.

[writer]

....
Mag ik aannemen, dat je dit satirisch bedoelde?

Nee hoor, een preek van mij zou als volgt kunnen beginnen:
(Ongelovigen kunnen nu stoppen met verder lezen)
Er waren eens drie landlopers, op zoek naar voedsel.
Aangekomen bij de herdersvorst Abraham klopten ze bij hem aan en de aanvoerder zei: "Ik ben God en de andere twee zijn engelen, we komen even met je praten"
Abraham was van dit hoge bezoek helemaal onder de indruk en liet een maaltijd voor hen bereiden.
Nadat ze hun buik vol hadden gegeten wilden ze wat terug doen en zeiden dat hij een zoon zou krijgen.
Ze dachten dat een rijk iemand vast wel een jonge vrouw zou hebben, schoon van aangezicht.
Helaas, misgegokt, zijn vrouw ging al naar de honderd.
Zoals vrouwen eigen is was Sara nieuwsgierig wat die drie vreemdelingen allemaal te vertellen hadden en luisterde zij hun gesprek af.
Vrouwen hebben meestal betere voelhorens en vertrouwde zij het drietal niet.
Toen ze hoorde dat ze zwanger zou worden kon ze achter het tentdoek haar lachen niet inhouden.
De oudste van de drie kon zijn uitspraak echter moeilijk intrekken dus hield hij vol dat ze een zoon zou baren en het vervolg van de geschiedenis toont aan dat een wonder altijd mogelijk blijft ook vandaag aan dag nog, als je er maar in wil geloven.
Om te voorkomen dat ze nog een blunder zouden begaan gingen ze er na de maaltijd snel van door.
Abraham, nog steeds vereerd met hun bezoek, liep een eindje met ze mee.
Al wandelend kreeg de leider van het drietal nog een slim idee om eventuele twijfels over zijn godheid weg te nemen.
Vlakbij de steden Sodom en Gomorra lag een slapende vulkaan.
Maar tijdens hun stroperijen hadden zij gezien dat die aan het ontwaken was en bij een uitbarsting kon het niet missen dat Sodom bedolven zou worden.
Dus zei hij zelfverzekerd dat hij vanwege alle orgiën aldaar de stad Sodom door vuur en zwavel ging vernietigen.
Abraham nam dat voor waar aan maar nam het in zijn eenvoud wel voor de rechtvaardigen in die stad op.
Hij wist echter wel dat die er amper waren en bij tien rechtvaardigen aangekomen vroeg hij niet verder.
Thuisgekomen zal Sara wel gezegd hebben dat hij het helemaal verkeerd had aangepakt.
Zij zou over de onschuldige kinderen zijn begonnen, waarom die ook gedood moesten worden.
Abraham staat dan wel bekend als de man van het grote geloof maar binnenstents overheerste de nuchterheid van Sara.
Toen hij jaren later hun zoontje Izak bijna had geofferd en Izak thuisgekomen alles aan zijn moeder vertelde is ze vast goed te keer gegaan.
Of Abraham wel goed bij zijn hoofd was om hun zoontje vast te binden en net te doen alsof hij hem wilde doodsteken om daarna te verbranden tot een lieflijke geur des Heeren.
Van die spelletjes was zij niet gediend.
Ze zal Izak wel nooit meer met hem hebben meegegeven.
Geen lofzang van haar over de God van Abraham zoals bij Maria "Mij geschiedde naar Uw woord"
Abram keek echter meer naar de uitgekomen voorspellingen, voor hem het ultieme bewijs van hun godheid.
En zo, beste mensen, toont deze geschiedenis aan dat we God overal kunnen ontmoeten.
Ook vandaag aan de dag nog, Hij is daar waar je Hem wil zien.
Hij klopt aan en zegt "Doe open"
Abraham deed open, doet u dat ook?

[Maria]

[PietV.]

Abraham deed open, doet u dat ook?

Je hebt goed opgelet, deze slotconclusie heb ik eindeloos gehoord. Ik heb net als Mariakat even hard gelachen. Heel beeldend verteld, je roeping ligt open .