Mijn geloof verliezen was iets anders kappen met de kerk.
Geplaatst: 24 jul 2011 17:13
2 jaar lid en nu toch mijn verhaal.
Je geloof verliezen, ineens of beetje bij beetje is soms een heel ingewikkeld en kan heel moeizaam zijn met tijden van twijfel, spijt en schuldbesef.
Lang niet altijd een snel en bevrijdend proces.
Na mijn belijdenis als jong volwassene ben ik steeds intenser gaan luisteren in de kerk en denken over mijn geloof.
Twijfels kwamen er als maar meer.
Maar dat is normaal, had ik geleerd.
De mens is geneigd tot alle kwaad en de duivel trekt waar hij trekken kan.
Totdat ik een preek aanhoorde, waarin de dominee het had over twijfelaars.
Twijfelaars en hypocrieten waren een doorn in het oog van Jezus.
Had Hij niet eens gezegd?:
"Wie niet voor mij is, is tegen mij."
Ik voelde me rechtsstreeks aangesproken.
Ik heb toen besloten me niet meer te laten ziek maken door twijfel, maar de keuze te maken.
Ik kon geen volmondig en altijd durend ja meer zeggen, dus het werd nee.
Daarmee voldeed ik aan de wensen van Jezus, vond ik.
Dit was een duidelijke verstandelijke keuze, wat dus niet echt rationeel gedacht was, want hoe kun je in hemelsnaam besluiten om niet meer te geloven?
Dus... wat te voorzien was, volgden er jaren van "semi-geloofsgevoelens".
Spiritualiteit, je open zetten voor wat mensen over de wereld geloven en het zoeken van de rode draad, zoals ik dat noemde.
Het proberen te vinden van datgene wat ons in spirituele zin verbindt .
Niet gebonden aan de leerredes van een bepaalde religie.
Jezus als leermeester en filosoof bleef voor mij zeer belangrijk.
Ook nu nog vind ik hem te vergelijken met andere vaag legendarische/historische of wat je maar wil figuren, die wat te zeggen hebben gehad in deze wereld en waar je als mens wat aan kunt hebben.
Daarbij kwamen Boeddha, Confucius, het Taoïsme.
Laotse, ook zo'n wijze.
Zelfs heb ik me enige tijd verdiept in het spiritisme.
Kortdurend.
Iets wat daarna pas komt, is het je officiëel distanciëren van de kerk.
Je officiëel uit laten schrijven, als je eerst heel bewust lidmaat bent geworden en een tijd bent geweest.
Ook dat duidelijk maken naar je kerkgemeenschap/familie
Het echte verbreken van de banden met de kerk, heeft bij mij nog heel lang geduurd.
Want stel je voor, dat ik ooit weer tot geloof zou komen en wat betekent nou zo'n inschrijving waar ik geen last van had?
Elk jaar een klein bedrag betalen, wat die kerk af moet dragen voor ieder lid aan de Synode.
Dat kon er nog wel af.
Van velen hoor ik en ik lees het ook, dat mensen gekapt zijn vanwege de daden van de kerk en zijn leden.'
Vooral het hypocriete hiervan.
Ik geloof niet in je geloof in een eeuwig leven verliezen, omdat de wereldse (plaatselijke) organisatie niet deugt.
Ikzelf denk, dat dat niet een reden kan zijn om je geloof te verliezen, maar wel om daarna officiëel ermee te kappen en de banden met de kerk door te snijden.
De meeste mensen, net als ik, hebben dan al geen geloof meer, maar waren nog niet uit de kast of hadden nog geen definitieve openbare breuk met hun geloofsgemeenschap.
Zo heb ik mijn definitieve opzegging gedaan, exact, toen het gedrag van de mensen van het kerkbestuur voor mij niet langer acceptabel was.
Ik kreeg een schrijven van het bestuur over de vrijwillige bijdrage, waar ik dus nooit aan mee deed, daar ik ook geen gebruik maakte van de fasciliteiten van de kerk.
Kerkmensen zelf zijn ook nooit bij mij verschenen.
Jezus had zo veel voor ons gedaan, daarom moesten we ook iets terug doen aan de kerkelijke gemeente.
Als we dat niet eens deden in de vorm van een kerkelijke bijdrage, (voorstel * % van inkomen), dan zou ons geloof niet geloofwaardig zijn.
Ja, zo stond het er letterlijk in de (bedel)brief.
Geen onderscheid, tussen wel of niet draagkrachtigen, gewoon een %, alsof de absolute minima dat nog wel zouden kunnen missen.
En nu komt het.
Ze hadden per jaar al zoveel in kas, dat ze dan misschien een volledige eigen dominee zouden kunnen inhuren ipv. er een te delen met een kleine buur-gemeente.
En dat voor een piepkleine gemeente met een paar honderd ingeschreven.
Wat die andere gemeente dan moest doen als wij niet voor de helft meebetaalden, werd niet over gesproken.
Ik ben toen zooooooooo laaiend geworden.
Ik had ooit in mijn leven besloten, me nooit van streek te laten maken door centenkwesties en nu kreeg ik dit opgedrongen.
Duidelijk was, wat me stond te doen.
Uitschrijven.
Je geloof verliezen, ineens of beetje bij beetje is soms een heel ingewikkeld en kan heel moeizaam zijn met tijden van twijfel, spijt en schuldbesef.
Lang niet altijd een snel en bevrijdend proces.
Na mijn belijdenis als jong volwassene ben ik steeds intenser gaan luisteren in de kerk en denken over mijn geloof.
Twijfels kwamen er als maar meer.
Maar dat is normaal, had ik geleerd.
De mens is geneigd tot alle kwaad en de duivel trekt waar hij trekken kan.
Totdat ik een preek aanhoorde, waarin de dominee het had over twijfelaars.
Twijfelaars en hypocrieten waren een doorn in het oog van Jezus.
Had Hij niet eens gezegd?:
"Wie niet voor mij is, is tegen mij."
Ik voelde me rechtsstreeks aangesproken.
Ik heb toen besloten me niet meer te laten ziek maken door twijfel, maar de keuze te maken.
Ik kon geen volmondig en altijd durend ja meer zeggen, dus het werd nee.
Daarmee voldeed ik aan de wensen van Jezus, vond ik.
Dit was een duidelijke verstandelijke keuze, wat dus niet echt rationeel gedacht was, want hoe kun je in hemelsnaam besluiten om niet meer te geloven?
Dus... wat te voorzien was, volgden er jaren van "semi-geloofsgevoelens".
Spiritualiteit, je open zetten voor wat mensen over de wereld geloven en het zoeken van de rode draad, zoals ik dat noemde.
Het proberen te vinden van datgene wat ons in spirituele zin verbindt .
Niet gebonden aan de leerredes van een bepaalde religie.
Jezus als leermeester en filosoof bleef voor mij zeer belangrijk.
Ook nu nog vind ik hem te vergelijken met andere vaag legendarische/historische of wat je maar wil figuren, die wat te zeggen hebben gehad in deze wereld en waar je als mens wat aan kunt hebben.
Daarbij kwamen Boeddha, Confucius, het Taoïsme.
Laotse, ook zo'n wijze.
Zelfs heb ik me enige tijd verdiept in het spiritisme.
Kortdurend.
Iets wat daarna pas komt, is het je officiëel distanciëren van de kerk.
Je officiëel uit laten schrijven, als je eerst heel bewust lidmaat bent geworden en een tijd bent geweest.
Ook dat duidelijk maken naar je kerkgemeenschap/familie
Het echte verbreken van de banden met de kerk, heeft bij mij nog heel lang geduurd.
Want stel je voor, dat ik ooit weer tot geloof zou komen en wat betekent nou zo'n inschrijving waar ik geen last van had?
Elk jaar een klein bedrag betalen, wat die kerk af moet dragen voor ieder lid aan de Synode.
Dat kon er nog wel af.
Van velen hoor ik en ik lees het ook, dat mensen gekapt zijn vanwege de daden van de kerk en zijn leden.'
Vooral het hypocriete hiervan.
Ik geloof niet in je geloof in een eeuwig leven verliezen, omdat de wereldse (plaatselijke) organisatie niet deugt.
Ikzelf denk, dat dat niet een reden kan zijn om je geloof te verliezen, maar wel om daarna officiëel ermee te kappen en de banden met de kerk door te snijden.
De meeste mensen, net als ik, hebben dan al geen geloof meer, maar waren nog niet uit de kast of hadden nog geen definitieve openbare breuk met hun geloofsgemeenschap.
Zo heb ik mijn definitieve opzegging gedaan, exact, toen het gedrag van de mensen van het kerkbestuur voor mij niet langer acceptabel was.
Ik kreeg een schrijven van het bestuur over de vrijwillige bijdrage, waar ik dus nooit aan mee deed, daar ik ook geen gebruik maakte van de fasciliteiten van de kerk.
Kerkmensen zelf zijn ook nooit bij mij verschenen.
Jezus had zo veel voor ons gedaan, daarom moesten we ook iets terug doen aan de kerkelijke gemeente.
Als we dat niet eens deden in de vorm van een kerkelijke bijdrage, (voorstel * % van inkomen), dan zou ons geloof niet geloofwaardig zijn.
Ja, zo stond het er letterlijk in de (bedel)brief.
Geen onderscheid, tussen wel of niet draagkrachtigen, gewoon een %, alsof de absolute minima dat nog wel zouden kunnen missen.
En nu komt het.
Ze hadden per jaar al zoveel in kas, dat ze dan misschien een volledige eigen dominee zouden kunnen inhuren ipv. er een te delen met een kleine buur-gemeente.
En dat voor een piepkleine gemeente met een paar honderd ingeschreven.
Wat die andere gemeente dan moest doen als wij niet voor de helft meebetaalden, werd niet over gesproken.
Ik ben toen zooooooooo laaiend geworden.
Ik had ooit in mijn leven besloten, me nooit van streek te laten maken door centenkwesties en nu kreeg ik dit opgedrongen.
Duidelijk was, wat me stond te doen.
Uitschrijven.
