Gerco bad als kind iedere dag om een nieuw hartje

[Maria]

Waarom moet ik nu toch wel heel erg denken aan een Stockholm syndroom?
Of minstens het product van een narcistische opvoeding?

Gerco bad als kind iedere dag om een nieuw hartje: "Ik wilde huilen om mijn zonden, want zo moest het"

Ik kan me nog goed herinneren hoe het op de dag van de begrafenis bij Nathalie, de laatste baby van de drie, ging. Mijn ouders vroegen of ik het kistje dicht wilde schroeven, maar dat wilde ik niet. Toen deden mijn ouders dat, zittend op het kraambed. Ondertussen zongen we verschillende liederen, waaronder Psalm 68 vers 10."

"Ik was pas acht jaar oud", vervolgt Gerco. "Ik zag iedereen vol met tranen en dacht: ik wil die volkomen uitkomst ook. Dan word ik misschien toch een keer bekeerd. Ik zag naar zo'n bijzonder moment uit. Elke dag bad ik om een nieuw hartje en ieder jaar opnieuw dacht ik: misschien is dit dan het jaar waarin ik een nieuw hartje krijg. De dominee zei dat je daar eerst genoeg zondebesef voor moest hebben. Ik was soms ook bang voor de hel. Als ik dat vertelde werd tegen me gezegd dat ik maar veel om een nieuw hartje moest bidden. Dus ik weer bidden, maar er kwam geen nieuw hartje. God moest je immers bekeren en eigenlijk moest je gewoon wachten totdat dit gebeurde. Een mens kan het zelf niet. En ik dacht dat ik niet genoeg zondebesef had."

Het zorgde ervoor dat Gerco soms geforceerd op zoek ging naar dat zondebesef. "Ik lag wel eens in mijn bed 's nachts en dan bedacht ik alle zonden die ik had gedaan en wreef in mijn ogen. Ik wilde huilen om mijn zonden en er wakker van liggen, want zo moest het. Maar het lukte niet. Later kwam ik erachter dat je simpelweg een zondaar bent die op weg is naar de eeuwigheid. Die wetenschap is eigenlijk genoeg. Ik dacht toen ook aan de tekst dat 'wie gezond zijn de medicijnmeester niet van node hebben'. Maar ik bén ziek, zelfs als ik mezelf niet ziek voel.

[Maria]

Waarom moet ik nu toch wel heel erg denken aan een Stockholm syndroom?
De geest van dit kleine jongetje was absoluut gegijzeld door de denkbeelden, die hij opgedrongen kreeg. Voor hemzelf kon hij geen kant uit. Het enige wat hem geestelijk uiteindelijk redding bracht was de gijzelnemer te geloven, zich over te geven aan de beschuldiging dat hij niet genoeg zijn best deed en zelfs van hem te gaan houden, omdat deze blijkbaar de enige was die van hem hield ondanks dat hij niet kon gehoorzamen.


Of minstens het product van een narcistische opvoeder?
Een narcist weet het altijd zo te draaien, dat hem geen schuld treft, maar het slachtoffer zo weet te manipuleren, dat die uiteindelijk gaat geloven dat alle slechts aan zichzelf te wijten is, omdat hij nu eenmaal altijd fout zit of hij dat nu wil of niet. En dat de narcist de enige is die toch nog wel het beste met hem voor heeft en van hem houdt.
Het slachtoffer zo overtuigd raakt dat het ook altijd zo is, en wat een leven lang door kan werken.

Het lijkt alsof ik dit direct kan plaatsen.
Hoef ik niet eens moeite voor te den.
Veelmensen denken, dat dit uit lang vervlogen tijden stamt.
Nu, dit blijkt voor velen nog actueel.
En zeker onder de ondertussen minder of meer ouderen, voor wie dit al een leven lang geldt

[PietV.]

@Maria; zulke diepgaande gedachten krijg ik er helaas niet uit. Zodra ik lees dat mensen bidden voor een nieuw hartje krijg ik al een lachstuip. Tijdens een kortstondig evangelisch avontuur vond ik het al zeer bijzonder dat het hartje altijd naar boven kwam drijven. Google net even op Jezus en hartje. 10 bladzijden vol verwijzingen. Jezus moet in je hartje komen, een nieuw hartje, je hartje openstellen zijn er maar een paar van. Het lijkt er sterk op dat religie iets kinderachtigst losmaakt bij mensen. Nu klinkt het ook beter dan verander iets in de regio amygdala en dan met name bij de hippocampus. Wat meer to the point is dan vragen om een donorhart terwijl je het niet nodig hebt.

[Maria]

@Maria; zulke diepgaande gedachten krijg ik er helaas niet uit. Zodra ik lees dat mensen bidden voor een nieuw hartje krijg ik al een lachstuip.

Ik begrijp dat, als je het niet zelf hebt meegemaakt en als het om volwassen personen gaat.
En je niet weet hoe iemand zo is geworden..

Het antwoord ligt dan bij het verhaal van zo'n jongeman, die zijn verhaal vertelt.
Hoe hij het als jongetje al met 8 jaar beleefde.
En dat is wat ik herken, ook al is de mate waarin bij velen verschillend.

Het is wat hij kreeg geleerd, maar geen weg in kon vinden, dan alleen verwardheid, angst en nog meer volhouden zijn uiterste best te doen.
Zo wordt de hele verdere jeugd bepaald en gaat hij de volwassenheid in en zal het zijn eigen kinderen ook weer vertellen.
Zeker als hij, zoals deze man. zijn verlossing denkt gevonden te hebben.

Zijn verhaal is niet uniek.
Ik lees tegenwoordig meer verhalen, dan ik vroeger voor mogelijk gehouden zou hebben.
Ook al hoorde ik en leefde ik tussen verbazingwekkende zekerheden.
Het was er wel degelijk, maar het kwam niet in de openbaarheid.
Alleen af en toe, dat je soms hoorde van iemand die leed aan godsdienstwaanzin.
Zoals ik wel eens heb geschreven, mijn eigen familie.
En dat is niet om te lachen.
Dan kan ik daar om janken.

[worteltje]

Is je deur nog op slot, is je deur nog op slot, van je kgg kgg kgg, doe hem open voor God, want de heer wil bij je wohohonen en dan ben je nooit alleen. Je hart is net een huisje waar het gezellig is, maar het is er nog zo donker, er is iets wat er mist.

Tja, ik vroeg mij als kind en tiener ook wel eens af waarom mijn hartje niet echt vernieuwd werd/er bij mij niets leek te veranderen, terwijl christenen om mij heen de ene na de andere getuigenis konden vertellen... Niet goed voor een kind om dat te moeten meemaken.