Of minstens het product van een narcistische opvoeding?
Gerco bad als kind iedere dag om een nieuw hartje: "Ik wilde huilen om mijn zonden, want zo moest het"
Ik kan me nog goed herinneren hoe het op de dag van de begrafenis bij Nathalie, de laatste baby van de drie, ging. Mijn ouders vroegen of ik het kistje dicht wilde schroeven, maar dat wilde ik niet. Toen deden mijn ouders dat, zittend op het kraambed. Ondertussen zongen we verschillende liederen, waaronder Psalm 68 vers 10."
"Ik was pas acht jaar oud", vervolgt Gerco. "Ik zag iedereen vol met tranen en dacht: ik wil die volkomen uitkomst ook. Dan word ik misschien toch een keer bekeerd. Ik zag naar zo'n bijzonder moment uit. Elke dag bad ik om een nieuw hartje en ieder jaar opnieuw dacht ik: misschien is dit dan het jaar waarin ik een nieuw hartje krijg. De dominee zei dat je daar eerst genoeg zondebesef voor moest hebben. Ik was soms ook bang voor de hel. Als ik dat vertelde werd tegen me gezegd dat ik maar veel om een nieuw hartje moest bidden. Dus ik weer bidden, maar er kwam geen nieuw hartje. God moest je immers bekeren en eigenlijk moest je gewoon wachten totdat dit gebeurde. Een mens kan het zelf niet. En ik dacht dat ik niet genoeg zondebesef had."
Het zorgde ervoor dat Gerco soms geforceerd op zoek ging naar dat zondebesef. "Ik lag wel eens in mijn bed 's nachts en dan bedacht ik alle zonden die ik had gedaan en wreef in mijn ogen. Ik wilde huilen om mijn zonden en er wakker van liggen, want zo moest het. Maar het lukte niet. Later kwam ik erachter dat je simpelweg een zondaar bent die op weg is naar de eeuwigheid. Die wetenschap is eigenlijk genoeg. Ik dacht toen ook aan de tekst dat 'wie gezond zijn de medicijnmeester niet van node hebben'. Maar ik bén ziek, zelfs als ik mezelf niet ziek voel.