De vreugde van de onschuld

[Dries]

Ik weet niet of iemand hier iets aan heeft. Maar die inzichten helpen mij.

Mensen die een onschuldigheid in zich hebben, kunnen daar vreugde in vinden. Het kan geruststellend zijn en vertrouwen geven aan zichzelf.

Maar de onschuld kan toegetakeld worden. Niet enkel doordat men onbedoeld tal van dingen zou veroorzaken die men niet wou veroorzaken. Evenzeer doordat anderen zich kunnen raken opdat men niet zomaar nog zo spontaan onschuldig kan zijn.

Ergens verliest men dan een zekere controle. Die onschuld in zich is als een controle over zichzelf die impliciet aanwezig is. Zoals een brief die verzegeld is. Als men die zegel niet mag breken opdat men onschuld zou verliezen, wel, vanuit de eigen onschuld zal men neigen om die zegel niet te willen breken terwijl men toch voelt dat men kan zijn zoals men wilt zijn. En zo is er een zekere controle. Men wilt vrij onschuldig zijn en blijven vanuit de eigen onschuld die men koestert.

Maar die onschuld kan dus toch toegetakeld worden. Doordat men bv. zelf iets misdeed dat men niet wou doen, opdat er schuldgevoelens kunnen ontstaan. Maar evenzeer doordat men bv. gepest wordt. Waardoor men dan in aanzienlijke mate niet meer in staat is om zo spontaan te zijn op een wijze die men wilt. Want men kan gekwetst achter blijven.

Soms komt dan het ego naar boven. Dit is als een manier om weer meer controle te kunnen verkrijgen. Zo kan men zichzelf in zekere mate verdedigen en beschermen. Maar die controle van het ego is wel explicieter. En tegelijkertijd ook misleidend. Want de mate van controle die men zichzelf wenst toe te eigenen vanuit het ego, die heeft men niet. Het lijkt me eerder een beweging te zijn waarbij men zichzelf een bepaalde controle aanhecht om dan later te beseffen dat er een gebrek aan controle is. Dat men iets mist wat die controle van het ego moeilijk lijkt te kunnen verzegelen. Die spontaniteit.

Soms komt het ego niet naar boven of niet meteen naar boven. Zoals wanneer men dan probeert te genezen. Maar dit lijkt ook problematisch te zijn. Ergens probeert men bij het genezen weer in staat te zijn om die gekwetstheid achter te laten. Men geeft zichzelf tijd en ruimte. En dat haalt iets uit.
Men zoekt een onschuld. Men probeert zichzelf te beschermen. Maar evenzeer zal het misschien moeilijk zijn om die gekwetstheid achter te laten. Want men kan misschien nooit alles verwerken door het niet onder ogen te komen. Door tijd en ruimte te vinden om te genezen, zou men mogelijk net de ogen kunnen afwenden van al datgene dat plaatsgrijpt en schade kan berokkenen.

De ware verwerking lijkt uiteindelijk een proces te zijn waarbij men het onder ogen komt. En opnieuw gekwetst raakt. En conclusies trekt. En tijd en ruimte vindt. Maar het dan opnieuw onder ogen komt. En verdere conclusies trekt. En geleidelijk aan, na mogelijk tal van tijdelijke dieptepunten en hoogtepunten, sterker wordt. Tot op het moment dat men zich zo sterk voelt dat men het des te makkelijker in vrede kan achterlaten. Alsof wat werd berokkend, ineens niet zo
schadelijk meer lijkt en zelfs haast onschuldig lijkt. Al was het maar omdat men het kan achterlaten.

En dan kan die onschuldigheid in zich terugkeren. Opdat men weer des te meer die impliciete controle heeft. En opdat men een vreugde, rust en vertrouwen kan vinden die spontaan in
zichzelf ontstaat.

En dat zal ook beïnvloeden hoe men zich kan gedragen naar anderen. Wanneer men die onschuld terugvindt, lijkt men minder gebroken te zijn. Men is meer volkomen. En dat lijkt een goede positie te zijn om de onschuld van anderen, bedoeld of onbedoeld, geen schade toe te brengen. Het lijkt ook een goede positie te zijn om meer vergevingsgezind te zijn. Omdat men veel makkelijker kan vergeven wanneer men niet gekwetst is. En het lijkt ook een goede positie te zijn om onafhankelijker van anderen een eigen pad te volgen dat voor zich onschuldig is. Want het is de eigen gekwetstheid die ervoor kan zorgen dat men zich niet zeker genoeg voelt om een eigen pad te bewandelen.

Het lijkt uiteraard wenselijk dat kinderen zouden opgroeien zonder dat hun onschuld ernstige schade oploopt. Men kan willen dat een kind een kind kan zijn en mag zijn. Maar evenzeer is het wat naïef. Want kinderen kunnen tal van dingen meemaken waar ze niet mee om kunnen gaan en die hen kwetsen. En soms houden ze het dan voor henzelf waardoor het ook niet besproken wordt. En waardoor ze het des te moeilijker kunnen achterlaten.

Maar men kan het kind wel helpen om makkelijker te genezen en om een grotere weerstand te hebben tegen zulke kwetsuren.

Dit kan door een sterke veilige hechting aan te gaan met het kind. Opdat het kind zelfvertrouwen krijgt en zich gesterkt voelt, zoals bv. tegen pestgedrag dat het zelfvertrouwen net tracht te ondermijnen.

Evenzeer lijkt men het kind te kunnen sterken door het iets te laten doen dat een inspanning vergt maar wel haalbaar is. Zoals een project, fietstochten en tal van andere dingen die men samen met het kind kan doen. Zo krijgt het kind de ervaring dat er tegenslagen mee gepaard kunnen gaan terwijl men toch die evenzeer zou kunnen doorstaan.