Wauw, wat een reacties al! Super bedankt allemaal!
Het is bijna te veel om in een keer alles op me in te laten werken en te beantwoorden, maar ik ga een poging doen

.
AKH: het alsof doen ga ik zeker niet volhouden. Bedankt voor je wens

. Ik heb schatten van schoonouders en zij hebben absoluut het beste met mij voor. Zelf zijn ze diepgelovig, maar ook op een zeer positieve manier aanwezig en ik verwacht geen 'commentaar'

. Ik ga nu al een tijdje niet meer naar de kerk (behalve gister) en daar zeggen ze verder ook niets over. Mijn man, trouwe kerkganger met een groot vertrouwen, reageerde vanavond heel stabiel en rustig. Ik heb een heel goed gesprek met hem gehad waarbij ik (eindelijk!) mijn vragen en twijfels kon uitten. Hij heeft zelf gelukkig geen last van christelijke dogma's en zijn mooie advies luidt: 'Ga de komende weken eens nadenken over wat je gelukkig maakt, en doe dat'.
Rereformed: goede opmerking voor de predikant inderdaad

. Wij hebben een hele open predikant die ook vanaf de kansel (zoals we dat noemen he

) vertelt dat twijfel erbij hoort. Ik geloof dat hij dat ook oprecht meent. Het heeft me langere tijd het gevoel gegeven dat het normaal was om zo te twijfelen. Nu denk ik dat het ook een psychologische actie is (ONbewust wellicht!) om mensen zoals ik, die kritisch nadenken, bij de gemeente te houden.
Verder begrijp ik heel goed wat je bedoelt met het angstig zijn voor een atheistisch (sorry, door mijn toetsenbord kan ik geen trema op de i krijgen) wereldbeeld.
Erik: wow, dat is zo: als je rationeel gaat denken over geloof, raak je het kwijt. Confronterend wat je verder schrijft, maar het is wel zo. Let wel: ik heb ook zeer goede tijden gekend binnen het zgn. christelijke wereldje toen ik klein was.
dikkemick: de geloofsbelijdenis heeft het over geloven met je hart, verstand en al je kracht. Vandaar.
En waarom kan ik deze rationele stap wel zetten? Ik weet het niet. Misschien heeft dit te maken met een bepaald karakter? Ik ben altijd al behoorlijk dwars en koppig geweest, een kritische denker ook. En verder denk ik ook dat het een stukje leergierigheid is, het waarom van dingen willen weten. En een bepaald opleidingsniveau, zodat je wel veel leest en wel moet nadenken over bijvoorbeeld evolutie. En ik ken inderdaad ook zeer intelligente mensen die wel gelovig kunnen blijven, zoals mijn schoonouders

. Heel lastig he. Zij kunnen het op een of andere manier rijmen met hun manier van leven. Ik ben docent biologie en moet de evolutietheorie uitleggen, zij hoeven dit niet. Maar verder zou ik het ook niet weten. Zulke mensen zijn altijd een voorbeeld voor me geweest

zodat ik niet per definitie dacht dat ik dom was als christen. Mooi antwoord wat 'worteltje' geeft!!!
HJW: bedankt voor je bijdragen. Ik kan bijna niet 'geloven' dat ik het einde van mijn christen-zijn nader. Dat is beangstigend. Wellicht herkenbaar?