Onderstaande foto herinnert me, nee,
doet me wederom terug wanen in Nieuw Zeeland,
vol en vervuld van heimwee, die sehnsucht,
die zoete pijn verzadigd van welkom onvervuld verlangen!
Daar, op die verlaten landweg, face to face met die levensgrote maar zichtbaar gewonde, waarschijnlijk aangereden, Arend op nog geen meter afstand, terwijl ik die Arend, enigszins schuchter van beduchtheid en angst, met mijn voet wat wilde porren om de majestueuze Vogel te bewegen te gaan vliegen vermits dat nog mogelijk zou zijn, haalde het Dier heel fier en onverschrokken onverwijld snel met de rechterpoot uit met dolklange klauwen die zich diep in mijn stevige wandelschoen doordrongen en vasthaakten en begon mij met kracht naar zich toe te trekken, terwijl die helgele ogen fel als de zon hypnotiserend oplichtten en mij van doodsangst instinktief een dusdanige oerkreet ontlokten dat die koninklijke Rover als een smekende Prooi wild fladderend terugdeinsend mij verlostte uit die stalen greep, waarna ik vol eerbied en mededogen het kadaver welk midden op de landweg lag opraapte en, als een soort van dankbaarheidsoffer en gebaar van vriendschap, vervuld van mededogen en vol eerbied knielend voor het gekwetste en verwarde Beestje neerlij en met een laatste groet diep buigend
- "Namasté" zei,
mijn weg vervolgde doorheen het opnieuw verworven
Hogere Bewustzijn.
Kia Ora en tot weerziens, Tweelingziel!