Ik heb een UFO gehoord en gezien. Niet eens zomaar gezien, het kwam naar me toe.
Ik was 17 en samen met m’n oma.
Maak je niet druk, ik heb alle reacties in alle varianten al wel gehad; van de, wow, ooooh, ik geloof het niet, droom, wensballon, tot je bent knettergek.
Daarom lijkt het me ook niet zinvol om het hele verhaal uit de doeken te doen, of iemand het al dan niet gelooft, daar gaat het me helemaal niet om.
Je hebt er namelijk niks aan, en ik heb er ook niks aan.
Waar ik het wel over wil hebben is de idee dat alle mensen zoiets leuk zouden vinden. Of interessant.
Ik vind het namelijk helemaal niet leuk. Sterker nog, als ik het over mocht doen zou ik die nacht een blinddoek omdoen, een paar oordoppen indoen, een slaappil nemen, m’n oma ook zo’n pil naar binnen duwen en hopelijk het hele spektakel ongemerkt voorbij laten gaan.
Ik zie niet wat er leuk aan is. Ik zie niet wat er lief aan is. Ik ben er alleen maar vreselijk kwaad over want ik heb er alleen maar last van, geen gemak.
Ik ben m’n hele leven al op zoek naar het WAT en WAAROM. De ene keer obsessiever dan de andere keer. Maar helemaal weg gaat het nooit.
Het wat?
Omdat ik nog nooit iemand heb gehoord die hetzelfde zag en nog nooit een foto, tekening o.i.d. heb kunnen vinden wat er hetzelfde eruitzag.
Het waarom?
Omdat ik het niet snap.
Waarom, als je weetikhoeveel tijd hebt afgelegd van je andere planeet, sterrenstelsel, dimensie whatever, zou je in vredesnaam bij mij voor m’n neus gaan hangen? Konden ze nou echt niks beters bedenken dan een tiener?
Waarom niet lekker op de stoep van het witte huis als je toch al die moeite deed om naar dit aardbolletje te komen? Channelen heb ik ook al niks mee, dus ik kan me zo indenken dat mochten ze me dat gevraagd hebben, (ja hoor, tijdverlies en geheugengaten enzo heb ik ook) dat ik gereageerd had met de vraag of ze achterlijk zijn. Als je geen betere communicatiemiddelen kunt bedenken dan dát, wat doe je hier dan?
Waarom zou je in vredesnaam gewone mensen lastig vallen of onbegrijpelijke tekeningetjes in graan maken? Wat is daar lief aan?
Blijf met je tengels van mensen en voedsel af, lijkt me een simpel gegeven.
Hoe mentaal achterlijk ben je als je na zo’n lange reis bij een kind of andere gewone mensen gaat rondhangen of in graan gaat tekenen?
Dus nee, ik snap er de ballen van. Het is niet logisch. En dát zit me dwars en is super frustrerend.
Want daarna… kun je heel moeilijk 'dat geloof ik niet’ zeggen. Op niks meer. Die luxe is eenzijdig en ongevraagd weggenomen. En daar ben ik mooi klaar mee, want als er tegen mij iemand bezweert -roep wat- een kabouter gezien te hebben.. denk ik; Sja, dat euvel ken ik, het onmogelijke kán mogelijk zijn.
Of je wilt of niet word je de wereld van goedgelovigheid ingesleurd en het is verschrikkelijk moeilijk je daartegen te wapenen.
Eigenlijk denk ik hetzelfde over een godservaring. Ook alleen maar last. En waarom? Als je zo nodig gekend wil worden ga je toch lekker in Vaticaanstad de boel opleuken. Een beetje openlijk en voor iedereen zichtbaar i.p.v. een enkeling lastig te vallen, die daarna lekker bij de gekkies kan aanschuiven.
P.S.
Nou heb ik toen ik in China woonde een artikel gelezen over een architectonisch leukigheidje. En verdomd, voor het eerst een plaatje van iets wat er een béétje op leek. De afmeting klopt zo ongeveer. Het is het niet, maar komt dichter in de buurt dan andere plaatjes.
Die foto voeg ik in, geeft een beetje een idee. We woonden op een woonboot en het hing uiteindelijk boven het water tussen ons en de buren in. Nogal dichtbij dus.
Sorry, krijg 'm niet kleiner.
Zie Voorbeeld sized image Maria
