Rereformed schreef:Zo kun je alle nieuwtestamentische vervullingen van zogenaamde profetieën die ze uit het OT vissen oplichterij noemen, - want de originele teksten hebben niets met hun Jezus te maken, noch zijn het profetieën -, maar met wat goede wil zou men het ook kunnen bezien als een vernuftige manier om iets te doen met oude heilige teksten die hun kracht allang verloren hebben.
Klinkt nogal argwanend (“zogenaamde…”)en als een vooroordeel (oplichterij..”; “kracht allang verloren..”). Zo komt het bij mij over. Waarom zo’n houding ? Is dat nodig ? Ik denk het niet.
Dat is iets anders dan kritisch naar de teksten kijken. Daar is niks mis mee. Dat is juist een must. Doe ik ook. De meeste (bijbel)wetenschappers en exegeten doen dat. Dat zou de grondhouding moeten zijn. De grondhouding van de bijbellezer moet zo onbevangen mogelijk zijn.
Ik kan me heel goed voorstellen en indenken dat iemand die (streng) religieus milieu is opgevoed, daar heel veel moeite mee heeft. En uiteindelijk ,vaak vanuit, door de jaren heen langzaam opgebouwde frustraties en rancune, volledig afstand van neemt. Zo iemand voelt zich bedrogen, ontgoocheld en vanuit deze attitude de tekst verwerpt. Soms is een atheïstische achtergrond of iemand die atheïstisch is opgevoed zelfs beter. Vaak heeft zo’n persoon namelijk geen last (of minder last) van de vaak ingeslepen dogmatische traditie van de kerk (welke kerkdominatie dan ook) , waarmee de betreffende persoon is opgegroeid en daardoor het zicht wordt ontnomen om te lezen wat de teksten eigenlijk (oorspronkelijk) willen zeggen. Niettemin, ik zelf ben traditioneel religieus opgevoed, maar het belet mij niet om de teksten zo onbevangen mogelijk te lezen. Om de religieuze kaf van het koren te scheiden. Ik zeg het zo wel even makkelijk, maar het komt de lezer niet aangewaaid. Dat kost moeite en energie…veel energie. En vaak is het zo dat de beste kritiek op de religieuze Christelijke (historische) traditie komt vanuit de Bijbel zelf.
Rereformed schreef:Het was de mode van die tijd om je niet te bekommeren om de oorspronkelijke gedachte, maar de goddelijke boodschap voor juist jouw groep en tijd erin te lezen.
Of je dit “mode” moet noemen ?
Rereformed schreef: Religieus geloof is fantasie gebouwd op fantasie.
Dit is behoorlijk kort door de bocht. De verhalen zijn geschreven, niet louter, pure fantasie, maar om, zoals je zelf al schreef, “…Zo moet je het doen wil je mensen in je eigen tijd aanspreken met een bepaald geloof”. Ja, van de Profeten uit het O.T. De evangelisten waren onderwezen in de boeken van de Profeten.
Rereformed schreef:Het gaat nooit om waarheid, maar altijd om op welke manier je goedgelovigen kunt aanspreken,..
Nooit om waarheid ???? Hoe definieer je dan ‘waarheid ?’ Wat is jouw waarheid ? Wat is je definitie daarvan ?
De boodschap van Jezus was allesbehalve bestemd voor ‘goedgelovigen’. Goedgelovig waren de Romeinen. Daarom zei een Romeinse hoofdman ,vlak na de kruisiging van Jezus, “Waarlijk deze mens was een Zoon Gods (Marcus; 15;39)” héél uitzonderlijk. Juist van zo iemand verwacht je het niet. Van een niet-jood en notabene, een vijand.
Jezus ondervond juist veel weerstand. Zijn boodschap sloeg niet aan. Voor velen was Zijn boodschap onaangenaam. De menigte stopten zelfs hun oren dicht. Had iedereen zijn boodschap geaccepteerd, (Zie bijv. Mc 6,1-6) dan was Hij waarschijnlijk niet veroordeeld en uiteindelijk gekruisigd.
Rereformed schreef:ze troost en bemoediging kunt geven en ze iets moois kunt beloven, of ze in het gareel te laten lopen door ze bang te maken.
Heb je het nu over de Evangeliën ? Je kunt toch niet Jezus bedoelen ?
Wie Jezus volgt (Zie bijv. Matth.8, 19-22) kiest niet voor een rustig leventje en voor veiligheid. Degene die in zijn voetsporen treedt komt terecht in een
woeste zee.
Rereformed schreef:Het kan zijn dat Marcus een leerverhaal is,
Dat is het ook.
Rereformed schreef:Een goed voorbeeld is Jezus' lopen op water. Voor Matteüs is het niet genoeg dat Jezus op water loopt. Hij verzint er nog een vervolg bij, namelijk dat Petrus het ook doet. Dat lukt goed zolang Petrus maar flink gelooft dat het mogelijk is, maar wanneer hij gaat twijfelen zakt hij in het water (14:22-37). Matteus had dus behoefte aan een stichtelijke lering voor de latere gelovigen.
Dat is typerend voor Mattheüs. Want verderop in Mattheüsevangelie overschat Petrus zichzelf weer: de haan kraait dan drie keer…..en verloochend zelfs zijn Meester, nadat Petrus daarvoor Jezus verzekerde dat hij dat nooit zou doen.
Rereformed schreef:Zo heeft Matteüs er ook behoefte aan om Jezus goddelijker te maken dan hij in Marcus beschreven wordt. In het zelfde verhaal is de reaktie van de discipelen in Marcus: "En zij waren innerlijk bovenmate ontsteld". Maar Matteüs maakt ervan: "Die in het schip waren, vielen voor hem neder en zeiden: Waarlijk, Gij zijt Gods Zoon!" Goed verzonnen indien je de verering van een godmens op het oog hebt.
Godmens ?? Door joodse schrijvers ? Dacht het niet. De schrijvers zagen Jezus niet als een godmens, maar eenvoudig als mens met messiaanse trekken, de langverwachte Messias. Voor godmens moet je bij de latere dogmatische Kerkvaders zijn toen de evangeliën niet meer werden gelezen vanuit hun joodse wortels en de vermenging van het Grieks-Hellenistisch denken.
Rereformed schreef:Johannes heeft een volkomen andere theologie en maakt dan ook een geheel eigen versie op het thema Jezus, zo anders dat de hoofdrolspeler een geheel andere persoon wordt. Kunstig ontworpen. Bezien als kunst zijn de schrijvers stuk voor stuk kunstenaars van formaat geweest.
Het waren top schrijvers
Rereformed schreef:Op dezelfde manier kun je het vrijzinnige christendom op twee manieren bekijken: vrijzinnig christendom kan men bezien als de ultieme vervalsing en verkrachting van het originele geloof, maar men zou het ook kunnen zien als een vernuftige manier om een afstervende godsdienst nieuw leven te schenken.
Geen van beide.
Rereformed schreef:Of nog een ander voorbeeld: je kunt het christelijk geloof beschouwen als de verkrachting van het joodse geloof, maar men kan het ook bezien als een uiterst kunstige vervlechting van het joodse denken en het hellenistische heidendom. Voor beide zienswijzen is altijd wat te zeggen.
Voor het laatste wel. Wat betreft het latere christendom.