Ik ben niet met haar bekend, maar "self-examination process" is inderdaad wat het voor mij geweest is.bonifacius schreef: ↑19 apr 2023 01:02Ha, die methode doet me denken aan het werk van Byron Katie waarmee ik me van begin 2015 tot 2018 intens bezig gehouden heb. “All war belongs on paper” is één van haar beroemde uitspraken.Rereformed schreef: ↑01 apr 2023 10:34In 2002 las ik in de krant een interview met iemand die de opmerking maakte dat moeilijke zaken chaotisch in iemand geest kunnen blijven rondwaaien zonder ooit opgelost te worden. Om het op te lossen, zo zei hij, en te weten te komen wat je nu werkelijk van mening bent over zo'n moeilijke zaak, moet je alles opschrijven met de eerlijkste gedachten die je maar in jezelf vinden kunt. Dat werd uitgesproken alsof het precies tegen mij gezegd werd!
Ik ontdek hier net dat het ook de titel van één van haar boek was en zelfs vertaald in Nederlands: https://www.bol.com/be/nl/p/alle-oorlog ... 005329624/
Al je oordelen opschrijven en het dan omkeren is deel van haar poepsimpel lijkende methode maar veel dieper gaande dan het kinderlijke “al wat je zegt ben jezelf!”.
Byron Katie’s werk is echt cognitieve therapie.
Come on, je verwart "wat me niet boeit" en "wat me niet raakt" met "waar ik niet intelligent genoeg voor ben".bonifacius schreef:potverdorie, wat een verstand moet jij hebben zeg! Is eventjes de bijbel opnieuw lezen vanaf blz. 1.Rereformed schreef: ↑01 apr 2023 10:34De volgende dag begon ik de bijbel opnieuw te lezen vanaf bladzijde 1...
Ik ben nooit verder dan één bladzijde geraakt in dat boek! Niet leesbaar voor mij, daar is mijn verstand te klein voor!
Opgegroeid in een christelijk gezin en als kind al zo vroom dat ik de kinderbijbel las, en als iemand die later in zijn leven theologie gestudeerd had, was het voor mij hetzelfde als weer opnieuw eens de hele stripverhaalserie van Kuifje te gaan lezen: alles wat je tegenkomt is je bekend, en je kan zelfs de prachtige scheldtirades van kapitein Haddock uit je hoofd opzeggen en glimlacht wanneer je de slimme Bobby de hond weer iets ziet denken. Maar nu voor het eerst deed ik het met een kritische opstelling, met een gevoel van 'ik laat me niet weer met een kluitje in het riet wegsturen! Ik ga er niet weer omheen draaien met uit het hoofd geleerde antwoorden, maar wil zo eerlijk mogelijk naar boven halen wat ik er zelf van vind'. Ik las het nu voor het eerst als iemand die geestelijk volwassen was geworden, als iemand die alles beoordeelt op grond van zijn eigen gedachten. Tijdens dat proces had ik vaak de gedachte dat ik me ervoor schaam dat het wel tot mijn 45ste duurde voordat ik eindelijk pas geestelijk volwassen werd. Maar ik begreep ook, en ben het later overvloedig tegengekomen bij andere fundamentalistische gelovigen, dat niets zo diep zit als vroomheid gegroeid op de voedingsbodem van een religieuze opvoeding. Het zit net zo stevig in je hoofd als je moedertaal.
Dat lijkt me inderdaad een zaak die je er goed mee kan vergelijken. Het is iets dat je hele leven bepaalt en jaren en jaren nodig heeft om verwerkt te worden, geheel achter te laten, erbovenuit te groeien. Het zit zo muurvast dat het opnieuw en opnieuw lezen vereist, met hetzelfde opnieuw en opnieuw geconfronteerd te worden. We hebben allebei weet van wat men trauma noemt.bonifacius schreef:Heftig, heel heftig.
Ik probeer iets in mijn leven te vinden wat er wat op lijkt. Dichtste bij kom ik bij het geloof in mijn moeder als godin, mijn beschermster en opvoedster waarop ik dan, vaderloos zijnde, woedend werd rond mijn 27ste, welke periode ik dan beschrijf als een persoonlijkheidscrisis van jewelste met verschrikkelijke bewustwording dat ik tot dan toe onbewust een moederskindje was geweest dat in “symbiose” met zijn moeder leefde. Ik heb haar vanaf toen nooit meer willen zien. Heb ik een dikke vijf jaar volgehouden. Wie was ik werkelijk??? Wat was nog waar van wat ik altijd geloofd had? Amaai, die crisis ging gepaard met plotse extreme lage bloeddruk en neiging tot hyperventileren. Serieuze geloofs-crisis ook, al had het niets met de bijbel te maken.
Ik feite hebben jij en ik meer gemeen dan op het eerste zicht lijkt, want zo ben ik sinds mijn 1ste en late persoonlijkheidscrisis rond mijn 27ste met mijn daaruit volgend besluit mijn moeder nooit meer te willen zien boeken beginnen kopen met titels als:
- De gekwetste vrouw / Linda Leonard. (In dit boek herkende ik mijn moeder)
- Godinnen in elke vrouw / Jean Shinoda Bolen (via dit boek begon ik terug wat respect te krijgen voor een vrouw).
- De ongetemde Feeks / Linda Leonard ( hiermee begon ik de psyche van vrouwen beter te begrijpen).
- Lilith, de fatale vrouw / Rosa Wouters (o.a. door dit boek begreep ik de innerlijke pijn van vrouwen waar ik steeds verliefd op werd).
Je ziet het genre hé. Die boeken heb ik ook verschillende keren herlezen, want in de voorbije 30 jaar werd ik dan ook een dozijn keer verliefd op…. fatale vrouwen.
Pas er voor op dat je een ander persoon niet een kloon maakt van je eigen gedrag. Richard Dawkins of wie dan ook is voor mij geen held, boegbeeld of object ter navolging, noch is iemand anders dat. Dat is nu juist de kern van geestelijk volwassen worden. Zijn boek The God Delusion is voor een theoloog nogal oppervlakkig omdat alles wat hij daarin zegt 'nogal wiedes' is, zeker voor mij, aangezien ik in mijn eentje bijna alle zaken die hij aanstipt al zelf vijf jaar lang en breed overdacht had en er een boek over geschreven had.bonifacius schreef:Dat is van de éne bijbel naar de andere.Rereformed schreef: ↑01 apr 2023 10:34...om uit te spreken wat voor een eens vroom gelovige bijkans een onmogelijkheid is en ik al zo ongeveer een half jaar eerder, toen ik The God Delusion van Richard Dawkins las, over mezelf wist.
Excuus, flauw grapje van mij.
Zijn beslissende invloed op mijn leven was dat het eerste hoofdstuk van zijn boek mij zo wist aan te spreken dat het 'het kwartje deed vallen'. Ik had wel mijn bijbelgeloof opgegeven, maar kon en wilde geen afscheid nemen van mijn godgeloof, het bleef als een axioma in mijn leven overeind staan. Maar toen ik las hoe Richard Dawkins Einstein en zichzelf kon beschrijven als a deeply religious nonbeliever, begreep ik opeens dat wat bij mij overeind staat universele diepst gevoelde gevoelens zijn. Niet 'God', maar diepstgevoelde gevoelens zoals ontzag voor het bestaan, het bestaan ervaren als een enerverend, uitdagend en vertroostend groots kunstwerk, en het streven naar harmonie, het willen ervaren van liefde, het overstijgen van jezelf. Die gevoelens behoren tot het menszijn waarmee we allemaal geboren worden. Je hoeft ze niet te ontkennen of weg te drukken. Je hoeft enkel in te zien dat de interpretatie, de concrete uitwerking ervan, die je gemaakt hebt (of die je van kinds af aan hebt opgedrongen gekregen) niet langer hoeft te onderschrijven wanneer je die ontmaskerd hebt als 'kinderlijk'. Het denkbeeld van 'God' verdampte op het moment dat ik het besefte. Dat wat je dierbaar is verdampt niet, maar enkel de kleren waarin je het verpakte.
Ik begrijp zeer goed dat het zo kan gaan, maar daarom wilde ik me er van meet af aan voor hoeden niet in die val te vallen. Toen ik op het hoofdstuk De Aanklacht was gekomen, waarin ik de balans wilde opmaken van waar ik nu op ben uitgekomen werd ik geconfronteerd met "een wurgend dilemma" en "een moeras om in weg te zinken" en bijgevolg de conclusie dat er "geen andere weg voor mij is dan de radikale"... Ook werd ik geconfronteerd met een bijna ondraaglijk gevoel: "Ik blijf somber peinzen op welk punt in mijn leven ik nu terecht gekomen ben. Ik begrijp opeens de draagwijdte van het godsdienstige dilemma, de diepten van onze europese cultuur. Ik voel me op de meest afschuwelijke manier bedrogen door het orthodoxe christendom. Ik voel me ellendig. Als een mens geen antwoorden heeft kan hij zich wanhopig voelen. Maar veel erger is de toestand van iemand zoals ik die eens dacht de antwoorden te hebben, maar later inziet dat hij op een grove manier bedrogen was en met zijn ogen open blind door het leven ging."bonifacius schreef:Ik ging ook extreem van mijn onvoorwaardelijke moederliefde naar moeder en vrouwenhaat in het algemeen.
Zo’n extreme slingerbewegingen zijn soms nodig om dat wat in onze psyche al lang uit evenwicht was terug in ballans te krijgen.
Maar meteen erachteraan schreef ik:
"Wanneer zoals bij mij, na een half leven in zulke leugens geloofd te hebben, de ogen van zulke mensen eindelijk opengaan, is het gevaar wel zeer groot dat ze doorslaan naar een uiterste zoals nihilisme en anarchie en ongecontroleerde agressie...Een evengroot gevaar voor mij zal zijn dat ontmaskering van de waan, de naïviteit en het valse van traditionele theologische opvattingen de mens zo gemakkelijk vullen met een gemoed waarin minachting en arrogantie de boventoon voert. Het inzicht dat het in de godsdienst om theologische hersenspinsels gaat, die nu eindelijk achterhaald zijn door allerlei moderne feiten, geproduceerd door te werk gaan via een onwrikbare ’wetenschappelijke methode’, die ver uittorent boven het denken van vroeger, mondt dan gemakkelijk uit in een arrogantie die altijd denkt het beter te weten, maar die aan de diepere waarheden van het leven geheel voorbij gaat, en waaraan dieper inzicht volkomen ontbreekt."
Ik begreep dat Nietzsche een enorm wijze uitspraak had gedaan: "Je vereert en veracht in je jonge jaren nog zonder de nuanceringskunst die de grootste winst van het leven is, en je moet er dan ook hard voor boeten mensen en dingen op die manier met je ja’s en nee’s te hebben overvallen…Later, als de jonge ziel, door louter teleurstellingen gemarteld, zich eindelijk argwanend tegen zichzelf keert, nog altijd vurig en wild, ook in haar argwaan en gewetenswroeging: hoe kwaad maakt zij zich dan, zij verscheurt zichzelf van ongeduld, zij neemt wraak voor haar lange zelfverblinding alsof deze vrijwillig was gekozen! In deze overgangsfase straf je jezelf door je gevoel te wantrouwen; je foltert je enthousiasme door twijfel, je voelt zelfs een goed geweten al als een gevaar, als weer een soort jezelf voor de gek houden; en vooral kies je partij, principieel partij tegen ’de jeugd’.
-Tien jaar later: en je begrijpt dat ook dit alles nog – jeugd was!"
Waarop ik deze reaktie gaf:
"Ik zal me moeten wapenen tegen al deze gevaren. Het zal me niet gemakkelijk vallen in dit tweede deel van mijn boek en in dit tweede deel van mijn leven, zoveel is zeker.
Het zal zo’n persoon niet gemakkelijk vallen indien hij zijn persoonlijke worsteling niet voor zich houdt en opgedane inzichten begint uit te dragen. Iemand zoals professor Vermeersch krijgt (op het internet) voortdurend te horen dat hij haatdragend is, intolerant, zich traumatisch afzet tegen zijn verleden, op revanche belust is enz. Iemand noemt hem een ’beschamende mestkever’ (belgen zijn taalkunstenaars zullen we maar denken).
Om te beginnen zal ik professor Willem Ouweneel en alle andere christelijke leermeesters met groot charisma die ik heb gehad vergeven voor het verkondigen van zoveel zekerheden. Ze zijn allemaal mensen zoals ikzelf, en zijn op zoek naar houvast en goedheid in het leven."
Typerend voor mij is dat ik de schuld niet aan 'indoktrinatie' wil geven, maar zoveel mogelijk mezelf ervoor aanklaag. Het eerste zou namelijk betekenen dat het de schuld van mijn ouders was, iets wat ik voor geen goud zou willen uitspreken. Het gaat allemaal veel dieper: ook zij zijn eenvoudig producten van de maatschappij van hun tijd geweest, van hun opvoeding. En het christelijk geloof heeft mij ook heel veel mooie dingen gegeven.Amaai, allemaal boeken in het zelfde genre in een poging om jezelf van je religieuze indoctrinatie, die je notabene zelf mee in de hand gewerkt hebt, te bevrijden.
Ook als er objectief bezien sprake was van indoktrinatie dan nog wil ik enkel alleen mijzelf de schuld geven zo blauwogig te zijn alles voor zoete koek aan te nemen. Ik slikte alles toen ik 16 was, en het duurde niet lang of ik was vromer dan de vromen.
Inderdaad! Maar begrijp je nu dat een titel zoals "Slaven van bijgeloof" voor mij hetzelfde is als voor jou zo'n titel als "Verslaafd aan de liefde"? De titels zijn vreselijk pijnlijk, omdat ze exact de vinger leggen op wat voor jou en mij het probleem was. Ik zie Dawkins' titel daarom als positief, als de ontmaskering van mijzelf. Het is exact wat ik in mijn eigen leven, na lange tijd ertegen te spartelen, moest horen, meost toegeven, moest leren als een waarheid over mijn leven. Het duurde tot de tijd van Dawkins dat atheïsten de waarheid over gelovigen durfden uit te spreken. Vaak dacht ik: had iemand mij dat maar recht in mijn gezicht geschreeuwd toen ik 18 was! Had ik maar een Christopher Hitchens in mijn leven gehad toen ik jong was! Maar nee, iedereen had respect voor mijn geloof, niemand durfde er ooit kritiek op te geven. Het lief zijn voor elkaar kan ook tot in het extreme worden doorgetrokken, waarna het negatief kan werken!En dan kwamen de boeken van Jan Geurtz 8 jaar geleden op mijn weg met titels als “Verslaafd aan liefde”. Amaai dat deed pijn allemaal, het openen van de ogen doet pijn… (weder)-geboortepijnen zeg maar.
Precies! En wanneer je die gedachte hebt weet je dat je het trauma verwerkt hebt. Dat je het overwonnen hebt. Dat het achter de rug is! En is dat niet een heerlijke gedachte? Ik denk dat het ongeveer 2016-2018 was voordat ik het idee begon te krijgen dat ik uitgeschreven ben. Het onderwerp religie boeide me niet meer en raakte me niet meer. En dat was heel verlossend.Nu mogen die boeken eigenlijk ook naar de rommelmarkt. Maar als ik ze zie staan in mijn bibliotheek denk ik terug aan de periodes waarin ik worstelde met het vrouwelijke en mezelf waarin die boeken lichtpunten van inzichten waren. Openbaringen als het ware, zoals ook jouw categorie boeken voor jou waren.
groetjes
