Geen nee kunnen of durven zeggen, omdat oa..................zie boven.
Wat is de werkelijke intentie achter please gedrag?
http://persberichten.deperslijst.com/92 ... eggen.htmlBijna mijn leven lang ben ik een ‘pleaser’ geweest. Dit is ontstaan vanuit mijn jeugd. Ik wist niet beter. Ik durfde niet anders. Het was mijn overlevingsstrategie. Door mezelf aan iedereen aan te passen en zoveel mogelijk te doen waarvan ik dacht dat men van mij verwachtte gaf ik mezelf de permissie om er te mogen zijn. Ik haalde mijn eigenwaarde en het gevoel dat ik er mocht zijn bij anderen.
Er zijn situaties waarin iemand iets van ons vraagt, terwijl we daar eigenlijk niet zo veel zin in hebben of dat het niet zo goed uitkomt. Slechts 1 op de 9 (10,8%) zegt in een dergelijke situatie altijd makkelijk ‘nee’ te kunnen zeggen.
Verschillen tussen mannen en vrouwen
Er is een erg duidelijk verschil tussen mannen en vrouwen als het gaat over ‘nee’ zeggen.
- Zo zeggen mannen vaker dat het ze altijd makkelijk lukt om ‘nee’ te zeggen (15,4% vs. 6,0%) of dat dit ze meestal wel lukt (32,5% vs. 21,8%).
- Vrouwen zeggen juist vaker dat het ze meestal niet lukt (18,5% vs. 13,2%) of bijna nooit lukt (4,4% vs. 1,1%) om ‘nee’ te zeggen.
Oprichtster van Fablife Margriet Spijksma merkt dat veel vrouwen gewend zijn om met iedereen (werkgever, partner, kind, familielid) rekening te houden, behalve met zichzelf.
Please-gedrag
Opvallend is dat de auteur begint over vriendjes en vriendinnetjes, maar door gaat over meisjes.
Een paar dingen eruit gelicht, die vooral van toepassing zijn op bepaalde reacties in dit topic:
Vaak komt please-gedrag bij kinderen (deels) voort uit onzekerheid; als je maar meedoet en toegeeft aan dingen die andere kinderen/vriendjes/vriendinnetjes doen en vragen, dan vinden ze je aardig en dat is fijn. Een begrijpelijke gedachtegang, maar dat is natuurlijk niet hoe het op de lange termijn werkt en wat goed is voor een kind zelf.
Hoe graag we dat als ouders ook anders willen zien en willen laten stoppen, dat is niet zomaar gedaan. Deels kan het ook het karakter van je dochter zijn, in ieder geval is het iets wat ze zich kennelijk eigen heeft gemaakt in de omgang met andere kinderen.
.
Wat kun je als ouder doen?
- Check eens op school hoe de juf of meester het ziet. Herkent die jouw gevoel? Heeft die het gevoel dat ze haar mannetje staat?
- Observeer eens bij wie ze het wel en niet doet.
- Geef haar voldoende zelfvertrouwen van huis uit mee. Daar kun jij als ouder natuurlijk niet alles aan doen, maar ..........Dat je haar het gevoel geeft dat ze mag zijn wie ze is. ............Bescherm haar niet te veel en leer haar voor zichzelf op te komen en dingen te durven.
- Bespreek met haar wat je ziet gebeuren. ............. Kijk of ze het zelf door heeft ............ Als je er open over praat kun je haar ook de nadelen ervan meegeven ...............
- Realiseer je dat iedereen anders is. Het hoort deels misschien gewoon bij haar en dat is ook oké. Zolang het niet al te grote vormen aanneemt of haar in de weg zit.