Democratie op de tocht?
Geplaatst: 12 okt 2018 05:54
Twee artikelen. (geheel overgenomen)
Er gebeurt hier namelijk iets enorm revolutionairs!
1) Persbericht Urgenda
2) Volkskrant
1) Jubelt vanwege een doorbraak in het belang van de klimaatbeheersing. Afspraken die in de EU gemaakt zijn moeten door NL worden nagekomen. Het hof gaf hierin gelijk.
2) Hekelt de uitspraak van het Hof. Omdat een rechter niet de macht van de een gekozen kabinet mag overrulen. Het kabinet dwingen om tegen de wil van het volk toch beleid door te duwen is ondemocratisch.
Wat vinden jullie
Zijn de belangen vanwege de duurzaamheid zo groot dat de rechterlijke macht mag ingrijpen?
Of is het democratisch stelsel te belangrijk om door een rechter gepasseerd te mogen worden?
1)
http://news.smart.pr/urgenda/persberich ... limaatzaak
Op 24 juni 2015 oordeelde de rechtbank dat de Staat haar zorgplicht jegens de Nederlandse burger had geschonden en beval de Staat om de uitstoot van broeikasgassen vóór 2020 met 25% te reduceren ten opzichte van 1990. De Staat ging daartegen in beroep. Tevergeefs.
Sinds 1990 is de uitstoot van broeikasgassen slechts 13% gedaald en deze daling is al zes jaar geleden gestokt. De 13% reductie werd vooral gerealiseerd door de uitstoot van andere broeikasgassen te beperken (landbouw), maar daar is de rek nu uit. Dit terwijl de uitstoot van CO2 zelf, het belangrijkste broeikasgas dat honderden jaren aanwezig blijft in de atmosfeer, al 28 jaar niet is gedaald, 0% reductie.
Het verwerpen van het hoger beroep door het Hof betekent dat dit kabinet in de komende twee jaar van 13% reductie naar 25% zal moeten opschalen. Het kabinet wist dat de Staat zou kunnen verliezen en dat de uitspraak uit 2015 betekende dat bij verlies het doel voor 2020 (25% reductie) niet naar achteren zou schuiven, “Het heeft ons dan ook verbaasd dat het kabinet tegen de eigenaren van kolencentrales heeft gezegd dat ze tot 2025 of tot 2030 open konden blijven. Aannemende dat dit geen minachting was voor de rechterlijke uitspraak, heeft het kabinet blijkbaar nog een reeks andere maatregelen om die 25% te halen, want tijdens de procedure heeft de Staat meermaals gesteld de 25% reductie te kunnen realiseren”, aldus Marjan Minnesma, directeur Urgenda.
De uitspraak komt op een bijzonder moment, één dag na het verontrustende rapport van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) over wat echt nodig is om de doelen uit het Parijs Akkoord te behalen. En over wat de gevolgen zijn wanneer deze doelen onvoldoende serieus worden genomen.
Op dit moment zijn we op weg naar een temperatuurstijging deze eeuw van 3 à 4 graden, wat desastreus is voor veel leven op aarde. Al in 2040 gaan we over de 1,5 graad opwarming gemiddeld op aarde heen. Samen met deze rechtszaak alle reden dus om veel serieuzer vaart te gaan maken. De tijd van het polderen is over, snelle actie is nu nodig, want het water staat al aan onze lippen, alleen zien we dat nog niet. De uitspraak van het gerechtshof is een belangrijk signaal.
Meer informatie is te vinden op de website van het IPCC:
http://www.ipcc.ch/report/sr15/ en http://www.ipcc.ch/news_and_events/ma-I ... ream.shtml
2)
https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... ~b53f718a/
In de klimaatrevolutie moet juist de volkswil het ontgelden. De politiek zit vol mensen die uit eigenbelang nalaten om de aarde te redden. Dat vraagt om een ‘revolutie met recht’ en een ‘democratie die onder curatele moet worden gesteld’. Vooralsnog lijkt dat goed te lukken. Het gerechtshof hing de klimaatafspraken in een opgerekt mensenrechtenverdrag en dan is de race wel zo’n beetje gelopen. Het beroep van de staat op de machtenscheiding ging bij het hof compleet van tafel, ‘reeds omdat sprake is van een schending van mensenrechten door de staat waardoor maatregelen zijn geboden’.
Gek genoeg wordt achteraf door klimaatrevolutionairen gedaan alsof er eigenlijk niets bijzonders is gebeurd. De rechter heeft de staat slechts gehouden aan afspraken die hij zelf heeft gemaakt. Niets meer, niets minder – gewoon doorlopen dus. Dat klinkt als de bestorming van de Bastille achteraf verkopen als het aanbieden van een petitie, en dat is het ook. De uitspraak van afgelopen week is wel degelijk revolutionair en dus rijst de vraag: willen wij onze democratie onder curatele stellen?
Het staatsrechtelijk revolutionaire is niet het principe, maar de schaal van deze uitspraak. De wereld van de (internationale) politiek zit vol met beloftes, toezeggingen, akkoorden en andere diplomatieke smeermiddelen. Van mooie millenniumdoelen voor de hele wereld tot de Navo-norm om 2 procent van het bbp aan defensie te besteden en een verdrag waarin staat dat het hoger onderwijs op termijn kosteloos moet worden.
Van oudsher deed de rechter hier alleen wat mee als het om duidelijke rechten ging. Sinds enige tijd komt het af en toe voor dat internationale beleidsdoelstellingen via de nationale rechter worden afgedwongen. Telkens ging dat om redelijk specifieke problemen: vrouwen die werden uitgesloten van de kieslijsten van de SGP en kleine cafés waar toch weer mocht worden gerookt. Hier wordt de deurwaarder op de klimaatverandering afgestuurd omdat de democratie faalt. Dat is echt revolutionaire andere koek, waarvan niemand weet waar het eindigt.
Het grootste bezwaar tegen een rechter die de democratie zo onder curatele stelt als het gerechtshof doet, is nog niet eens de onmogelijkheid om ook maar iets concreets te bevelen dat zich zou lenen voor rechterlijke handhaving.
Het grootste probleem is dat de rechter zich hier ook vertilt. Uiteindelijk heeft een rechter altijd alleen maar gelijk op papier. Geld en draagvlak voor de maatregelen levert hij er niet bij. Daar mag minister Wiebes voor zorgen, maar zijn lot ligt in handen van de kiezers. Wat als die hem de deur wijzen? Richt het bevel van de rechter – om de CO2-uitstoot voor 2020 met 25 procent te verminderen – zich dan ook tot de kiezer om iemand te kiezen die deze enorme uitspraak uitvoert? Is dat nog curatele of is dit gewoon het afschaffen van de democratie?
De trias politica werkt alleen als de staatsmachten over en weer ook rekening houden met elkaars functioneren. Rechters die zich door elk praktisch probleem dat de staat opwerpt uit het veld laten slaan, deugen natuurlijk niet voor hun functie. In concrete gevallen mag de staat wel degelijk bevolen worden om in actie te komen. Maar een bevel van deze omvang opleggen en dan geen aandacht besteden aan de constitutionele taakverdeling omdat het doel de middelen heiligt, dat is dan wel weer het andere uiterste.
Tussen de Franse Revolutie en de klimaatrevolutie moet ergens het juiste midden van een machtsevenwicht worden gevonden. Het valt te hopen dat de Hoge Raad dit evenwicht alsnog herstelt. Dat zou kunnen door het bevel van het gerechtshof weg te strepen. Dan blijft over wat de rechter wel prima kan: de enkele vaststelling dat het klimaatbeleid van de staat inhoudelijk onvoldoende is. Zo’n uitspraak laat het oordeel verder aan de kiezer, zoals dat in een volwaardige democratie betaamt.
Er gebeurt hier namelijk iets enorm revolutionairs!
1) Persbericht Urgenda
2) Volkskrant
1) Jubelt vanwege een doorbraak in het belang van de klimaatbeheersing. Afspraken die in de EU gemaakt zijn moeten door NL worden nagekomen. Het hof gaf hierin gelijk.
2) Hekelt de uitspraak van het Hof. Omdat een rechter niet de macht van de een gekozen kabinet mag overrulen. Het kabinet dwingen om tegen de wil van het volk toch beleid door te duwen is ondemocratisch.
Wat vinden jullie
Zijn de belangen vanwege de duurzaamheid zo groot dat de rechterlijke macht mag ingrijpen?
Of is het democratisch stelsel te belangrijk om door een rechter gepasseerd te mogen worden?
1)
http://news.smart.pr/urgenda/persberich ... limaatzaak
Vandaag oordeelde het hof dat klimaatverandering een grote bedreiging vormt en dat de Staat een zorgplicht heeft om zo snel mogelijk de Nederlandse emissies te verlagen. Een reductie van minder dan 25% in 2020 is in strijd met het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens.Urgenda wint weer in Klimaatzaak. Kabinet moet méér maatregelen nemen.
Gerechtshof verwerpt het hoger beroep van de Nederlandse Staat
Op 24 juni 2015 oordeelde de rechtbank dat de Staat haar zorgplicht jegens de Nederlandse burger had geschonden en beval de Staat om de uitstoot van broeikasgassen vóór 2020 met 25% te reduceren ten opzichte van 1990. De Staat ging daartegen in beroep. Tevergeefs.
Sinds 1990 is de uitstoot van broeikasgassen slechts 13% gedaald en deze daling is al zes jaar geleden gestokt. De 13% reductie werd vooral gerealiseerd door de uitstoot van andere broeikasgassen te beperken (landbouw), maar daar is de rek nu uit. Dit terwijl de uitstoot van CO2 zelf, het belangrijkste broeikasgas dat honderden jaren aanwezig blijft in de atmosfeer, al 28 jaar niet is gedaald, 0% reductie.
Het verwerpen van het hoger beroep door het Hof betekent dat dit kabinet in de komende twee jaar van 13% reductie naar 25% zal moeten opschalen. Het kabinet wist dat de Staat zou kunnen verliezen en dat de uitspraak uit 2015 betekende dat bij verlies het doel voor 2020 (25% reductie) niet naar achteren zou schuiven, “Het heeft ons dan ook verbaasd dat het kabinet tegen de eigenaren van kolencentrales heeft gezegd dat ze tot 2025 of tot 2030 open konden blijven. Aannemende dat dit geen minachting was voor de rechterlijke uitspraak, heeft het kabinet blijkbaar nog een reeks andere maatregelen om die 25% te halen, want tijdens de procedure heeft de Staat meermaals gesteld de 25% reductie te kunnen realiseren”, aldus Marjan Minnesma, directeur Urgenda.
De uitspraak komt op een bijzonder moment, één dag na het verontrustende rapport van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) over wat echt nodig is om de doelen uit het Parijs Akkoord te behalen. En over wat de gevolgen zijn wanneer deze doelen onvoldoende serieus worden genomen.
Op dit moment zijn we op weg naar een temperatuurstijging deze eeuw van 3 à 4 graden, wat desastreus is voor veel leven op aarde. Al in 2040 gaan we over de 1,5 graad opwarming gemiddeld op aarde heen. Samen met deze rechtszaak alle reden dus om veel serieuzer vaart te gaan maken. De tijd van het polderen is over, snelle actie is nu nodig, want het water staat al aan onze lippen, alleen zien we dat nog niet. De uitspraak van het gerechtshof is een belangrijk signaal.
Meer informatie is te vinden op de website van het IPCC:
http://www.ipcc.ch/report/sr15/ en http://www.ipcc.ch/news_and_events/ma-I ... ream.shtml
2)
https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... ~b53f718a/
De klimaatrevolutie van Urgenda die deze week zijn tweede klinkende overwinning boekte, staat haaks op de Franse Revolutie. In de Franse Revolutie golden de rechters als het grote kwaad. Dat waren aristocraten die uit eigen belang de volkswil zaten te frustreren. Veel van wat tegenwoordig onder de trias politica wordt verstaan, is toen bedacht om onverkozen rechters stevig aan de democratische ketting te leggen.Laten we de democratie niet onder curatele stellen
Hopelijk herstelt de Hoge Raad het machtsevenwicht door het bevel van het gerechtshof weg te strepen.
In de klimaatrevolutie moet juist de volkswil het ontgelden. De politiek zit vol mensen die uit eigenbelang nalaten om de aarde te redden. Dat vraagt om een ‘revolutie met recht’ en een ‘democratie die onder curatele moet worden gesteld’. Vooralsnog lijkt dat goed te lukken. Het gerechtshof hing de klimaatafspraken in een opgerekt mensenrechtenverdrag en dan is de race wel zo’n beetje gelopen. Het beroep van de staat op de machtenscheiding ging bij het hof compleet van tafel, ‘reeds omdat sprake is van een schending van mensenrechten door de staat waardoor maatregelen zijn geboden’.
Gek genoeg wordt achteraf door klimaatrevolutionairen gedaan alsof er eigenlijk niets bijzonders is gebeurd. De rechter heeft de staat slechts gehouden aan afspraken die hij zelf heeft gemaakt. Niets meer, niets minder – gewoon doorlopen dus. Dat klinkt als de bestorming van de Bastille achteraf verkopen als het aanbieden van een petitie, en dat is het ook. De uitspraak van afgelopen week is wel degelijk revolutionair en dus rijst de vraag: willen wij onze democratie onder curatele stellen?
Het staatsrechtelijk revolutionaire is niet het principe, maar de schaal van deze uitspraak. De wereld van de (internationale) politiek zit vol met beloftes, toezeggingen, akkoorden en andere diplomatieke smeermiddelen. Van mooie millenniumdoelen voor de hele wereld tot de Navo-norm om 2 procent van het bbp aan defensie te besteden en een verdrag waarin staat dat het hoger onderwijs op termijn kosteloos moet worden.
Van oudsher deed de rechter hier alleen wat mee als het om duidelijke rechten ging. Sinds enige tijd komt het af en toe voor dat internationale beleidsdoelstellingen via de nationale rechter worden afgedwongen. Telkens ging dat om redelijk specifieke problemen: vrouwen die werden uitgesloten van de kieslijsten van de SGP en kleine cafés waar toch weer mocht worden gerookt. Hier wordt de deurwaarder op de klimaatverandering afgestuurd omdat de democratie faalt. Dat is echt revolutionaire andere koek, waarvan niemand weet waar het eindigt.
Het grootste bezwaar tegen een rechter die de democratie zo onder curatele stelt als het gerechtshof doet, is nog niet eens de onmogelijkheid om ook maar iets concreets te bevelen dat zich zou lenen voor rechterlijke handhaving.
Het grootste probleem is dat de rechter zich hier ook vertilt. Uiteindelijk heeft een rechter altijd alleen maar gelijk op papier. Geld en draagvlak voor de maatregelen levert hij er niet bij. Daar mag minister Wiebes voor zorgen, maar zijn lot ligt in handen van de kiezers. Wat als die hem de deur wijzen? Richt het bevel van de rechter – om de CO2-uitstoot voor 2020 met 25 procent te verminderen – zich dan ook tot de kiezer om iemand te kiezen die deze enorme uitspraak uitvoert? Is dat nog curatele of is dit gewoon het afschaffen van de democratie?
De trias politica werkt alleen als de staatsmachten over en weer ook rekening houden met elkaars functioneren. Rechters die zich door elk praktisch probleem dat de staat opwerpt uit het veld laten slaan, deugen natuurlijk niet voor hun functie. In concrete gevallen mag de staat wel degelijk bevolen worden om in actie te komen. Maar een bevel van deze omvang opleggen en dan geen aandacht besteden aan de constitutionele taakverdeling omdat het doel de middelen heiligt, dat is dan wel weer het andere uiterste.
Tussen de Franse Revolutie en de klimaatrevolutie moet ergens het juiste midden van een machtsevenwicht worden gevonden. Het valt te hopen dat de Hoge Raad dit evenwicht alsnog herstelt. Dat zou kunnen door het bevel van het gerechtshof weg te strepen. Dan blijft over wat de rechter wel prima kan: de enkele vaststelling dat het klimaatbeleid van de staat inhoudelijk onvoldoende is. Zo’n uitspraak laat het oordeel verder aan de kiezer, zoals dat in een volwaardige democratie betaamt.
. Misschien is via de rechter zo gek nog niet. Er zijn voorbeelden waarbij naar mijn mening referenda een nogal ongelukkige uitkomst kunnen hebben....
